ძია ფროიდის ტესტი – ტეგ თამაში

ბატონი პიკასოს 😀 თხოვნა შევასრულე და სათაური ხელუხლებელი დავტოვე. ბევრს არ ვისაუბრებ და პირდაპირ გადავალ კითხვა პასუხზე, რომლის შედეგიც თამაშიც ავტორის თქმით 110%-ით ამართლებს…

1. წარმოიდგინეთ რომ უდაბნოში ხართ და დაინახეთ კუბი (გეომეტრიული ფიგურა) რაც შეიძლება ვრცლად აღწერეთ თუ როგორია (ცაშია თუ მიწაზეა) ფორმა ფერი რისგან არის დამზადებული. რომ ხედავ რაზე ფიქრობ?რისი სურვილი გიჩნდება????

დავიწყებ იქიდან რომ ჩემი უდაბნო არის კანიონი… არის მრავალფეროვანი რელიეფით, სადაც ქანები სულ სხვადასხვა ფერისაა, სადაც ძალიან ცხელა რა თქმა უნდა, მაგრამ შეგიძლია თავი ჩრდილს შეაფარო (თანაც გაშლილი სივრცის მეშინია) ცაზე რამდენიმე დიდი პლანეტა მოჩანს, დღისით და მზისით, მაგრამ ძალიან ახლოს თითქოს, თანაც სხვადასხვა ფერისა, ღრუბლები ჩემი ფიქრების მიხედვით იცვლიან ფორმებს…

გადავედით კუბზე. ჩემი კუბი არის ე.წ. კუბიკ რუბიკი… ანუ თავსატეხი, რომელიც ერთ-ერთ კანიონშია ჩაჭედილი. არის ხისგან დამზადებული… აი ძველი საღებავით შეღებილი სხვადასხვა ფრად და ზოგ ადგილას ეს საღებავი რომ ამძვრალია ისეთი… მიჩნდება სურვილი, ისევე როგორც ყველა სხვა ამოცანაზე და თავსატეხზე რომ ამოვხსნა… და აღმოვაჩენ რომ ჩემი ფიქრით შემიძლია ამ კუბიკ რუბიკის სხვადასხვა ნაწილების ამოძრავება. ვიწყებ კუბიკ რუბიკის აწყობას, მაგრამ ყველა მოძრაობა პატარა მიწისძვრას გავს, რომელიც კანიონს ანგრევს… ვიცი რა უნდა შევცვალო რომ ერთი ფერი ავაწყო, მერე მეორე და ამოვხსნა თავსატეხი… შეპყრობილივით ვაწყობ კუბიკ რუბიკს რაც საბოლოოდ ანადგურებს იმას რაც ჩემს გარშემოა…

2. გააგრძელე გზა და დაინახე წყლით სავსე დოქი . როგორია? რას გრძნობ? რას ფიქრობ რას აკეთებ????

დოქი აუცილებლად არის რკინის ორნამენტებიანი და სავსე… თავიდან დავინახე რაღაც შავი ლაქა, მერე ახლოს რომ მივედი დოქი იყო და ხელი რომ მოვკიდე ცივი… სულმოუთქმელად დავლევ და თავზეც დავისხავ… შეიძლება ოთხითაც მივფორთხდე და ჩასუნთქვაც გამიჭირდეს იმხელა ყლუპებით დავლიო… ვიგრძნობ რომ ამდენი ხნის მოწყურების, დაღლილობის, სიცხისა და სიარულის შემდეგ არაფერი მომკლავს… და იმ მომენტში ვიფიქრებ რომ ყველაზე ბედნიერი ვარ და გადავრჩი… ვიფიქრებ რომ ეს უდაბნო ჩემი სახლია, აი როგორ ავხსნა ეგ შეგრძნება, როცა ფიქრობ რომ ირგვლივ ყველაფერი შენ გეკუთვნის და შენს გარშემო ტრიალებს, ამ დროს აღმოვაჩენ რომ დოქში წყლის გარდა კიდევ პატარა ლიფსიტებიც იყვნენ, რომლებიც ალბათ მალე დაიხოცებიან იმიტომ რომ მე მთელი წყალი რაც დოქში იყო ან დავლიე ან თავზე დავისხი და საშინლად დამნაშავედ ვიგრძნობ ამის გამო თავს… პირველი რაც თავში აზრად მომივა ის იქნება რომ ხელს ვიჭრი და ჩემს სისხლს ვასხამ დოქში… არ ვიცი თევზი სისხლში კვდება თუ ცოცხლობს, მაგრამ სხვას ვერაფერს ვფიქრობ… ხელს მოვკიდებ დოქს და თან წავიღებ… იქნებ წყალი შემხვდეს გზაზე და გადარჩნენ პატარა თევზები…

3. აგრძელებ გზას და ხედავ კიბეს ამიღწერე როგორია რამდენად მყარია.მიწაშია თუ ცაში ადის? რას აკეთებ რისი სურვილები გიჩნდება

