გენეზისი

ეს პოსტი ჩემი ყველაზე დიდი ქამინგაუთია. დღეს 15 იანვარია, 2014 წელი, მე ვზივარ საკუთარ ოთახში, თავი მისკდება, მგონია რომ ახლა ყიფლიბანდი უნდა გაიხსნას და იქიდან ჩემი მეორე მე ამოვიდეს, ეს არის ახალი მეს დაბადების წინასამშობიარო სპაზმები. უკვე ვეღარ ვუძლებ კოშმარებს, ჩემს არამდგრად ფსიქიკურ მდგომარეობას. სარკეში რომ ვიხედები, ჩემი ინდეფერენტული გამომეტყველების მიღმა ვხედავ როგორ მაქვს ფართედ გაღებული პირი და უხმოდ ვყვირი საშველად. ოდესღაც ჩემი ეს მეორე რეალობა განვაცალკევე. განსხვავებულ პიროვნებად გამოვაცხადე, დავარქვი ჩემი დემონი და ძალიან დიდი ხანი მასთან ერთად ვიცხოვრე. 9 წელი, 7 თვე და 12 დღე გავიდა, იმ დღიდან როცა არაფერი მახსოვდა. თავიდან ეს იყო თანაცხოვრება ჩემს დემონთან, მერე გადაიქცა რთულ თანაცხოვრებად, კოშმარად, აუტანლად. ბოლო თვეები ჩემი დემონი იბრძვის რომ სრულად შემერწყას და ეს საბოლოოდ მანადგურებს, მე, ჩემ მიერ განცალკევებულ პირვანდელ პიროვნებას.

გენეზისი

17 წლის ასაკში დამისვეს ეპილეფსიის დიაგნოზი. იმ ფორმის რომელსაც თან ახლავს ჰალუცინაციები. ეს შეიძლება იყოს ფერების სხვაგვარად აღქმა, პირში გემო რომელიც არაადეკვატურია და საკვებს ან სუნს არ უკავშირდება, ხმა რომელიც შეუძლებელია გესმოდეს, მეხსიერების ჩავარდნები. დეჟავუ, რომელიც უკვე ყოველდღიური და ჩვეულებრივი მოვლენაა, ჟემავუ, შეგრძნება როდესაც იცი რომ იცოდი, მაგრამ არ იცი, რეალობის შეგრძნების დაკარგვა, დამახინჯებული მეხსიერება. რაღაც რაც როგორც ირკვევა არ მომხდარა არასდროს, მაგრამ შენ გახსოვს და შეგიძლია დაიფიცო რომ ეს სიმართლეა და ა.შ. რთულია ყველაფრის აღწერა რითაც მე ყოველდღიურად ვცხოვრობ და რაც შეადგენს ჩემს ცხოვრებას, ჩემს განცალკევებულ დემონს. შუალედებში ის რაც რეალობა და სინამდვილეა, სხვის მიერ დადასტურებული და გადამოწმებული, ვარ მე, პირვანდელი პიროვნება.

