სხვა ანას ისტორია

ბაბუშკა ანა ერთი უხასიათო და ცივი ქალი იყო, როცა ეხვეოდი ხელსაც არ წევდა მაღლა და ოდნავადაც არ ირხეოდა, წელში გამართული იდგა თავაწეული, თითქმის არ იღიმოდა და სიტყვასაც ძლივს ამოგლეჯდი მოსაკითხად. მე ბავშვობიდან არ მიყვარდა რომ მეხებოდნენ და კარგი მსმენელი ვიყავი. მას არ შეეძლო მოფერება და სიტყვასაც პირს მაშინ უხსნიდა, როცა შემაწუხებელი სიჩუმე იყო გარშემო. საუცხოო დიასახლისი და საოცარი კულინარი იყო, მე სულ კუდში დავსდევდი, უჩუმრად, ხან რაში ვეხმარებოდი ხან რაში. სრული იდილია გვქონდა. საქმეში რომ გავერთობოდით თავის ბავშვობაზე მიყვებოდა, მერე ჩერდებოდა და ფრინველების ხმების მოსმენას იწყებდა. ბაბუშკასგან ვისწავლე მცენარეების და სოკოების გარჩევა, ქარგვა, ქსოვა და ყველაზე გემრიელი საჭმელის კეთება დედამიწის ზურგზე. განსაკუთრებით არყის გამოხდის პროცესი მომწონდა, თითო ჭიქა თბილ არაყს დავლევდით და მერე შეიძლება გაეღიმა კიდეც.

ხელის მტევანზე მუდამ ლეიკოპლასტირი ქონდა დაკრული, სულ ერთსა და იმავე ადგილას, რომ გულაგში გაკეთებული ტატუ დაეფარა ნომრით და ინიციალებით. ანა ერომენკა 11 წლის იყო როცა გვიან ღამით მასთან სახლში მივიდნენ, დედა ლოგინიდან რამდენიმე კვირა ვეღარ დგებოდა, მეორე ოთახიდან მამამისის და სხვა კაცების კამათის ხმა ესმოდა. მერე ოთახიდან გაიყვანეს. სახლს ცეცხლი რომ მოუკიდეს მამამისს გული გაუსკდა და მის თვალწინ მოკვდა, იმიტომ რომ დედა ლოგინიდან ვერ ააყენეს და სახლთან ერთად დაიწვა. 1932 წელს ანა გადაასახლეს უკრაინიდან ციმბირში, ხელზე გაუკეთეს ტატუ ინიციალებით და ნომრით და დაუწესეს იძულებითი სამუშაო ჭაბურღილში.

არც ოჯახის შექმნამ და 5 შვილის გაჩენამ, 8 შვილიშვილმა, შვილთაშვილებმა, 2 შვილის და ქმრის სიკვდილმა, მშობლების ადრე დაკარგვამ და ციმბირში გატარებულმა ათეულმა წლებმა, არაფერმა არ გატეხა და ვერ გაათბო ჩემი ბაბუშკა. არავის ახსოვს მისგან თბილი სიტყვა ან მოფერება. ბავშვობაში ვერ ვხვდებოდი რატომ იყო ასეთი, ყველაზე განსხვავებული, მაგრამ მაინც მისი კუდი ვიყავი. მასთან ურთიერთობით ჩემი კომფორტის ზონა არასდროს დარღვეულა, ორივეს ჩვენი პირადი სივრცე გვქონდა, რომელსაც არ ვეხებოდით. ახლა ხშირად ვფიქრობ რატომ უკვირდა ასე ყველას მისი ხასიათის, მე არ მიკვირდა, იმიტომ რომ ვიცოდი რატომ იყო ასეთი, მთელი მისი ისტორია ვიცოდი, ყველა დეტალით, ციმბირამდე, ციმბირში და ციმბირის შემდეგაც. შეიძლება დანარჩენებს არ უყვებოდა, იმიტომ რომ დანარჩენები მისი კომფორტის ზონას არღვევდნენ.

