ექსპერიმენტი “ევოლუცია”

ნეტა ხეებს თუ სძინავთ?

ჩემი ოთახის ფანჯარასთან ცაცხვის ხე ცხოვრობს. სახელი არ ქვია, უბრალოდ ცაცხვის ხე შეგიძლიათ დაუძახოთ, მოფერებითაც. დგას ჩემს ფანჯრებთან ასე გაუნძრევლად და იცის რას ვაკეთებ ღამით როცა არ მეძინება, როცა მარტო ვარ ან როცა კაცთან ვარ, როგორ ვვარჯიშობ, როგორ მდგომარეობაში მიყვარს ტელევიზორის ყურება დილის 5 საათზე, როგორ ვცეკვავ, ან ვუკრავ პიანინოზე როცა მარტო ვარ, ისიც იცის როგორია ჩემი ცარიელი ოთახი, როცა მე იქ არ ვცხოვრობ. იცის ყველაფერი რასაც სხვები ვერ ხედავენ.

იცის როგორი ვიყავი ბავშვობაში და როგორი ვარ ახლა, ისიც ეცოდინება როგორ დავბერდები, ისიც იცის როგორი იყო ამ ოთახის წინ, იმის წინ და კიდევ იმის წინა ბინადარი.

ჩვენ ასეთი წესი გვაქვს, როცა მარტო ვარ ყოველღამე ვიხედები ფანჯრიდან და ვეურთიერთები, ვუზიარებ ჩემს ფიქრებს და ვცდილობ გავიგო რაზე ფიქრობს, ან რას გრძნობს, რა იცის და როგორია სამყარო ასე მაღლიდან.

ერთი წუთით დავუშვათ რომ ხეებს შეუძლიათ ფიქრი, გრძნობა და გამოხატვა, ისე არა როგორც ადამიანებს, თავისებურად, მაგრამ შეუძლიათ.

არგუმენტი მათთვის ვინც ფიქრობს რომ სისულელეა. ადამიანები განვითარების ყველა ეტაპზე უარყოფდნენ იმას რისი ახსნაც არ შეეძლოთ. აღმოჩენამდე ის არ არსებობდა, მაგალითად მრგვალი დედამიწა, გაფრენის შესაძლებლობა, მსხვერპლთშეწირვის არაჰუმანურობა და ა.შ. ადამიანების უმრავლესობისთვის შესაძლებელი მხოლოდ ისაა, რისი ახსნაც მათ შეუძლიათ. თუმცა მე ვაფასებ ადამიანებს რომლებიც უფრო მეტს უშვებენ ვიდრე ახსნადია. დიახ ეს არგუმენტია. გადახედეთ ისტორიას და აღმოაჩენთ, რომ ადამიანები არ იჯერებენ იმას რასაც ცხვირწინ არ უდებენ. ცხვირწინ კი იმიტომ უდებენ, რომ ყოველთვის არსებობენ ადამიანები, რომლებიც უშვებენ შეუძლებელს და რომლებიც ცვლიან ჩვენ მომავალს.

ჰოდა წარმოვიდგინოთ რომ ხეებს აქვთ უნარი იფიქრონ, იგრძნონ და გამოხატონ. ეს მედიტაციასავით არის არ იძვროდე, არ მოგწონდეს და ვერ გარბოდე, იღლებოდე და ვერ ჯდებოდე, გავიწროვებდნენ და ვერ სახლდებოდე. ალბათ ხის ცხოვრებაში პირველი ადამიანების დაკარგვა ბევრად მტკივნეულია ვიდრე მომდევნოების, მერე ეჩვევიან და კანიც უსქელდებათ. შეხედულებებიც ეცვლებათ და თან რაც უფრო ზემოთ ხარ ყველაფერი სხვაგვარად ჩანს.

მე მაინც მგონია რომ ხეებს არ სძინავთ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ სულ მაქვს შეგრძნება რომ ჩემს ფანჯარასთან რომ ცაცხვი ცხოვრობს მაკვირდება. იქნებ ოდესღაც ადამიანებს მართლა შეგვეძლო მათი გაგება და მერე იმედები გავუცრუეთ. დედამიწა გავაუდაბნოეთ და მათი ტერიტორიები შევზღუდეთ. ახლა კი ვაიძულებთ რომ ჩვენს ფანჯრებში იყურონ და ჩვენი ცხოვრებით იცხოვრონ. ტოტებს ვჭრით რომ სახურავები არ გაგვიფუჭოს და ვწვავთ რომ გავთბეთ.

ისინი დედამიწის ნამდვილი შვილები არიან, პირდაპირი შთამომავლები, ყველაზე სუფთა სისხლის მაცხოვრებლები, “კარენოი” დედამიწელები ისინი არიან. იქნებ ამიტომ არ შედგა ჩვენი კონტაქტი უცხოპლანეტელებთან აქამდე. ალბათ მხოლოდ მათთან კონტაქტობენ.

ეს პოპულარული ვერსია ბუნებისდამცველებისთვის, ახლა ღრმად ჩავისუნთქეთ და უფრო ღრმად შევტოპეთ აბსურდში.

არასდროს გიფიქრიათ რომ ჟანგბადი რომელსაც იძლევიან რომ ვისუნთქოთ და ნაყოფი, იმისთვის რომ ვიკვებოდეთ, მათი კეთილი ნებაა და არა ჩვენი შრომის შედეგი? უბრალოდ ქრთამი.

ან უფრო შორს წავიდეთ. წარმოიდგინეთ რომ ჩვენ დედამიწის მაცხოვრებელი ხეების ექსპერიმენტი ვართ. ისინი გვაძლევენ ჰაერს და საკვებს რომ ვიარსებოთ, მერე უფრო მეტს, რომ განვვითარდეთ და იმდენად განვვითარდეთ რომ მათი არსებობა დავივიწყოთ, ისინი შეუმჩნეველები გახდნენ, ჩვენ კი მათ ცხვირწინ ვშიშვლდებოდეთ ყოველ ღამე, ვხლართოთ ინტრიგები, გვიყვარდეს და უბრალოდ დაკვირვების ობიექტებად ვიქცეთ მათთვის. ექსპერიმენტი “ევოლუცია”.

