მილიონი მიზეზი დისკომფორტისთვის. წყალი ყოველთვის მინის ჭიქიდან არის გემრიელი. დილით საუზმედ უნდა მქონდეს შემწვარი კვერცხი. როცა ჩემი კომფორტის ზონიდან გამოვდივარ ვხვდები რამდენი წესი მაქვს ცხოვრებაში. უცხო სახლში, უცხო ქალაქში და უცხო გარემოში ჩემი წესების შესრულება რთულია. ბინაში სადაც ახლა ვცხოვრობ საერთოდ არ არის მინის ჭიქები და წყალს გემო აღარ აქვს. პირველივე დილა დაიწყო თითქმის იდეალურად. პრესკაფეში შემწვარი კვერცხი არ ქონდათ მენიუში, მაგრამ ეს გამონაკლისი ჩემთვის დაუშვეს, ალბათ ძალიან სასოწარკვეთილი სახე მქონდა. საერთოდ ბევრი აკვიატებული აზრი მაქვს. დღეს პირველად დავფიქრდი, რომ ძალიან ვგავარ მელვინს ფილმიდან “As Good As it Gets“. მე შემეძლო ვყოფილიყავი ადამიანი, რომელიც თავისი ოთახიდან იშვიათად გამოდის და არასდროს პირადი კომფორტის ზონიდან, ყოველდღე აკეთებს ზუსტად ერთსა და იმავეს, არ უყვარს როცა ეხებიან და სიამოვნებს ის რასაც ეჩვევა. ასე ბევრად კომფორტულად ვიქნებოდი, მაგრამ მე არასდროს მაკმაყოფილებს ჩემი თავი ისეთი, როგორიც ვარ. მე არ მინდა ვიყო უკეთესი, მე მინდა ვიყო ჩვეულებრივი.
Never, never, interrupt me, okay? Not if there’s a fire, not even if you hear the sound of a thud from my home and one week later there’s a smell coming from there that can only be a decaying human body and you have to hold a hanky to your face because the stench is so thick that you think you’re going to faint. Even then, don’t come knocking. Or, if it’s election night, and you’re excited and you wanna celebrate because some fudgepacker that you date has been elected the first queer president of the United States and he’s going to have you down to Camp David, and you want someone to share the moment with. Even then, don’t knock. Not on this door. Not for ANY reason. Do you get me, sweetheart?
ჩვევა #მემილიონე. როცა ფილმს ვუყურებ ვცდილობ გავიხსენო ადამიანი, რომელიც ამ ფილმს მაგონებს. პერსონაჟს არა, ფილმს მთლიანად. ფილმი როგორც ერთი მთლიანი ორგანიზმი, სხეულით, კანით, სახით, გამომეტყველებით, ხასიათით. ფილმი როგორც პიროვნება. ჰოლივუდური ფილმებიდან, მაგალითად ავიღოთ რომელიმე იდეალური მელოდრამა “ჩემი საუკეთესო მეგობრის ქორწილი” ეს ფილმი მაგონებს ბარბის. ის იდეალურია, მაგრამ პლასტმასის. ის ზედმეტად სწორია და ეს ესთეტიკისგან ამიტომაა შორს. არ შეიძლება იდეალურად სწორი იყოს იდეალურად მშვენიერი.
გუშინ ბიაფის გახსნაზე გზაში გავილუმპე და ფილმის ყურებისას გავშრი, უფრო სწორად იმ კონდიციამდე მივედი ნესტიანი ტანსაცმელი რომ გათბობს. როგორ შეიძლება მაღიზიანებდეს არასწორ ჭიქაში დასხმული წყალი და არ მაღიზიანებდეს სველი ტანსაცმელი?
გახსნის ფილმი გიორგი დანელიას “Ku! Kin-Dza-Dza” იყო. თავისივე ფილმის რიმეიქი. საერთოდ რიმეიქების არ მჯერა. რიმეიქები ცალკე პიროვნებასაც არ გავს. ის იგივე ადამიანია საბანკეტო კაბაში გამოპრანჭული, ზედმეტად სწორად დალაგებული ვარცხნილობით და ბევრი მაკიაჟით. ასე მეგონა დღემდე. გუშინდელი რიმეიქი იყო იგივე პიროვნება, არც ზედმეტად დავარცხნილი, არც კლონირებული და არც პლასტიკური ქირურგიის მეშვეობით განახლებული. ის რეინკარნირებული პიროვნება იყო და ამ ყველაფერში რეჟისორს არ ქონდა ღმერთის როლი, რომელიც კლავს და აცოცხლებს. რეჟისორი იყო საარსებო გარემო. ეს იყო სამყარო, რომელშიც ფილმები, როგორც ადამიანები კვდებიან და გარდაისახებიან. ფილმი როგორც მეტამორფოზა.
პრინციპულად არ ვიტყვი რომ ფილმი სანახავია. თუ უკვე არ ფიქრობთ რომ სანახავია, ამის თქმას აზრიც არ აქვს. მაგრამ ის ვინც არ ნახავს მას, ვერასდროს მოხვდება პირად პლანეტაზე სახელად “ჩემი გულწრფელი მე”. ეს არ არის ის ფილმი, რომელზეც მარტივია თქვა რისი თქმა უნდოდა რეჟისორს, იმიტომ რომ ეს საერთოდ არ არის მთავარი. აქ მნიშვნელოვანია რისი თქმა გინდა შენ, დარბაზის მორალური სტრიპტიზია. კანს გხდის, გატრიალებს და სარკეზე გარტყმევინებს სახეს, ფილმი თავიდან ბოლომდე ალეგორიაა, იუმორის ფერუმარილით. ყველას შეუძლია დაიჭიროს ერთი ფრაზა, რომელიც მისთვის არის გარდამტეხი. ჩემთვის ასეთი ეპიზოდი იყო საჰაერო ბუშტების ველი, როდესაც ტოლიკი ბუშტების გახეთქვას გადაწყვეტს და პაცაკი ეტყვის “Родной, это же последний выдох. Могила. Кладбище”. ეს იყო მომენტი, როცა აღარ ვფიქრობდი ძეგლების ტრაგიზმზე და საფლავის ქვების ამორალობაზე. ეს იყო მომენტი როცა გავაცნობიერე, ჩვენ ყველა ვინახავთ საკუთარ ბოლო ამოსუნთქვას, როგორც ის ბუშტები უდაბნოში.
ჰაგის ბლოგი 