კიბე არის ქვის, ძველი, ცოტა ჩამომტვრეული ნაპირებით, მაგრამ მყარი, იმიტომ რომ მიწაშია მყარად ჩადებული ყველა ფილა, კიბე მაღლა ადის ერთ ერთ კანიონზე და შედის შიგნით ამ გამოქვაბულში, ნაპრალებიდან მცენარეები და ბალახი ამოდის. აი საუკუნეების წინაა ჩაშენებული მიწაში და ცოცხალივითაა, თითქოს ამ დედამიწის განუყოფელი ნაწილია როგორც რომელიმე მთა. ქვის ფილები მოუპირკეთებელია… სურვილი მიჩნდება რომ ავიდე… მიუხედავად იმისა რომ სიმაღლის ძალიან მეშინია და ეს კიბე მაღლა მიყვება კანიონს, მაინც ჩემი ცნობიმოყვარეობა ძალიან ძლიერი და თანაც ეს კიბეც საკმარისად მყარი და ფართე… ამიტომ კანიონს მივეკრობი და ასე ავყვები კიბეს, რომ იქ მოვხვდე სადაც მთავრდება…რამდენიმე წუთის შემდეგ აი შიშისგან რომ დავბნუჟდები და მივხდები რომ სხვა გზა არაა და უკან დაბრუნებას აზრი აღარ აქვს, მაგრამ სიმაღლის შიში და გულისრევის შეგრძნება ძნელად გასარჩევი გახდება ერთმანეთისგან, დავინახავ რომ ყველა ღრუბლიდან მიწამდე დაშვებულია თოკის კიბეები… უამრავი თოკის კიბე ციდან და ისევ ეს საშინელი არჩევანი… გადავხტე და დავეკიდო ამ თოკის კიბეს რომელიც არც ვიცი გამიძლებს თუ არა და დავბრუნდე მიწაზე, თუ განვაგრძო ამ ქვის კიბით იმ მიმართულებით მოძრაობა რომელიც არ ვიცი სად მიმიყვანს… მოკლედ არჩევანი ასეთია, ან არამყარი კიბე და გარკვეული დანიშნულების ადგილია… ან მყარი კიბე და გაურკვეველი მიმართულებით მოძრაობა… რაც მთავარია იმაზე არ ვფიქრობ ეს კიბეები ციდან რომ ეშვება საიდან გაჩნდა, იმიტომ რომ ეს ჩემი გამოგონილი სამყაროა და სადაც რა მინდა და როგორი ისე იქნება… მაგრამ ჩემს თავსაც არ ვენდობი იმდენად რომ ამ თოკის კიბით დავბრუნდე უკან… ესეც რომ არა ქვევით ჰო ვიყავი უკვე და ჯობია რამე ახალი ვნახო თუნდაც ცუდი, საშინელი და საერთოდაც უკანასკნელი რასაც ვნახავ, მაგრამ ახალი…

4. გააგრძელე გზა და დაინახე მუსტანგი(მოუთვინიერებელი ცხენი) როგორია????რას გრძნობ რომ დადიხარ რისი სურვილი გიჩნდება?რას აკეთებ

შავია, ლამაზი და ძლიერი… მაგრამ საშინლად კეთილი გამოხედვით… სურვილი მიჩნდება რომ შევჯდე და ვიჯირითო, მაგრამ ვიცი რომ ესე არ გამოვა, იმიტომ რომ ველურია და მე მისთვის უცხო ვარ და რაღაც ახალი, ამიტომ ჯერ მივალ ახლოს და შევეცდები რომ მივუახლოვდები არ გამექცეს, ალბათ რამეთი მოვიტყუებ, მერე მოვეფერები და ცოტას მივიჩვევ… რომ ვიგრძნობ რომ ჩემთან მშვიდადაა და შემეჩვია, შევჯდები და მასთან ერთად გავაგრძლებე გზას…ჩემს არაჩვეულებრივ და პარანოიდულ სამყაროში, ჩემი მუსტანგი ყველაზე ჩვეულებრივი და არაფრით გამორჩეულია, რის გამოც ასე მომწონს…

5. დაინახე ზღვა მუსტანგთან ერთად გააგრძელებ გზას თუ მარტო????შენზეა დამოკიდებული.ზღვას რომ დაინახავ რას გრძნობ??? და შიგ შესვლის სურვილი თუ გაქვს.ამიღწერე რას აკეთებთ იმ მომენტიდან რაც ზღვას დაინახავთ

ზღვა არა ოკეანე, როცა ნაპირთან მივალ აღმოვაჩენ რომ კუნძულზე ვარ… ოკეანე არის მშვიდი… გარშემო კლდეებით… ნაპირზე რომ გავალთ ზუსტად შუადღე იქნება… მზე ზენიტში… მივხვდები რომ სადღაც უკაცრიელ ადგილზე ვარ და ბედნიერი ვიქნები რომ ზუსტად აქ მოვხვდი და ზუსტად ამ დროს… საშინლად ბედნიერი ვიქნები და ალბათ ვიფიქრებ რომ ამისთვის უკვდავებასაც დავთმობდი… იმ წამისთვის… ჩემი მუსტანგიდან ჩამოვალ, გვერდზე დავუდგები და შევიყვან ოკეანეში, ჯერ მას დავასველებ და გავწმენდ კარგად და მადლობას გადავუხდი, რომ ამდენი ხანი მატარა მთელი უდაბნო ამ სიცხეში, მერე მეც გავცურავ… რომ ჩავყვინთავ წლის ქვეშ ქალთევზებს და ზღვის დრაკონებს დავინახავ, რომელლებიც წყლის ქვეშ მონაცრისფრო მომწვანო ფერის ალს უშვებენ… ამოვყვინთავ და მზე სანამ ჩავა კოცონსაც დავანთებ ნაპირზე…