წარმოიდგინეთ რომ დედამიწაზე ყველა ხე ერთმანეთთან კავშირშია, ისინი ინფორმაციას ცვლიან და აგროვებენ დედამიწის ყველა სხვა ბინადარზე და უფრო და უფრო ახლოს არიან ჩვენთან.

ერთ-ერთი მათგანი ჩემი ოთახის წინ მდგარი ცაცხვია, მან სხვა ხეებზე ბევრი იცის დედამიწაზე მცხოვრებ ერთ ადამიანზე. იმიტომ რომ ეს ადამიანი თავის ემოციებზე და ფიქრებზეც ესაუბრება, სხვა ხეები კი ჯერ კიდევ შეუმჩნევლად აკვირდებიან თავისი ადამიანების ცხოვრებებს.

ის რაც ძალიან არ მომწონს

არ მომწონს როცა ადამიანი არ აღიარებს რომ რაღაც არ იცის.

არ მომწონს როცა რამე აინტერესებთ და პირდაპირ არ მეკითხებიან, საერთოდ არ მომწონს როცა კითხვებს მისვამენ, მაგრამ შორიდან მოვლას ისევ პირდაპირ კითხვა ჯობს, იმიტომ რომ ყოველთვის ვხვდები რისი გაგება სურთ ))

არ მომწონს გრძელი ფრჩხილები, ძალიან არაჰიგიენურია და ჩემთვის არაესთეტიკური 🙂

არ მომწონს საჭმელი, რომლის გაკეთების პროცესიც ადამიანს არ სიამოვნებს. როგორც წესი უგემურია.

არ მომწონს ცინიკური ადამიანები, ზოგადად ცინიზმი ნოთ მაინ, არასწორია ყველა შემთხვევაში და საერთოდ არ გამოხატავს იმას, რომ მაგარი ტიპი ხარ, პირიქით.

არ მომწონს როცა ადამიანები, არაფერს აკეთებენ საკუთარი თავის წარმოსაჩენად და უამრავ დროს ხარჯავენ იმისთვის რომ რამეში გამოგიჭირონ ))

არ მომწონს როცა ადამიანებს, შეუძლიათ არაფერი აკეთონ და უსაქმურობამ არ შეაწუხოთ.

არ მომწონს როცა ადამიანს არ შეუძლია დაუშვას ნებისმიერი რამ, ღმერთის არსებობა ან არარსებობა, დროში მოგზაურობა, უცხოპლანეტელები და ა.შ. ერთია რისი გჯერა, მეორეა რისი დაშვება შეგიძლია. რატომ უნდა შეიზღუდო თავი?

არ მომწონს როცა ადამიანები გამორიცხავენ იმას რაც არ გამოუცდიათ.

არ მომწონს როცა რამე არ იცი, იკითხავ და ვიღაც გაიღიმებს “ეს როგორ არ იცი” შინაარსით და უკეთეს შემთხვევაში ერთ-ორ ინფორმაციულ სიტყვას გესვრის, უარეს შემთხვევაში ჩათვლის რომ სრული იდიოტი ხარ )))

არ მომწონს არაადეკვატური ამბიცია.

არ მომწონს როცა ადამიანებს სისულელეები წყინთ.

არ მომწონს როცა ირთულებენ ცხოვრებას, იფასებენ თავს და ის რისი გაკეთებაც მარტივად შეიძლება ტანჯვით ურჩევნიათ მოიპოვონ :დ

არ მომწონს როცა ადამიანები ნანობენ იმაზე რისი გამოსწორებაც შეუძლებელია, ჯობია იფიქრო იმაზე რასაც ჯერ კიდევ შეცვლი.

არ მომწონს როცა ვიღაც წუწუნებს როგორი ცუდი აიფონი აქვს, როგორი ძველი მანქანა, როგორი გასარემონტებელი სახლი და როგორი შარშანდელი კოლექციიდან ტანსაცმელი აცვია და არც კი ფიქრობს იმაზე, რომ ვიღაცის ოცნებაში ცხოვრობს, რადგან ამ ყველაფერზე რაც მას უკვე აქვს, ვიღაც მხოლოდ თუ იოცნებებს.

არ მომწონს როცა ადამიანები თვლიან, რომ ყველაფერი იციან და არავისგან არაფერი ესწავლებათ.

არ მომწონს როცა ადამიანები არ აღიარებენ შეცდომებს.

არ მომწონს როცა ადამიანს არ შეუძლია იყოს უბრალო, ვიღაცასთან მაინც.

არ მომწონს როცა ადამიანები რომანტიკას სასაცილოდ უყურებენ და არ აღიარებენ, რომ რაღაც მაინც აღძრავს მათში სენტიმენტებს :ყველაზე გულგრილებეეე და რეალისტებეეე:

არ მომწონს გაუბედავი ადამიანები.

არ მომწონს როცა ადამიანებს ეცინებათ იმაზე, რომ ზღაპრების კითხვა დღემდე ძალიან მიყვარს.

და ყველაზე მეტად არ მომწონს როცა ახალგაცნობილი, ან ძველგაცნობილი მაგრამ ჩემთვის არა ახლობელი ადამიანები მეხებიან.

მე და ჩემი ისტერიები

ამ პოსტის ფონი, სიმღერა რომელიც ყველაზე უკეთ გამომხატავს, ჯონი ქეშის სიმღერის ქავერი, შესრულებული ჩემ მიერ.

 

საერთოდ საკმაოდ ისტერიული ვარ. ნუ ისტერია მარტო ისტერიკას არ გულისხმობს ჩემთვის, უკიდურესობები ჩემი სტიქიაა. ერთიდან მეორეში ისე ვვარდები, რომ ხანდახან მეც ვერ ვამჩნევ. ნუ ეს თევზებს არ ახასიათებთ უფრო ჩემი ტყუპების ბრალია. ვინც ასტროლოგიაში ერკვევით მთვარე ტყუპებში მყავს. ვინც არა, ბოლო ფრაზა დაიკიდეთ.