ყველაფერი დაიწყო ბევრად უფრო ადრე 17 წლამდე. როდესაც მე არ შემეძლო ზუსტად მეთქვა რა საგანი მედგა წინ ჭიქის ყურებისას, ვფიქრობდი რომ ვსაუბრობდი, როდესაც ვიყავი სრულიან ჩუმად. ვფიქრობდი რომ არ ვსაუბრობდი და ვფიქრობდი, როდესაც ვესაუბრებოდი მეგობარს. ვიდექი ქუჩაში და რამდენიმე წამით ვერ ვიხსენებდი როგორ მოვხვდი აქ. მერე იყო პანიკა რომ იკარგები, ერთადერთი რასაც აცნობიერებ ამ მომენტში ისაა რომ უნდა იცოდე სად ხარ, რას უყურებ, როგორ მოხვდი აქ და რა ხდება შენს გარშემო, მაგრამ არ გახსოვს არც სახელი, არც დრო, აღარ არსებობს სივრცე და არ ხარ დარწმუნებული არაფერში, მერე არის პანიკა, რომელიც ძლიერდება, მერე დგება აურა, მდგომარეობა როცა ყველაფერს ხვდები, მაგრამ აბსტრაქტულად, სახელს ვერ არქმევ მაგრამ ზუსტად იცი რა ხდება და რა მოხდება ამ წამს. თითოქს შენელებული, ჰაერში გამოკიდებული მდგომარეობაა, წამის მეასედით გამოდიხარ სხეულიდან და შენს თავს ხედავ გვერდიდან, სანამ სივრცეში არ ჩნდება პირველი შავი წერტილი, როგორც ეკრანზე მკვდარი პიქსელი, მერე მეორე შავი წერტილი, სანამ ყველაფერი პატარა შავი წერტილებით არ იფარება და გონებას კარგავ. როცა გონს მოდიხარ ჯერ გესმის ხმები, მერე გიბრუნდება გრძნობა და თვალებს ახელ, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ სუნთქავ. პანიკა გეწყება რომ ვერ სუნთქავ და ახლა უნდა გაიგუდო. თუ ფეხზე ვერ დგები, ხოხვით მიდიხარ გასასვლელისკენ, სრულიად ინსტინქტურად, გადიხარ გარეთ, იხედები მაღლა, რომ დაინახო ცა და აკეთებ პირველ ღრმა შესუნთქვას. მერე გახსენდება რომ როცა გონება გქონდა დაკარგული, სანამ ხმებს გაიგებდი შენთვის ყველაფერი გაგრძელდა. ალტერნატიული გაგრძელება იყო, შავმა წერტილებმა დაფარა ყველაფერი, შენ დაბრუნდი შენს სხეულში რომელსაც გვერდიდან ხედავდი და განაგრძე მოძრაობა სივრცეში სადაც ყველაფერმა დაიწყო აზრის დაბრუნება, ჯერ გაგახსენდა საგნების ფორმის სახელები, რომელსაც ხედავდი, მერე გაიხსენებ ფერები, საგნები, გაიხსენე სად ხარ, ვინ ხარ და როგორ მოხვდი აქ. როდესაც ყველაფერი გაგახსენდა, გაიგონე ხმა, რომელიც ამ ალტერნატიულ რეალობაში იყო ზედმეტი, გაგახსენდა მდგომარეობა – აურა, როდესაც ყველაფერი ეს აბსტრაქტულად შეგრძნების დონეზე გააცნობიერე და მიხვდი რომ ეს რეალური არ იყო, ამიტომ გონებით ჩაეჭიდე ამ ხმას, ჯერ სიტყვებს ვერ არჩევ, მერე გესმის რომ შენ სახელს იძახიან და გთხოვენ გონს მოხვიდე, კიდევ უფრო ეჭიდები ხმას და ისევ სიბნელეა, მერე გრძნობ შეხებას და ხვდები რომ დაბრუნდი, თვალს ახელ, მაგრამ ვერ სუნთქავ, ამიტომ გარბიხარ რომ გათავისუფლდე იმ სივრცისგან რომელიც გაწვება თითქოს უნდა გაგჭყლიტოს, შენ გჭირდება სივრცე რომ ჩაისუნთქო. როცა ამას აცნობიერებ ახლადგონზემოსული, ფაქტობრივად 1 წამში, გაელვებასავით, კუჭი ვერ უძლებს და უახლოესი ტუალეტისკენ გარბიხარ, გული გერევა.

გონების გახშირებული დაკარგვის გამო მიმიყვანეს ექიმთან, ჯერ ეგონათ კისტა ან სიმსივნე, შემდეგ ფსიქიკური აშლილობა, როცა ყველაფერი გამოირიცხა ენცეფოლოგრამა გამიკეთეს და დამისვეს ეპილეფსიის იმ ფორმის დიაგნოზი, რომელსაც თან არ ახლავს კრუნჩხვები, თუმცა ძლიერი ჰალუცინაციები ხანდახან გონების დაკარგვას იწვევს. მე ვიტყოდი არა ძლიერი ჰალუცინაციები, არამედ პანიკა, რომელსაც ეს ძლიერი ჰალუცინაციები იწვევს. დამინიშნეს მკურნალობა – ფინლეპსინი. ამ პრეპარატს 2 წელი და 6 თვე ვსვამდი. თავიდან მეხსიერების ჩავარდნებს ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევდი, მერე უყურადღებოდ ვეღარ ვტოვებდი. ბოლო ერთი წელი კი თითქმის არ მახსოვს თუ არ ჩავთვლით საუზმეს და ვახშამს. თუ გაქვთ ნანახი ფილმი პეპლის ეფექტი, ძალიან გავდა იმას რასაც განვიცდიდი ყოველდღიურად. ეს არ იყო ამნეზია, უბრალოდ ღამით როდესაც მეორე დოზას ვიღებდი მთელი დღე ჩემი თავიდან იშლებოდა რაღაც დროიდან და ეს ორი წერტილი ერთმანეთს ეკვროდა, თითქოს შუაში არაფერი არ იყო და მე მქონდა შეგრძნება თითქოს ტელეპორტაცია განვიცადე დროსა და სირვცეში. მაშინ დავიწყე დღიურის წარმოება, ყველაფერს ვიწერდი რაც ხდებოდა დღის განმავლობაში, საათებით, დღეებით და ყველაზე უმნიშვნელო მოვლენებითაც კი. ერთი წლის სტრესის შემდეგ მივხვდი რომ ვეღარ გავუმკლავდებოდი ასე ცხოვრებას, ან რა აზრი ქონდა ჰალუცინაციების გარეშე ცხოვრებას თუ ეს ცხოვრება არ მემახსოვრებოდა და მარტო დღიურებიდან მომიწევდა მისი კითხვა. ასე ვთქვი უარი ყველანაირ მკურნალობაზე და დახმარებისთვის მივმართე ფსიქოლოგს.