ტანით და აღნაგობით ვგავარ, ჩემი სიმაღლის იყო, ლურჯი ფერის თვალები ქონდა, ისეთი როგორიც ჯერ არავისზე მინახავს და გრძელი წითური თმა. ყოველ დილით ვიღვიძებდი რომ მეყურებინა როგორ ივარცხნიდა და იწნიდა თავის გარშემო. ცრუმორწმუნე იყო, დედამისის შემორჩენილი მოგონებების ნაგლეჯებისგან აწყობილი ამბები ახსოვდა ჩიტებზე რომლებიც ყველა ადამიანს თავისი ყავს. ჩემი ჩიტი ყვავი იყო. მეუბნებოდა რომ დიდხანს ვიცოცხლებდი, ადამიანებს ადვილად ამოვიცნობდი, კარგი მსმენელი ვიქნებოდი და სიკვდილს ყოველთვის ვიგრძნობდი სუნით. მისი ჩიტი გუგული იყო, მომავლის მაცნე. სულ მიმეორებდა წელს და თვეს და რიცხვს როცა უნდა მომკვდარიყო, გუგულმა მითხრაო, მე სულ ვპასუხობდი რომ ამ დღეს აუცილებლად გამოვუცხობდი თავის საყვარელ ნამცხვარს და მივუტანდი იმის ნიშნად რომ იმ დღეს არ მოკვდებოდა. ჩემს ამ სიტყვებზე ყოველთვის ეღიმებოდა.

არასდროს არ მაცილებდა. იმ დღესაც წამოვედით მე და დედაჩემი. გაჩერებაზე ველოდებოდით ტრანსპორტს, როცა დედაჩემმა გზაზე მომავალი შენიშნა, ძალიან სუსტად იყო უკვე და სახლიდან იშვიათად გამოდიოდა. რომ მივუახლოვდი გულში მაგრად ჩამიკრა და ცხოვრებაში პირველად იტირა ცრემლებით, მითხრა რომ მე ვიყავი ერთადერთი ვისგანაც ყოველთვის გრძნობდა სითბოს, სიყვარულს და მხარდაჭერას, რომ უსიტყვოდ მესმოდა მისი და ამას ყოველთვის აფასებდა, კიდევ მითხრა რომ სულ რომ დანგრეულიყო დედამიწა ადამიანების რწმენა და მათში კარგის დანახვა გადამარჩენდა, რომელმაც ჩემი გულიც გაალღვოო და მადლობა გადამიხადა ამისთვის, მითხრა რომ ძალიან ვუყვარდი, სიტყვა ჩამომართვა რომ მასსავით რკინის ვიქნებოდი რთულ დროს და მთხოვა რომ არასდროს დამვიწყებოდა ჩემი ბაბუშკა, რომელსაც ყველაზე მეტად ვუყვარდი. გაჩერებაზე რომ დავბრუნდი დედაჩემი გაოგნებისგან რამდენიმე წუთი ხმას ვერ იღებდა, როგორ მოხდა რომ გამოგაცილა და ჩაგეხუტაო. არასდროს არავისთვის მითქვამს ამ დრომდე რა მითხრა მაშინ ბაბუშკამ, იმიტომ რომ არავინ ვინც მას იცნობს არ დაიჯერებდა.

უკვე 80 წელს გადაცილებული იყო და მის სახეზე მხოლოდ რამდენიმე უმნიშვნელო ნაოჭს თუ შეამჩნევდით, თმაშიც ერთი ორი ღერი ჭაღარა ქონდა შეპარული, ფერმკრთალი და გამხდარი ქალი იყო, სიბერემაც ვერ მოხარა წელში და რთულმა ცხოვრებამაც ვერ დაატყო ასაკი. იმ დღეს გუგულმა რომ უთხრა და მე რომ ნამცხვარი უნდა გამომეცხო, ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა, ბაბუშკა ძილში მოკვდა, უბრალოდ აღარ გაეღვიძა, იმ დღიდან ჩემი ჩიტი ყვავია.

ჩემი ოცნების ტური

ყველა ოცნებობს მოგზაურობაზე, თავისებურად. ვიღაცას კოსმოსში სურს გაფრენა, დროში მოგზაურობა, მოგზაურობა შოპინგისთვის, მუზეუმებისთვის, სასმელისთვის, ქალებისთვის, სპორტისთვის ან მუსიკისთვის. სინამდვილეში ყველას ერთი მიზეზი აქვს მოგზაურობისას – სიამოვნება, გულისაჩქარება, ეიფორია. განსხვავება მხოლოდ საშუალებებშია. ჩემი სიამოვნების მწვერვალი ხელუხლებელი ბუნებაშია, სუფთა ჰაერში, რომელიც ფილტვებს გტკენს ჩასუნთქვისას, უჩვეულო ტენში, რომელსაც კანით გრძნობ და ხედი, რომლის ესთეტიკაც გაშეშებს, სუნთქვას გიჩერებს, გრძნობას გაკარგვინებს და მიწა გეცლება ფეხქვეშ, თვალსაც აღარ ახამხამებ და თავბრუსხვევამდე მიდიხარ, მაგრამ გაუნძრევლად დგახარ, იმიტომ რომ ამ ხედისთვის შეგიძლია მოკვდე კიდეც.