ბოლო სამი კვირა ძალიან დატვირთული და ემოციური მქონდა. ყველამხრივ. ბოლო რამდენიმე დღეში კი გავაცნობიერე და საერთოდ დიდი ხნის მერე პირველად დავფიქრდი, რამდენად ასოციალური ვყოფილვარ ბოლო პერიოდი ჩემი სამსახურიდან გამომდინარე. აი ფეისბუქზე რომ მოიკითხავ მეგობარს და გგონია რომ ეურთიერთე და სინამდვილეში მარტო იმათთან ურთიერთობ უკვე პირადად, ვისთანაც მუშაობა გიწევს.

ბოლო სამი კვირაა თბილისის ლუდის ფესტივალზე აქტიურად ვმუშაობდი, ახლა ვაღიარებ, რომ ძალიან ვნერვიულობდი როგორ ჩაივლიდა ყველაფერი, პანიკაში არ ვიყავი, არა. ჩუმად ვღელავდი, შეუმჩნევლად, იმიტომ რომ პასუხისმგებლობის გრძნობა გამაჩნია და მინდოდა ყველაფერი კარგად ყოფილიყო. თუმცა ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ასეთი კარგი დასასრული ექნებოდა. საქმე იმაში არაა რომ ფესტივალმა კარგად ჩაიარა, თუმცა ესეც. მუშაობის პროცესშიც და განსაკუთრებით ბოლო დღეებში გავიცანი ადამიანები, კარგი ადამიანები ჩემი აზრით, საინტერესო და საერთოდ ისტერიულად ინდეფერენტულობიდან, ისტერიულად გულახდილობაში გადავვარდი მათი წყალობით. კარგია თუ არა არ ვიცი 🙂 მაგრამ მომეწონა.

ყველაფერი დაიწყო იქიდან, რომ ერთ მშვენიერ დღეს მითხრეს ხვალ ბლოგერი მათე მოდისო, მე იმავე დღეს შევედი ბლოგერების ჯგუფში და დავსერჩე ყველა მათე, სულ ვიპოვნე სამი, გამორიცხვის მეთოდით დავტოვე ერთი, წავიკითხე ბლოგი და მომზადებული მივედი მეორე დღეს სამსახურში მის პირდად გასაცნობად, რომ ხელში შემრჩა ყვავა და გამარჯობის მაგივრად ეს მირიანიათქო ვთქვი ))) რაც დამიდასტურეს და ამან უფრო გამაკვირვა. საბოლოოდ გავიცანი მათე, რომელთანაც რამდენიმე დღე მდუმარედ გავატარე ერთ მაგიდასთან თუ არ ჩავთვლით სიტყვებს, გშია? დამტენი მომაწოდე და მსგავსნი. ))) მათე გავიცანი მაკდონალდსში, როცა შაბათს ლუდის ფესტივალის სამზადისში აღმოვაჩნეთ რომ თავისუფალი 3 საათი გვქონდა, გვესაჭიროებოდა საკვები დაწესებულება ინტერნეტით, ვარდების რევოლუციის მოედნიდან უახლოესი ასი მეტრის რადიუსში. ყურადღება შევაჩერეთ მაკდონალდსზე და სინამდვილეში მაშინ გავიცანი.

სანამ ეს მოხდებოდა, რამდენიმე დღით ადრე ოთოს მოუვიდა იდეა, რომ ბლოგერების შეჯიბრებისთვის, რომელიც წელს ფესტივალზე დავამატეთ, მონაწილეებისთვის გადაგვეცა სერთიფიკატები.

ოთო რა ტიპია. ოთო არის ანტიდეპრესანტი, ოღონოდ თვითონ არ იცის. იმიტომ რომ არ იცის მე როგორ ვნერვიულობდი ლუდის ფესტივალზე და მიუხედავად ამისა თავისდაუნებურად ძალიან დადებითად მოქმედებს ჩემზეც და ჩემს მოტივაციაზეც, მისი რწმენა საქმის წარმატებით შესრულებაში. ოთოს მოუვიდა ეს გენიალური იდეა ბლოგერებისთვის მიგვეცა სერთიფიკატები, რომელსაც მე პატარა დეტალი დავამატე. დეტალი დავამატე რა ვითარებაში.

სამშაბათი დღე იყო როცა სამსახურიდან სახლში ვბრუნდებოდი ავტობუსით. სადღაც მშრალ ხიდზე უდიდეს საცობში მოვყევით. ხიდზე იდგა ავტობუსი, ცემენტის გადამზიდი (არ ვიცი როგორ ქვია ზუსტად) ტრაილერი და სადღაც შუაში მსუბუქი მანქანებიც. 10 წუთი რომ ვიდექით, ყურებიდან ყურსასმენები გამოვიღე და დავიწყე ფიქრი რომელ წელს იყო ეს ხიდი აშენებული, რამდენს იწონიდა ნეტავ ეს ყველა მანქანა ერთად, ბოლოს როდის შეაკეთეს და საერთოდ გადავრჩებით? )) ისევ ვიდექით. მერე მივხვდი, რომ ამაზე ფიქრს თუ გავაგრძელებდი ჩამოვიდოდი და სახლში ძალიან დაღლილს ფეხით მომიწევდა ასვლა. ამიტომ გადავწყვიტე თავი გამერთო და დავიწყე ფიქრი საქმეზე. გამახსენდა ოთოს იდეა სერთიფიკატებზე. გონება დავძაბე და შევეცადე მომეფიქრებინა ეს გენიალური იდეა როგორ გადაქცეულიყო კრეატიულად. მოვიფიქრე!!!