ჩემი თხოვნა ამბიციური აღმოჩნდა. ჩემი ჰალუცინაციების მართვა მინდოდა მესწავლა. მაგრამ შესაძლებელი მხოლოდ ის აღმოჩნდა რომ მისი გარჩევა შემძლებოდა რეალობისგან. ამისთვის საჭირო იყო სქემები. სახლის, ქუჩის, ადამიანის, მცენარის, ცხოველის, მანქანის, საგნების, მოვლენების, რომელიც ყოველდღიურად ჩვენს გარშემოა. ყველა მათგანს აქვს სქემა, ფორმულა რომელიც არის ძირეული და არ იცვლება. თუ ამ სქემებს შექმნი და ყოველდღიუად ივარჯიშებ შეძლებ გაარჩიო ჰალუცინაცია რეალობისგან და აბსოლუტურად ინსტინქტურად დაიწყო მათი აგება, მაშინ როდესაც ყველა ზემოთ ჩამოთვლილის არსის აღქმის უნარს დაკარგავ.

და აი ასე გაჩნდა ჩემი დემონი მე, ადამიანი ალტერნატიული, არარსებული, ჰალუცინაციური რეალობიდან, როცა ის ჩნდება, ჩემი პირვანდელი მე მხოლოდ ამ სქემების იმედადაა. ყველაფერი გარშემო იქცა ფორმულებად, რომლებიც დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო მეტია და მათთან ერთად ჩემი სიზმრებიც კოშმარებად იქცევა, რომლებსაც ვეღარ ვუძლებ. ყოველ დილით გულისრევის მძაფრი შეგრძნება მაღვიძებს და ღამით მომდევნო კოშმარის ნახვის შიში არ მაძლევს დაძინების საშუალებას.

ოდესღაც როცა ჩემი დემონი შევქმენი, ამაზე საუბარი შევწყვიტე გარშემომყოფებთან, იმიტომ რომ ეს უსიამოვნოა, ეს იწვევს ზედმეტ ყურადღებას და განსაკუთრებულ მოპყრობას, ეს იწვევს უნდობლობას ადამიანების გულწრფელობაში და მათი კეთილგანწყობით სარგებლობის ცდუნებას, რომელსაც ძალიან რთულია გაუძლო და მუდამ არ ესაუბრო იმაზე როგორ გრძნობ თავს, იმიტომ რომ ამის ძლიერი დეფიციტი გაქვს. შენი მდგომარეობა აუტანელია და მისი გაზიარება ნარკოტიკივით მოქმედებს, თუნდაც ეს საერთოდ არ გეხმარებოდეს. ამ ცდუნებას ბოლო დროს უფრო და უფრო იშვიათად ვუმკლავდები, მაგრამ მთავარი მიზეზი რატომაც დავწერე ყველაფერი ასე დეტალურად, ისაა რომ უკვე ვეღარ ვუძლებ, მე მჭირდება დახმარება, იმიტომ რომ დავიღალე და მინდა ეს ყველაფერი უბრალოდ დამთავრდეს, რაც დრო გადის უფრო მეტად სულერთია როგორ, იმიტომ რომ საერთოდ აღარ მაქვს ძალა შევეწინააღმდეგო ჩემ დემონს, რომელიც ჩემს პირვანდელ მესთან საბოლოოდ აპირებს შერწყმას. ჩემს წარმოსახვაში ეს განცალკევება ყოველთვის გულისხმობდა გადარჩენას, სანამ ის ჩემგან შორს იყო მე დაცულად ვიყავი. მაშინებს ის, რომ ჩემი დემონი სინამდვილეში მე ვარ, ჩემი განუყოფელი ნაწილი იყო ყოველთვის, ის არასდროს ყოფილა ცალკე მდგომი, მხოლოდ იმიტომ რომ მე მას სხვა სახელი დავარქვი.