მოგზაურობას კუნძულ ბორნეოდან დავიწყებდი, სადაც მე წინა რეინკარნაციაში დავიბადე და უდარდელად ვიცხოვრე, მერე დიდ ბარიერულ რიფში ყველაზე არაადამიანურ მოგზაურობას მოვიწყობდი წყალქვეშ

იქიდან წავიდოდი ინდოეთში და ანაპურნას მთას თუ ვერ დავიპყრობდი მინიმუმ 2573 მეტრის სიმაღლიდან ვნახავდი ამ ხედს. მერე ალბათ ვეღარაფერი შემაჩერებდა სიკვდილის გარდა რომელიმე მწერვალი მაინც არ დამეპყრო, სიმაღლის და გაშლილი სივრცის შიშიც.

 და თუ ცოცხალი დავბრუნდებოდი, აუცილებლად წავიდოდი ჩინეთში. არ ვნახავდი ჩინეთის დიდ კედელს, შენობებს და ქალაქებს. აუცილებლად წავიდოდი რომელიმე მიყრუებულ სოფელში და რამდენიმე დღე გაუნძრევლად ვიჯდებოდი რომ ბრინჯის მინდვრებისთვის მეყურებინა.

იქედან პირდაპირ ბენქსის რეგიონში წავიდოდი სტალაქტიტებისა და სტალაგმიტების ტყის სანახავად, რომელიც გიგანტური გამოქვაბულის სისტემას შეადგენს და 5 მილიონ წელს ითვლის

ჩინეთიდან გზას ალიასკაში გავაგრძელებდი, სადაც ყინულის გამოქვაბულს ვნახავდი

ალიასკიდან მექსიკაში იუკატანის მიწისქვეშა გამოქვაბულში ვიმოგზაურებდი

მოგზაურობის შუა გზაზე ჩემთვის ყველაზე ლამაზ ადგილს ვნახავდი, რომელიც სულ ღრუბლებს ზემოთ არის, რომელსაც ეძახიან დაკარგულ ქვეყანას, რომელიც არის ერთ-ერთი ყველაზე ჯადოსნური ადგილი სამყაროში, სამხრეთ ამერიკაში რორაიმას მთაზე აუცილებლად მოვხვდებოდი

იქიდან პირდაპირ აფრიკაში მოსი ოა ტუნიას სანახავად წავიდოდი

აფრიკიდან ევროპის დიდ ნაწილს მთლიანად გამოვტოვებდი, მეტიც, მძინარე გადავუფრენდი, იმიტომ რომ ყველაზე ლამაზ სანაპიროზე შევხვედროდი მზის ამოსვლას, ირლანდიის ქვიან, ჯადოსნურ და საკრალურ სანაპიროზე.

და ბოლოს მოგზაურობის დასასრულს ჩრდილოეთით ნორვეგიაში დავბანაკდებოდი, სადმე გორაკის წვერზე კარავში, რომ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც მენახა პოლარული ციალი