სერთიფიკატებს დავიტანდით ლუდის კათხებზე და მონაწილეებს ლუდის ტალონებს რომ გადავცემდით პირდაპირ სერთიფიკატებიდან დალევდნენ ლუდს 🙂

ოთხშაბათი ისე გავიდა 1 კათხაც ვერ ვიშოვნე, სად აღარ დავრეკე და მინის კათხები წარწერების გარეშე მეუბნებოდნენ, რომ არსად ქონდათ. დანიური სახლი იყო განსაკუთრებით შთამბეჭდავი, რომ დავრეკე და ოპერატორმა, რომელიც მოგვიანებით დაცვა აღმოჩნდა ძალიან კომპეტენტური ხმით მიპასუხა რომელ სართულზე გადაგრთოთო.

ხუთშაბათი რომ გათენდა ჩავიცვი და წავედი სუპერში, მივედი ათზე და 1 საათი ველოდე სანამ გაიხსნებოდა, შევედი და აღმოჩნდა რომ მინის უწარწერო მშვენიერი კათხები ქონიათ. ფასები დავადგინე. გადავადებინე. დავბრუნდი ოფისში გადავრეკე სტამბაში, შევუთანხმდი, დავბრუნდი სუპერში ვიყიდე, წავიღე სტამბაში და კმაყოფილი და დაბრუნებული სამსახურში ოთოსთან ვაღიარე, რომ ოთხშაბათს ამ იდეის განხორციელების აღარც მჯეროდა 🙂 საერთოდ არასდროს ვაღიარებ ხოლმე ამას, მაგრამ რადგან გამომივიდა თავს უფლება მივეცი მეთქვა და მოედო ჩემი ემოცია მთელ ოფისს. ყველა კათხებზე ლაპარაკობდა.

პარასკევი მახსოვს ბუნდოვნად, მაგრამ კარგად მახსოვს როგორ ვვარჯიშობდით ყველა ერთად ჭიქების ამოტრიალებაში, რომელიც რამდენად შემეცნებითი იყო არ ვიცი, მაგრამ მე კმაყოფილი ვარ შეხვედრით, იმიტომ რომ მოთელვა გავიარეთ და ჩემთვის ამ უმძიმეს დღეს იყო 1 საათი როცა არ ვღელავდი.

ვინც ჩემს ბლოგს კითხულობს ან წაიკითხავს მიხვდება რამდენად ჩაკეტილი ვარ და სულ ამაზე ვწუწუნებ ბოლო დროს. ნუ აი ესეც ვაღიარე რომ მე ვწუწუნებ, დიახ! მაგრამ ბოლო რამდენიმე დღეა ყველაფერი პირიქით არის. მაგალითად მათეს მოვუყევი იმდენი რომ ბოლოს მეორედ მოსვლაზე ჩავაფიქრე, ნათიასთან დავლიე ჭიქა ყავა და იმდენი ვილაპარაკე ნახევარი არც კი მახსოვს რაზე. მართალია ნახევრად მეძინა მაგ დროს, მაგრამ იმედია საინტერესო რამეებზე მაინც ვლაპარაკობდი )) გიოს ვიცი რომ საიდანღაც ვეცნობი, მაგრამ საიდან არ იცის და გიორგი აღფრთოვანდა ჩემი იდეით ბლოგერებს შორის გამოცდილების გაცვლასთან დაკავშირებით. აკას გაუკვირდა რამდენად მზრუნველი შეიძლება ვიყო და ნუ ეს მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ მისი ზომის მაისური შევურჩიე. გავიცანი ანა, რომელიც ყველამ ვიცით რომ ძალიან ლამაზია და აღმოვაჩინე საყვარელიც ყოფილა, ყვავას ქონდა მაგარი ფრაზა კიდევ ამ კვირაში, ისევ საპნიანმა წყალმა გაგვაერთიანაო ))) ასე დავარქვით ლუდს ასე 6 წლის წინ. ნათ ნოუაიდეზ გავიცანი, რომელსაც ჭიქებისამოტრიალების ფობია აქვს და ძალიან მხიარული გოგოა. თემოს დავარქმევ მისტერ ნონსტოპს, იმიტომ რომ პირველად ვნახე ადამიანი რომელსაც ჩემზე მეტი ლაპარაკი შეუძლია შეუჩერებლად )) ადო კიდევ ჩემზე მეტად აქცევს ყურადღებას ნიუანსებს. ყველა განსხვავებულია და რაღაცით საინტერესო.

საერთოდ ადამიანების სწავლა მიყვარს, დაკვირვება, როგორები არიან, როგორები იყვნენ და როგორები გახდნენ, როგორ იცვლიან თმის ფერს და ხასიათს, როგორ კარგავენ იმედებს და პოულობენ ახალ მიზნებს. ამ შემთხვევაში ეს ყველაფერი შეიძლება იფიქროთ რომ მათი ბლოგების კითხვითაც შეიძლება გაარკვიო, მაგრამ ვერ მოგართვით ))

ახლა ვზივარ უდაღლილესი და კმაყოფილი. მეზარება ამ პოსტის შეცდომების გასწორება, მაგრამ გავასწორებ. ვამაყობ ჩემი თავით, რომ 1 თვის წინ მოვიფიქრე და წინასწარ შევიძინე რელაქსაციური მასაჟის აბონიმენტი, რომელსაც ამ კვირაში აუცილებლად გამოვიყენებ და მიხარია ხვალინდელი დღე, იმიტომ რომ ამ და სხვა საინტერესო ადამიანებს კიდევ შევხვდები ბლოგერების შეხვედრაზე ტურიზმის დეპარტამენტთან.

ერთადერთი რაც ამ წუთას მაკლია, არის ადამიანი, რომელიც 1 თვით გერმანიაში გაფრინდა ხუთშაბათს ისე, რომ ვერც კი გავაცილე და რომელთანაც ყოველთვის ვახერხებ სიჩუმის გაზიარებას და ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ფილმიდან, საყვარელი ფრაზის გახსენებას.

Mia: Don’t you hate that?
Vincent: What?
Mia: Uncomfortable silences. Why do we feel it’s necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?
Vincent: I don’t know. That’s a good question.
Mia: That’s when you know you’ve found somebody special. When you can just shut the fuck up for a minute and comfortably enjoy the silence.

რატომ მიმართლებს ადამიანებში?

