ჩემი სისუსტე ჩემი მარტოობაა…
უსაყვარლესი და უძვირფასესი…
ერთადერთი რის წინაშეც ქედს ვიხრი…
და ერთადერთი რის გამოც სულ პრობლემა მაქვს ადამიანებთან…
9 დღის მერე პირველად ვწერ…
უბრალოდ საშინლად ვარ…
როცა საშინლად ვარ ყოველთვის მარტო ვრჩები…
იმის თქმა მინდა რომ ჩემს 9 დღიან სიჩუმეს მიზეზი აქვს, რომ მე ხანდახან მარტო ყოფნა და სიჩუმე ყველაზე მეტად მჭირდება…
ყოველგვარი კონტაქტის შეწყვეტა გარესამყაროსთან… არანაირი საუბარი, არანაირი ემოცია, უბრალოდ გაჩერება…
ბავშვობაში როცა ესე ვიყავი ბნელ ოთახში ვჯდებოდი და საათობით სიჩუმეში გაუნძრევლად შემეძლო ყოფნა…
ერთადერთი რაც რეალურად მამშვიდებს მარტოობაა…
ჩემი ცხოვრების სიყვარულია…
ყველაფერს, მაგრამ მარტოობას ვერ დავთმობ…
ბავშვობაში ადვილი იყო მარტო დარჩენა… ეხლა სამსახური, ოჯახი, მეგობრები, თანამშრომლები და ათასი ადამიანი, ეს ბლოგიც დამემატა…
თავს ვიკლავ… ნერვებს მიშლიან… ჩემს მარტოობას ეხებიან…
რა უფლებით???
გამხნევება არ მჭირდება! უბრალოდ გაბრაზებული ვარ და ამოვთქვამ…
მყუდროება დაგვირღვიეს მე და ჩემს დემონებს…
პ.ს. და მერე კიდევ ვწუწუნებ ადამიანებს რომ ვკარგავ…
ჰაგის ბლოგი 
კომენტარის დატოვება