გენეზისი

ეს პოსტი ჩემი ყველაზე დიდი ქამინგაუთია. დღეს 15 იანვარია, 2014 წელი, მე ვზივარ საკუთარ ოთახში, თავი მისკდება, მგონია რომ ახლა ყიფლიბანდი უნდა გაიხსნას და იქიდან ჩემი მეორე მე ამოვიდეს, ეს არის ახალი მეს დაბადების წინასამშობიარო სპაზმები. უკვე ვეღარ ვუძლებ კოშმარებს, ჩემს არამდგრად ფსიქიკურ მდგომარეობას. სარკეში რომ ვიხედები, ჩემი ინდეფერენტული გამომეტყველების მიღმა ვხედავ როგორ მაქვს ფართედ გაღებული პირი და უხმოდ ვყვირი საშველად. ოდესღაც ჩემი ეს მეორე რეალობა განვაცალკევე. განსხვავებულ პიროვნებად გამოვაცხადე, დავარქვი ჩემი დემონი და ძალიან დიდი ხანი მასთან ერთად ვიცხოვრე. 9 წელი, 7 თვე და 12 დღე გავიდა, იმ დღიდან როცა არაფერი მახსოვდა. თავიდან ეს იყო თანაცხოვრება ჩემს დემონთან, მერე გადაიქცა რთულ თანაცხოვრებად, კოშმარად, აუტანლად. ბოლო თვეები ჩემი დემონი იბრძვის რომ სრულად შემერწყას და ეს საბოლოოდ მანადგურებს, მე, ჩემ მიერ განცალკევებულ პირვანდელ პიროვნებას.

გენეზისი

17 წლის ასაკში დამისვეს ეპილეფსიის დიაგნოზი. იმ ფორმის რომელსაც თან ახლავს ჰალუცინაციები. ეს შეიძლება იყოს ფერების სხვაგვარად აღქმა, პირში გემო რომელიც არაადეკვატურია და საკვებს ან სუნს არ უკავშირდება, ხმა რომელიც შეუძლებელია გესმოდეს, მეხსიერების ჩავარდნები. დეჟავუ, რომელიც უკვე ყოველდღიური და ჩვეულებრივი მოვლენაა, ჟემავუ, შეგრძნება როდესაც იცი რომ იცოდი, მაგრამ არ იცი, რეალობის შეგრძნების დაკარგვა, დამახინჯებული მეხსიერება. რაღაც რაც როგორც ირკვევა არ მომხდარა არასდროს, მაგრამ შენ გახსოვს და შეგიძლია დაიფიცო რომ ეს სიმართლეა და ა.შ. რთულია ყველაფრის აღწერა რითაც მე ყოველდღიურად ვცხოვრობ და რაც შეადგენს ჩემს ცხოვრებას, ჩემს განცალკევებულ დემონს. შუალედებში ის რაც რეალობა და სინამდვილეა, სხვის მიერ დადასტურებული და გადამოწმებული, ვარ მე, პირვანდელი პიროვნება.