მინდა ჩემს მეგობრებზე მოგიყვეთ. ჩემი ყველაზე ძველი და პირველი მეგობარი დაახლოებით წლინახევრის ასაკში გავიცანი. ჩემს მეგობარს ქვია გივი, რომელიც ჩემი მეჯვარე იყო და თანაც ორჯერ 🙂 ჩვენი მეგობრობა დაიწყო ბაგა-ბაღიდან. ის ინგლისურ ჯგუფში დადიოდა, მე ქართულში. ისინი წითელქუდას დგავდნენ ინგლისურად, ჩვენ სამ გოჭს ქართულად. გივი მთხრობელი იყო, მე მესამე გოჭი. იმათი დღე წითელქუდას წაკითხვით იწყებოდა, ჩვენი სამი გოჭის. ერთ მშვენიერ დღეს მივედი ინგლისური ჯგუფის მასწავლებელთან და ეს შენი წითელქუდა, თანაც ინგლისურად სულ სხაპასხუპით ჩამოვურაკრაკე. იმ დღეს გავიცანი გივი და მერე ზეიმზე ორივე მთხრობელები ვიყავით. მერე ერთ მერხზე ვიჯექით სკოლაში და ერთ უნივერსიტეტში ვსწავლობდით, მართალია მან ფიზიკა აირჩია და მე ჟურნალისტიკა, მაგრამ ის ყოველთვის ძლიერი იყო ტექნიკურ საგნებში და მე ჰუმანიტარულში.

კიდევ ერთი ძველი მეგობარი მყავს რომელიც ჩემი კარის მეზობელი იყო ასე 20 წელზე მეტი. ნინო. ნინო ჩემზე 2 წლით პატარაა, ასე რომ გივის მერე ნინოს დავუმეგობრდი და როცა ბაღში გივის ვემშვიდობებოდი ხოლმე სახლში ნინოს ვესალმებოდი. გივი ჩემი დღის მეგობარი იყო, ნინო საღამოს მეგობარი. ნინო დღეს საფრანგეთში ცხოვრობს, პარიზში, სორბონაში სწავლობს და დამოუკიდებელი ქალია. მიუხედავად იმისა რომ რამდენიმე წელია არ მინახავს და შეიძლება ხანდახან კვირები გავიდეს ისე რომ არ მივწეროთ ერთმანეთს, როცა ვწერთ ისე ვსაუბრობთ თითქოს ბოლოს გუშინ ვნახეთ ერთმანეთი.

მესამე ძველი მეგობარია თამო. თამო სოხუმში დაიბადა. აფხაზეთის ომის დროს თბილისში ჩამოვიდნენ, ჩვენს ეზოში რომ იყიდეს ბინა მე უკვე მესამე კლასში ვიყავი, თამო პირველში. მე, ნინო და თამო ერთად გავიზარდეთ, ერთ პატარა იტალიურ ეზოში. დღეს თამოს მსოფლიოში ყველაზე საყვარელი ბავშვი ყავს, ნიკოლოზი, რომლის ერთადერთი მეგობარი ჯერ მე ვარ 🙂 აქვს მნიშვნელობა წლებს, კი, და იმას რომ ადამიანს თავიდან ბოლომდე იცნობ. უსიტყვოდ, რომ შეხედავ და იცი რას ფიქრობს, რა აწუხებს ან რა უხარია. უბრალოდ ადამიანია, რომელთანაც შეიძლება სიტყვაც არ თქვა, მაგრამ მთელი ამბავი მოუყვე და ის ზუსტად გაიგებს რა უთხარი.

კიდევ მყავს მეგობარი შორენა, ჩემი კლასელი. მეხუთე კლასში გადმოვიდა ჩვენს სკოლაში და იმ დროიდან ვმეგობრობთ. მანამდე მუხიანში ცხოვრობდნენ, მერე ბინა გაყიდეს და ჩვენს ქუჩაზე ბებიასთან გადმოვიდნენ საცხოვრებლად. ასე გავიცანი შორენა, რომელიც არცერთ ჩემს მეგობარს არ გავს. საერთოდ ძალიან განვსხვავდებით. მარტო ჩემგან არა ზოგადად განსხვავებული ადამიანია, ისე არა როგორც ყველა, აი ძალიან განსხვავებულია. აქვს საკუთარი კარგად განსაზღვრული პრინციპები, მე რომ მერვე კლასში ვარდისფერი სათვალეების მთელი კოლექცია მქონდა წარმოსახვით კარადაში, შორენა უკვე მუშაობდა, ეხმარებოდა დედას და უკვე დამოუკიდებელი იყო, დიდი ადამიანი. საერთოდ ძლიერი და კარგი ადამიანია, ბევრზე კარგი ვისაც ვიცნობ.

შემდეგი ახალი შენაძენი უკვე უნივერსიტეტში სწავლისას მოხდა. დავიწყებ მშვენიერი სამეულით. მე, ოლიკო და თამუნა. მახსოვს ზუსტად პირველად დავინახე ორივე ერთ მერხზე ისხდნენ ჩემს უკან რომელიღაც ლექციაზე, პირველი კურსის დასაწყისი იყო და ერთმანეთს არავინ ვიცნობდით ნორმალურად. მაგრამ ისინი უკვე დამეგობრებულებივით იყვნენ. ორივე საკმაოდ სწერვა სახით იჯდა და პერიოდულად რაღაც შენიშვნებს ისროდნენ ლექტორის მიმართულებით, რომელიც ამ ყველაფერს არ იმჩნევდა. მაშინვე ვიფიქრე რომ მინდოდა ამ გოგოების გაცნობა. მერე ოლიკო ჩემს სახლთან შევამჩნიე და ზუსტად იგივე ვიფიქრე, ამ გოგოსთან ვიმეგობრებდითქო. არ ვიცი საერთოდ რა პრინციპით არჩევენ ადამიანები მეგობრებს, მაგრამ აი ზრდასრულ ასაკში, თანაც ბუნებრივად კი არა შეგნებულად მეგობარი მაშინ ავირჩიე პირველად. როცა გრძნობ რომ ის შენიანია, მაგრამ ჯერ არ იცი რატომ. მე, ოლიკო და თამუნა საუკეთესო მეგობრები გავხდით. იყო ძალიან ბევრი ისტორია დაწყებული ჩემი დაუმთავრებელი ლავსთორებით, რომლისაც უკვე აღარავის ჯეროდა ისეთი სისწრაფით მთავრდებოდა ყველა. მახსოვს ერთხელ სანაძლეო დადეს. თამუნა ფიქრობდა რომ მორიგი ბიჭი ერთ თვეში მომბეზრდებოდა, ოლიკოს ვერსია ორი კვირა იყო. საბოლოოდ ერთი კვირაც არ იყო გასული რომ მომბეზრდა და კიდევ ერთი კვირა ვატყუებდი, სანამ არ მიმიხვდნენ ))) თამუნას ჯიხვივით კაცები მოწონდა, ოლიკო ყოველთვის განსაკუთრებით რომანტიკული იყო და აი ისეთი ერთი რომ უყვარს და უყვარს და უყვარს 🙂

