წერილი მომავლიდან

ზუსტად 10 წელი გავიდა. ვერც კი წარმოიდგენ რამდენი რამე შეიცვალა და რამდენი რამე გადაგხდა თავს, ძირითადად არასასიამოვნო. ნაწილი შენი შეცდომების გამო, ნაწილი იმის გამო რომ ადამიანებს შენი არ ესმით, ნუ ეს ასაკობრივიაო გეუბნებიან, მაგრამ 10 წლის მერეც ასე იქნება 🙂

მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ ძალიან ბევრ შეცდომას დაუშვებ, ბევრ სისულელეს გააკეთებ, ბევრსაც ჭკვიანურ გადაწყვტილებას მიიღებ და სწორად მოიქცევი, მაგრამ მთლიანობაში მინდა მადლობა გადაგიხადო ყველა შენი სისულელისთვის, შეცდომისთვის თუ სწორი ნაბიჯისთვის, რადგან რომ არა ყველაფერი ეს მე არ ვიქნებოდი ასეთი ზუსტად როგორიც ვარ.

მართალი ხარ როცა ამბობ რომ ადამიანები სხვის შეცდომებზე ვერ სწავლობენ. შენ ყოველთვის შენს საკუთარ შეცდომებზე ისწავლი, საკუთარ გადაწყვეტილებას დააყენებ პირველ ადგილას, ვინც რაც არ უნდა გითხრას მაინც ყოველთვის იმას გააკეთებ რაც გენდომება, მაინც ბოლომდე არავის ეტყვი რას აპირებ, სანამ არ გააკეთებ და თავად ფაქტით არ შეიტყობენ შენი გადაყვეტილების შესახებ, იმისთვის რომ რჩევაც კი არ მოგცენ. შენ ჰო ვერ იტან რჩევებს 🙂 ვერც ვერასდროს აიტან.

მართალი ხარ როცა არ გეშინია და მიდიხარ რისკზე, იმაშიც მართალი ხარ შენ ცხოვრებაში ცხვირს რომ არავის აყოფინებ. საბოლოოდ თუ ვინმე დაზარალდება შენი შეცდომებით მხოლოდ შენ იქნები, შენც ჰომ მხოლოდ ამის გეშინოდა ყოველთვის როცა რამე სიგიჟეს აკეთებდი? ჰოდა დამშვიდდი ყველაფერს მხოლოდ საკუთარ ტყავზე გამოცდი.

სამხატვრო აკადემიის ეზოში კონცერტზე გაიცნობ ბიჭს რომელიც გულსაც აგიჩქარებს, აგამჩატებს და ცხოვრების სიყვარულიც იქნება, ერთმანეთი ზუსტად ისე გეყვარებათ როგორი სიყვარულისაც არასდროს არ გჯეროდა.

გექნებათ ძალიან ბევრი სირთულე, მაგრამ ეს არაფერი, მთავარი და ერთადერთი რაც მინდა რომ შეცვალო, რაშიც მინდა რომ დამიჯერო და მომენდო არის ის, რომ როცა 2006 წელს წახვალთ ერთად ამერიკაში, არ ჩამოხვიდეთ!

როგორ ჩნდებიან ბავშვები?

მახსოვს ბავშვობაში ეს კითხვა რომ დავსვი მიპასუხეს, რომ დედიკოს მუცლიდანო და იქ როგორ მოვხვდითქო, რომ შევუბრუნე კითხვა ამას არ ელოდნენ და ექიმთან წავიდა დედიკო და მუცელში ჩაგსვესო.

მე მომატყუეს რა თქმა უნდა, მაგრამ ჩემი შვილი თუ მკითხავს ზუსტად ასეთი პასუხის გაცემა მომიწევს, მაგრამ მე არ მოვატყუებ, ეს სიმართლე იქნება.

მარტიდან აქტიურად დავიწყე ფიქრი ბავშვზე, მაგრამ როგორც ჩემმა ექიმმა მითხრა ხელოვნური განაყოფიერებითაც კი შანსები მინიმალურია. მთელი 2 თვე ვემზადები, რა აღარ დავლიე, იყო წამლები რომელთა გამოც გული მერეოდა, ან თავბრუ მეხვეოდა, ძილიანობა მქონდა, საერთო სისუსტე ისეთი რომ მუხლები მიკანკალებდა და ძლივს დავდიოდი. გავიკეთე ყველა შესაძლო გამოკვლევა და აი ამ თვეში როგორც ამბობს ჩემი ექიმი უნდა ვცადოთ ინსემინაცია.

უკვე აღარ ვეწევი და აღარ ვიღებ კოფეინს, ალკოჰოლს 6 თვეზე მეტია, რადგან ამ თვის ბოლოს უნდა მოხდეს ის რასაც სინამდვილეში დიდი ხანია ველოდები. ჩემი პირველი შვილი რომ დაბადებულიყო ახლა 2 წლის და 7 თვის იქნებოდა. ყველა ადამიანს განსხვავებულად გადააქვს ეს ძალიან რთული პროცესი შვილის დაკარგვის, საერთოდ სუსტს ვერ ვიტყოდი ჩემზე, მაგრამ დღემდე არ მაქვს გადატანილი არადა 2 წელზე მეტი გავიდა. მოკლედ ვაღიარებ რომ საშინლად გადავიტანე, ანუ საერთოდ ვერ. უკანასკნელი მშიშარა, არაფრისმაქნისი და უსუსტესი ადამიანი რომ გადაიტანდა ზუსტად ისე.

საქმე რაშია, რომ ჩემი მთავარი პრობლემა რის გამოც უშვილობის პრობლემის წინაშე დავდექი და რის გამოც გამოსავალი ხელოვნურ განაყოფიერებაში არის ფსიქოლოგიური აბსოლუტურად.

მას შემდეგ რაც დაახლოებით 2 წლის წინ, საოპერაციოდან გამომიყვანეს პალატაში, მახსოვს ერთი საზიზღარი შეგრძნება, როცა მუცელიც გაქვს და ორსულობის ყველა სიმპტომი რაც მანამდე, მაგრამ იცი რომ ორსულად აღარ ხარ, ცარიელი და გამოხრული ხარ, მართლა საზიზღარი შეგრძნებაა და იმდენად, რომ მას შემდეგ ძალიან დიდი ხანი არ მინდოდა შვილი. მეშინოდა რომ რაღაც მსგავსი მოხდებოდა და კიდევ ბევრი მიზეზი იყო, მაგრამ ეს ყველაზე მთავარი. აი ამან გამოიწვია ის რომ მაქვს ქრონიკული ანოვულაცია და ამ თვის ბოლოს მაინც იმედი მაქვს მოხერხდება ინსემინაცია, თუ მოხერხდა იმედია დავრჩები და თუ დავრჩი იმედია გავაჩენ, მაგრამ ეს ყველაფერი თუ მოხდება მერე აუცილებლად ვეტყვი რომ მუცელში ექიმებმა ჩამისვეს და არასდროს არ მოვატყუებ.