ყველაფერი დაიწყო ბევრად უფრო ადრე 17 წლამდე. როდესაც მე არ შემეძლო ზუსტად მეთქვა რა საგანი მედგა წინ ჭიქის ყურებისას, ვფიქრობდი რომ ვსაუბრობდი, როდესაც ვიყავი სრულიან ჩუმად. ვფიქრობდი რომ არ ვსაუბრობდი და ვფიქრობდი, როდესაც ვესაუბრებოდი მეგობარს. ვიდექი ქუჩაში და რამდენიმე წამით ვერ ვიხსენებდი როგორ მოვხვდი აქ. მერე იყო პანიკა რომ იკარგები, ერთადერთი რასაც აცნობიერებ ამ მომენტში ისაა რომ უნდა იცოდე სად ხარ, რას უყურებ, როგორ მოხვდი აქ და რა ხდება შენს გარშემო, მაგრამ არ გახსოვს არც სახელი, არც დრო, აღარ არსებობს სივრცე და არ ხარ დარწმუნებული არაფერში, მერე არის პანიკა, რომელიც ძლიერდება, მერე დგება აურა, მდგომარეობა როცა ყველაფერს ხვდები, მაგრამ აბსტრაქტულად, სახელს ვერ არქმევ მაგრამ ზუსტად იცი რა ხდება და რა მოხდება ამ წამს. თითოქს შენელებული, ჰაერში გამოკიდებული მდგომარეობაა, წამის მეასედით გამოდიხარ სხეულიდან და შენს თავს ხედავ გვერდიდან, სანამ სივრცეში არ ჩნდება პირველი შავი წერტილი, როგორც ეკრანზე მკვდარი პიქსელი, მერე მეორე შავი წერტილი, სანამ ყველაფერი პატარა შავი წერტილებით არ იფარება და გონებას კარგავ. როცა გონს მოდიხარ ჯერ გესმის ხმები, მერე გიბრუნდება გრძნობა და თვალებს ახელ, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ სუნთქავ. პანიკა გეწყება რომ ვერ სუნთქავ და ახლა უნდა გაიგუდო. თუ ფეხზე ვერ დგები, ხოხვით მიდიხარ გასასვლელისკენ, სრულიად ინსტინქტურად, გადიხარ გარეთ, იხედები მაღლა, რომ დაინახო ცა და აკეთებ პირველ ღრმა შესუნთქვას. მერე გახსენდება რომ როცა გონება გქონდა დაკარგული, სანამ ხმებს გაიგებდი შენთვის ყველაფერი გაგრძელდა. ალტერნატიული გაგრძელება იყო, შავმა წერტილებმა დაფარა ყველაფერი, შენ დაბრუნდი შენს სხეულში რომელსაც გვერდიდან ხედავდი და განაგრძე მოძრაობა სივრცეში სადაც ყველაფერმა დაიწყო აზრის დაბრუნება, ჯერ გაგახსენდა საგნების ფორმის სახელები, რომელსაც ხედავდი, მერე გაიხსენებ ფერები, საგნები, გაიხსენე სად ხარ, ვინ ხარ და როგორ მოხვდი აქ. როდესაც ყველაფერი გაგახსენდა, გაიგონე ხმა, რომელიც ამ ალტერნატიულ რეალობაში იყო ზედმეტი, გაგახსენდა მდგომარეობა – აურა, როდესაც ყველაფერი ეს აბსტრაქტულად შეგრძნების დონეზე გააცნობიერე და მიხვდი რომ ეს რეალური არ იყო, ამიტომ გონებით ჩაეჭიდე ამ ხმას, ჯერ სიტყვებს ვერ არჩევ, მერე გესმის რომ შენ სახელს იძახიან და გთხოვენ გონს მოხვიდე, კიდევ უფრო ეჭიდები ხმას და ისევ სიბნელეა, მერე გრძნობ შეხებას და ხვდები რომ დაბრუნდი, თვალს ახელ, მაგრამ ვერ სუნთქავ, ამიტომ გარბიხარ რომ გათავისუფლდე იმ სივრცისგან რომელიც გაწვება თითქოს უნდა გაგჭყლიტოს, შენ გჭირდება სივრცე რომ ჩაისუნთქო. როცა ამას აცნობიერებ ახლადგონზემოსული, ფაქტობრივად 1 წამში, გაელვებასავით, კუჭი ვერ უძლებს და უახლოესი ტუალეტისკენ გარბიხარ, გული გერევა.

გონების გახშირებული დაკარგვის გამო მიმიყვანეს ექიმთან, ჯერ ეგონათ კისტა ან სიმსივნე, შემდეგ ფსიქიკური აშლილობა, როცა ყველაფერი გამოირიცხა ენცეფოლოგრამა გამიკეთეს და დამისვეს ეპილეფსიის იმ ფორმის დიაგნოზი, რომელსაც თან არ ახლავს კრუნჩხვები, თუმცა ძლიერი ჰალუცინაციები ხანდახან გონების დაკარგვას იწვევს. მე ვიტყოდი არა ძლიერი ჰალუცინაციები, არამედ პანიკა, რომელსაც ეს ძლიერი ჰალუცინაციები იწვევს. დამინიშნეს მკურნალობა – ფინლეპსინი. ამ პრეპარატს 2 წელი და 6 თვე ვსვამდი. თავიდან მეხსიერების ჩავარდნებს ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევდი, მერე უყურადღებოდ ვეღარ ვტოვებდი. ბოლო ერთი წელი კი თითქმის არ მახსოვს თუ არ ჩავთვლით საუზმეს და ვახშამს. თუ გაქვთ ნანახი ფილმი პეპლის ეფექტი, ძალიან გავდა იმას რასაც განვიცდიდი ყოველდღიურად. ეს არ იყო ამნეზია, უბრალოდ ღამით როდესაც მეორე დოზას ვიღებდი მთელი დღე ჩემი თავიდან იშლებოდა რაღაც დროიდან და ეს ორი წერტილი ერთმანეთს ეკვროდა, თითქოს შუაში არაფერი არ იყო და მე მქონდა შეგრძნება თითქოს ტელეპორტაცია განვიცადე დროსა და სირვცეში. მაშინ დავიწყე დღიურის წარმოება, ყველაფერს ვიწერდი რაც ხდებოდა დღის განმავლობაში, საათებით, დღეებით და ყველაზე უმნიშვნელო მოვლენებითაც კი. ერთი წლის სტრესის შემდეგ მივხვდი რომ ვეღარ გავუმკლავდებოდი ასე ცხოვრებას, ან რა აზრი ქონდა ჰალუცინაციების გარეშე ცხოვრებას თუ ეს ცხოვრება არ მემახსოვრებოდა და მარტო დღიურებიდან მომიწევდა მისი კითხვა. ასე ვთქვი უარი ყველანაირ მკურნალობაზე და დახმარებისთვის მივმართე ფსიქოლოგს.