უნივერსიტეტში კიდევ მეორე სამეგობრო წრე მყავდა, რომელთანაც ასევე დღემდე ვმეგობრობ. ბექა, გიგა, ლევანი (ჩიტი), ლექსო, რატი და სოფო იგივე პეტაჩოკი.

ბექა გავიცანი გიტარით ხელში, თმა ქონდა და დიდი წვერი, ბევრს ლაპარაკობდა, ჩქარა და ემოციურად. დღესაც ასეთია ოღონდ თმის და წვერის გარეშე ))) ბექა არის ყველაზე ემოციური ადამიანი ვისაც კი ვიცნობ ალბათ. ძალიან ბევრს ფიქრობს და ძალიან ბევრს ზრუნავს. საერთოდ მგონი ყველაზე უნდა იზრუნოს, იფიქროს და ინერვიულოს, არ იმჩნევს, მაგრამ ემჩნევა. ბექა არის ძალიან ნიჭიერი ადამიანი. წერს მოთხრობებს, ნუ მე მახსოვს რომ წერდა. ახლა სიმღერებს წერს და ჯგუფი მუZიკას შემქმნელ, სოლისტ, ვოკალისტ, გიტარისტ, პიარშიკ, მენეჯერია. აი ზუსტად ასეთია ყველაფერს ერთად აკეთებს და კარგად. არის ძალიან გულჩვილი და არ ვიცი ამას ჩემს ბლოგში რამდენად უნდა ვწერდე, მაგრამ ამ ერთელ დავწერ. მიუხედავად იმისა რომ ბექასაც ყავს ბავშვობის მეგობრები და მეც, მგონია რომ მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ, იმიტომ რომ შევხედავ და ვიცი რა უტრიალებს თავში. განა მალავს, ან თამაშობს და იმიტომ ვერ ხვდებიან სხვები, არა. უბრალოდ ასე არ იცნობენ. საერთოდ ცხოვრებაში ბევრი ცუდი მაქვს გაკეთებული და ბექა იმ მეგობრების რიცხვში შედის რომელიც ვიცი, რაც არ უნდა გავაკეთო მაინც ჩემს მეგობრად დარჩება, დროით გამოცდილია 🙂

შემდეგი იყოს ლევანი ანუ ჩიტი. ჩიტი რატომ? იმიტომ რომ ჩიტია. ლევანი არის უგენიალურესი ადამიანი, იმტომ კი არა რომ ჩემი მეგობარია, მართლა ასეა. მე ალბათ ვერასდროს შევძლებდი ისეთი ძლიერი ვყოფილიყავი როგორიც ჩიტია. შეიძლება ამას ხშირად და არასდროს ვეუბნები, იმიტომ რომ ზოგადად ჩემი ემოციები რთული საკონტროლებელია და ამიტომ ვახშობ. მაგრამ ჩიტი ზუსტად ის მეგობარია რომლითაც ვამაყობ და ბედნიერი ვარ რომ მე ვარ მისი მეგობარი.

შემდეგი იყოს ლექსო. ლექსო ყოველთვის იყო და არის ჩუმი, წყნარი მორიდებული. საერთოდ სიტყვა ალალის მნიშნელობა თუ ვინმეს ზუსტად არ გესმით შემიძლია თვით ამ სიტყვის განსახიერება ლექსო გაგაცნოთ. ადამიანი რომელიც, გარემოს, განწყობის და ყველა სხვა ფაქტორის მიუხედავად ყოველთვის და გამონაკლისების გარეშე ამბობს არც მეტს და არც ნაკლებს, ზუსტად იმას რასაც და როგორც ფიქრობს. ამიტომ არის ლექსო ჩემი უნიკალური მეგობარი.

რატი. რატი არის საყვარელი და ჩუმი. ან შეიძლება იმიტომ არის საყვარელი, რომ ჩუმია. უფრო სწორად სიტყვაძუნწი. მაგრამ როცა ლაპარაკობს მაშინაც სიტყვაძუნწია. რატი არის ადამიანი რომლისგანაც მაშინაც კი არ გწყინს როცა საშინლად პირდაპირია, ოღონდ როგორ ახერხებს არ ვიცი.

სოფო რატის ცოლია, მაგრამ სანამ რატის ცოლი გახდებოდა მანამდე პეტაჩოკი იყო.  პეტაჩოკი იყო ის და მეც პეტაჩკი ვიყავი, ასე შევარქვით ერთმანეთს და დღემდე ასე მივმართავთ. სოფოს ჩემი მეგობრებიდან ყველაზე მეტად აქვს იუმორის გრძნობა განვითარებული, შავიც და თეთრიც. სოფო არის მეგობარი რომელიც შეიძლება არ ნახო რამდენიმე თვე, მაგრამ იცი რომ სადღაც არის პეტაჩოკი რომელიც მუდამ მზად არის გაგამხიარულოს, როცა ეს ყველაზე მეტად გჭირდება.

