ნუ მექცევი როგორც ქალს, დიდი ხანია ადამიანიც კი აღარ ვარ. ტყავი გამოვიცვალე და ცხოვრების მიმართ ალისფერი გველივით მოქნილი გავხდი. ჯერ კიდევ ვერ ვხვდები როგორ აღმოჩნდი ჩემი ოთახის კართან, თავს ისე ვგრძნობ, შიშველს რომ შემოგისწრებენ და არ იცი რა მოუხერხო საკუთარ თავს. ბევრჯერ მიფიქრია შენთვის ცხვირწინ კარის მოჯახუნება, მაგრამ შენი ენერგია მაშინებს და მიზიდავს. შენთან თავის დაცვა მიწევს, ბოლომდე რომ არ გამხსნა და არ წამიკითხო.