ჩემი თხოვნა ამბიციური აღმოჩნდა. ჩემი ჰალუცინაციების მართვა მინდოდა მესწავლა. მაგრამ შესაძლებელი მხოლოდ ის აღმოჩნდა რომ მისი გარჩევა შემძლებოდა რეალობისგან. ამისთვის საჭირო იყო სქემები. სახლის, ქუჩის, ადამიანის, მცენარის, ცხოველის, მანქანის, საგნების, მოვლენების, რომელიც ყოველდღიურად ჩვენს გარშემოა. ყველა მათგანს აქვს სქემა, ფორმულა რომელიც არის ძირეული და არ იცვლება. თუ ამ სქემებს შექმნი და ყოველდღიუად ივარჯიშებ შეძლებ გაარჩიო ჰალუცინაცია რეალობისგან და აბსოლუტურად ინსტინქტურად დაიწყო მათი აგება, მაშინ როდესაც ყველა ზემოთ ჩამოთვლილის არსის აღქმის უნარს დაკარგავ.

და აი ასე გაჩნდა ჩემი დემონი მე, ადამიანი ალტერნატიული, არარსებული, ჰალუცინაციური რეალობიდან, როცა ის ჩნდება, ჩემი პირვანდელი მე მხოლოდ ამ სქემების იმედადაა. ყველაფერი გარშემო იქცა ფორმულებად, რომლებიც დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო მეტია და მათთან ერთად ჩემი სიზმრებიც კოშმარებად იქცევა, რომლებსაც ვეღარ ვუძლებ. ყოველ დილით გულისრევის მძაფრი შეგრძნება მაღვიძებს და ღამით მომდევნო კოშმარის ნახვის შიში არ მაძლევს დაძინების საშუალებას.

ოდესღაც როცა ჩემი დემონი შევქმენი, ამაზე საუბარი შევწყვიტე გარშემომყოფებთან, იმიტომ რომ ეს უსიამოვნოა, ეს იწვევს ზედმეტ ყურადღებას და განსაკუთრებულ მოპყრობას, ეს იწვევს უნდობლობას ადამიანების გულწრფელობაში და მათი კეთილგანწყობით სარგებლობის ცდუნებას, რომელსაც ძალიან რთულია გაუძლო და მუდამ არ ესაუბრო იმაზე როგორ გრძნობ თავს, იმიტომ რომ ამის ძლიერი დეფიციტი გაქვს. შენი მდგომარეობა აუტანელია და მისი გაზიარება ნარკოტიკივით მოქმედებს, თუნდაც ეს საერთოდ არ გეხმარებოდეს. ამ ცდუნებას ბოლო დროს უფრო და უფრო იშვიათად ვუმკლავდები, მაგრამ მთავარი მიზეზი რატომაც დავწერე ყველაფერი ასე დეტალურად, ისაა რომ უკვე ვეღარ ვუძლებ, მე მჭირდება დახმარება, იმიტომ რომ დავიღალე და მინდა ეს ყველაფერი უბრალოდ დამთავრდეს, რაც დრო გადის უფრო მეტად სულერთია როგორ, იმიტომ რომ საერთოდ აღარ მაქვს ძალა შევეწინააღმდეგო ჩემ დემონს, რომელიც ჩემს პირვანდელ მესთან საბოლოოდ აპირებს შერწყმას. ჩემს წარმოსახვაში ეს განცალკევება ყოველთვის გულისხმობდა გადარჩენას, სანამ ის ჩემგან შორს იყო მე დაცულად ვიყავი. მაშინებს ის, რომ ჩემი დემონი სინამდვილეში მე ვარ, ჩემი განუყოფელი ნაწილი იყო ყოველთვის, ის არასდროს ყოფილა ცალკე მდგომი, მხოლოდ იმიტომ რომ მე მას სხვა სახელი დავარქვი.