გიგა არის მაღალი, გამხდარი და უსმენო. გიგა ერთადერთია ჩემი მეგობრებიდან რომელიც მესალმება გინებით და ეს ნორმალურია. გიგა არის ადამიანი რომლისგანაც არ ვიცი რა შეიძლება გამიკეთოს რომ მეწყინოს ან ვერ ვაპატიო ან დამჭირდეს საერთოდ პატიება. გიგა არის ადამიანი, რომელსაც შეუძლია მოვიდეს და მითხრა რომ 2 წუთში დაიწყება არმაგედონი და ეს მისი შეგნებული, ნაფიქრი და დიდხანს დაგეგმილი პროცესის ნაწილია და მე მასზე არ გავბრაზდები. გიგა არის მეგობარი რომელსაც მიჭირს არ შევუსრულო თხოვნა, როგორიც არ უნდა იყოს ის.

ლელი. ლელი გავიცანი ჯიპაში ფოტოჟურნალისტიკის კურსებზე რომ გადავწყვიტე ჩაბარება. კლასში შემოვიდა აფორიაქებული, ქოთქოთით და ყველას მოგვიყვა როგორ იმშობიარა წინა ღამეს მისმა კატამ და როგორი საოცარი მომენტი იყო პატარა კნუტების გაჩენა. ლელის ძალიან უყვარს ცხოველები და ფოტოგრაფია. ლელი არის ყველაზე თბილი და ექსცენტრული ადამიანი ვისაც ვიცნობ, ლელი არის ძალიან ლამაზი და მიზანდასახული. გიჟდება საკუთარ საქმეზე და იცის რა უნდა ამ ცხოვრებისგან. ლელი არის ის ადამიანი, რომელიც ჩემი მეგობარიცაა და მიბაძვის საგანიც, იმიტომ რომ ძალიან ბევრი თვისება აქვს რომელსაც ყველაზე მეტად ვაფასებ და პატივს ვცემ ადამიანში და რომლებიც მე თითქმის არ მაქვს. ამიტომ ლელი არის ის ვინც მე მინდა ვიყო, მაგრამ არ ვარ.

ეს ის ადამიანები არიან რომლებიც ჩემს ცხოვრებას ცვლიან, შეცვალეს და რომლებიც მე მხდიან უკეთესს, მაგრამ მაინც ვერ ვხვდები რატომ მიმართლებს ასე ადამიანებში

იშვიათად დადებითი პოსტი

ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ფეხბურთი და თოვლი. ახლა არცერთი. ფეხბურთი მიყვარდა იმიტომ რომ ერთხელ კიკეთში ვისვენებდით და იქ ჩემზე დიდი, ლამაზი და ფეხბურთელი ბიჭი მომწონდა. თოვლი მიყვარდა იმიტომ რომ როგორცკი მოთოვდა და მაშინ თოვლი უფრო მშრალი, უფრო თეთრი, უფრო დიდხანს და უფრო ბევრი იყო ვიდრე დღეს არის. ქუჩა მთლიანად იფარებოდა ხოლმე თოვლით და მამაჩემს გამოქონდა სარდაფიდან ჩემი ფერადი ხისდასაჯდომიანი ციგა, ავივლიდით ქუჩას და სულ მაღლა რომ მივიდოდით დამსვავდა და გამიშვებდა, თვითონ ფეხით და სრიალ-სრიალით მომყვებოდა უკან და იქიდან ხელში აყვანილი ამოვყავდი. რომ მოსაღამოვდებოდა ჩამიყვანდა ქუჩის ბოლოს ბაღში, კარგად გემრიელად ვიგუნდავებდით და მე დაღლილ-დაქანცული და ის არ ვიცი, მიჭირს წარმოდგენა რა მდგომარეობაში ვბრუნდებოდით სახლში.

ძალიან სასაცილო ბავშვი ვიყავი. მახსოვს რამეს რომ დავაშავებდი, მე თვითონ მივდიოდი ხოლმე და კუთხეში ვდგებოდი, სანამ არ მეტყოდნენ რომ მაპატიეს. ნუ ახლა არ მახსოვს, მაგრამ როგორც დედა მიყვება სულ პირველად რაღაც დამიშავებია და მამამ რომ დამაყენა კუთხეში ეგ იყო და ეგ, იმის მერე თქმაც არ მჭირდებოდა. ისე დღესაც ასე ვარ როცა ვაშავებ (თუ მივხვდი) ვაღიარებ და ბოდიშს ვიხდი. ზრდილობისთვის არა, არც მაშინ ვიდექი ზრდილობისთვის იმ კუთხეში გულითადად ვნანობდი :დ ჰო ძალიან სახალისოდ დავიწყე პოსტი, მაგრამ რატომღაც ჩემს თავს ასე კუთხეში ატუზულს და საჯდომზე ხელებდაწყობილს რომ წარმოვიდგენ სახით კედლისკენ ძალიან მეცინება.

5 წლის რომ გავხდი სკოლაში მინდა უკვე დიდი ვარ როგორ ვერ გაიგეთთქო გამოვედი სიტყვით, ჰოდა კარგი ცეკვაზე შეგიყვანთო. დავთანხმდი, რომელზე გინდაო? ბავშვობიდან მიყვარს ბალეტი. აი მაშინაც კი შემეძლო საათობით მეყურებინა ბალეტისთვის, ჰოდა არც მიფიქრია ისე მივიღე გადაწყვეტილება. მიმიყვანეს. მაგრამ ამ ქორეოგრაფმა დამინახა თუ არა უარი უთხრა ჩემებს, ძალიან პატარა არისო (არ ვიცი ასაკი იგულისხმა თუ სიმაღლე, ალბათ სიმაღლე) ჰოდა ეს თურმე მე გავიგე და დავიწყე

– მე რომ დიდი გავიზრდები და ისეთი ცნობილი გავხდები როგორიც ნინო ანანიაშვილია მერე მეტყვი მიგიღებო და მე არ მოვალ! (აქ დავუბღვირე)

ამიყვანა. ნინო ანანიაშვილივით ცნობილი მაინც არ გამოვედი, ალბათ არ უნდა ავეყვანე.

სკოლაში 90 წელს შევედი, ფორმა არ მცმია. მე ვცხოვრობ პლეხანოვზე, სკოლაში ვერაზე დავდიოდი, ჰოდა მე და მამაჩემი ასე ხელიხელჩაკიდებული, ფეხით გადავივლიდით მარჯანიშვილის ხიდს, სანაპიროს მხრიდან ვერის ბაღში რომ კიბეები ადის იმას ავუყვებოდით და ვერის ბაღის გადავლით მივდიოდით სკოლაში, ფილარმონიის უკან იყო. არადა პატარა არ ვიყავი 6 წლის უკვე და სხვა დეტალები კარგად მახსოვს იმ  პერიოდიდან, მაგრამ მახსოვს, რომ გზაში არასდროს შემშინებია, არ ვიცი როგორ ახერხებდა იმ ტყვიების წვიმაში ასეთ საშიშ ადგილებზე გაგვეარა და ასე მშვიდად და მხიარულად მივეყვანე სკოლამდე.

იმ პერიოდში რა დასამალია და ყველას უჭირდა, ნუ 99.99% -ს. ბიბლიოთეკარი დედით და მასწავლებელი მამით ჩვენც, არ მახსოვს ვინმესგან ისესხეს თუ ნანატრი ხელფასი აიღო რომელიმემ, მაგრამ მახსოვს რომ ბაზარში წავედით მე და მამა საჭმელი უნდა გვეყიდა. საერთოდ არასდროს არ ვამბობდი ხოლმე “მიყიდეეეე, მიყიდეეე” იმიტომ არა რომ მესმოდა მაშინ რატომ ვერ მიყიდიდნენ, უბრალოდ აი თითქმის არაფერი მომწონდა, არჩევანიც არ იყო მაინცდამაინც დიდი. ზუსტად ამ ბოლო კაპიკებით ხელში რომ ვიდექით ბაზარში მაშინ მომეწონა შლაპა. აუ მამ მიყიდეთქო. მიყიდა. მაშინ ვერ მივხვდი რატომ აღარ ვიყიდეთ საჭმელი, მაგრამ სახლში ძალიან ბედნიერი დავბრუნდი. რომ მოვედით ცარიელი ხელებით და თავზე შლაპით დედამ მახსოვს იკითხა არაფერი იყიდეთო? მამამ უპასუხა შლაპა მოეწონა და უარი ვერ ვუთხარიო. დავსხედით მაგიდასთან. დედამ გააწყო, თეფშები დაალაგა, ჩანგლებიც, ქუდი შეიძლება მოგხადოო? კითქო. დადო ეს შლაპა შუა მაგიდაზე, თვითონაც მოგვიჯდა და ჰა დავიწყოთო? მერე სამივემ ბევრი ვიცინეთ. მაგრამ იმის მერე აღარასდროს გამიკეთებია იგივე, ასე მხიარულად ამიხსნეს რა იყო პრიორიტეტული ამ ცხოვრებაში, შლაპა თუ მშიერი კუჭი. ახლა რომ ვუფიქრდები და მათ ადგილას ვაყენებ საკუთარ თავს მეშინია, რომ მე ვერასოდეს ვიქნები ისეთი კარგი მშობელი როგორებიც ისინი არიან ჩემთვის.

ბავშვობაში ხშირად ვისვენებდით ოჯახით კისლავოდსკში. ნუ სანამ თავზე დაგვენგრეოდა სიმწრით ნაშენები საბჭოთა კავშირი )))) როგორც ახლა, არც მაშინ მითუმეტეს მღალატობდა ფანტაზია და ტყეში როცა ვსეირნობდი ხოლმე დედასთან ერთად მეგონა რომ ხეებს და ცხოველებს ჩემი ესმოდათ, მაგრამ იქ იყო ერთი დიდი გადაჭრილი ხე რომელიც ბაბა-იაგას სახლი მეგონა. ვერ წარმოიდგენთ როგორ მეშინოდა იმ გადაჭრილი ხის. მახსოვს რომ ერთხელ დედამ მითხრა, მოდი სტუმრად მივიდეთ ბაბა-იაგასთანო. წარმოიდგინე ამ ტყეში სულ მარტოა და იქნებ მოწყენილიაო, ამიყვანა ხელში და დამაყენა ამ გადაჭრილ ხეზე. როგორ მახსოვს ეგ უმწოების შეგრძნება ხელები გავიშვირე და ნიკაპი ამიკანკალდა. მაგრამ არ ჩამომსვა. რამდენიმე წუთში არაფერი რომ არ მოხდა გავჩერდი, გავოგნდი და არასდროს დამავიწყდება ის შეგრძნება, აღმოჩენის შეგრძნება.

– ანა როცა რამის შეგეშინდება, შეეცადე სხვა მხრიდან შეხედო, ახლოს უნდა მიხვიდე, ჰო შეიძლება ის საშიში არ იყოს და უბრალოდ შენი დახმარება სჭირდებოდეს. ეს ბებერი, მახინჯი და ბოროტი ბაბა-იაგაც იმსახურებს ერთ შანსსო.

მეორე დღეს იმავე ტყეში სეირნობისას, მივირბინე ამ გადაჭრილ ხესთან და ჩუმად რატომ ვთქვი, ვინმეს რომ არ გაეგო ალბათ ნუ გეშინია ბაბა-იაგა, არ მოიწყინო მე ვიქნები შენი მეგობარი-მეთქი.

მაშინ 4 წლის ვიქნებოდი, მაგრამ უკვე ვიცოდი, რომ როცა რამის გეშინია უბრალოდ უფრო ახლოს უნდა მიხვიდე და შანსი მისცე საკუთარ შიშს თავი სხვა მხრიდან დაგანახოს. ხანდახან ცოტა მეტი დრო ჭირდება ამ ყველაფერს ვიდრე გადაჭრილ ხეზე აძრომაა, მაგრამ ზემოდან ყველაფერი უკვე სხვაგვარად ჩანს.