სტუდენტობისას ერთ ქუჩის მუსიკოსს ვხვდებოდი. მეექვსე კორპუსის მიწისქვეშა გადასასვლელში უკრავდა, სამსახური არ ქონდა, მუსიკა უყვარდა და ისიც რასაც აკეთებდა. ძალიან კარგი ადამიანი იყო და მე ძალიან პატარა ასეთი მამაცი ნაბიჯისთვის. მაშინ მეუბნებოდნენ, რომ ადამიანების ცნობა არ ვიცოდი. ადამიანი რომელიც არ მუშაობს, ქუჩაში უკრავს და ამით შოულობს ფულს ძალიან არასერიოზულია და უკეთესს ვიმსახურებდი, მაგრამ მე ის ადამიანი მომწონდა. მაშინ პატარა ვიყავი იმისთვის, რომ სრულად გამეაზრებინა, რამდენი სიმამაცე იყო საჭირო და საღი აზრი წინასწარგანწყობების გარეშე დამენახა მასში პიროვნება. ჩვენ ჰო სტატუსების ტყვეობაში ვცხოვრობთ. დღეს ყველაფერს წყვეტს როგორ გამოიყურები, ვისთან მეგობრობ და რით ხარ დაკავებული. ფანტასტიკურად კარგი პიროვნებაც კი უმრავლესობისთვის სრულიად უჩინარია, მხოლოდ სათანადო სტატუსს ძალუძს ის ადამიანების დიდი ნაწილისთვის ხილულად აქციოს. მერე რამდენიმე წელი გავიდა და ის ბიჭი ერთ ძალიან პოპულარულ ქართულ ჯგუფში უკრავდა, რომლის სიმღერებიც დღემდე დარწმუნებული ვარ ყველას გახსოვთ. მერე ყველას უყვარდა ეს ბიჭი და აღარ ამბობდნენ, რომ მე მეტს ვიმსახურებდი, უბრალოდ აღარ იხსენებდნენ ამ ფაქტს, ალბათ იმიტომ, რომ ცდებოდნენ და აღიარება არ სურდათ.

ყველაფერი წინასწარგანწყობებით იწყება. ერთხელ მაღაზიიდან გამოსულს თვალში მომხვდა მოხუცი ქალი რომელსაც მიახლოებისთანავე იშორებდნენ თავიდან. ეს ქალი იწყებდა “რაღაც უნდა გთხოვო შვილო, ძალიან მერიდება.” მაშინვე აწყვეტინებდნენ, მერე ერთმა ბებო აი ლარიანიო. ამ ქალს ფერი დაეკარგა სახეზე და არ გამოართვა. ვკითხე რა აწუხებდა და თურმე ორიენტაცია დაკარგვია. ქუჩის სახელი ახსოვდა სადაც ცხოვრობდა, მაგრამ სად იყო ვერ იხსენებდა. ასე მივდივართ წინასწარგანწყობებიდან გულგრილობამდე, გულგრილობიდან ინდეფერენტულობამდე. მერე კარგებად და ცუდებად ვყოფთ სტატუსების მიხედვით, მერე გამორჩენაზე გადავდივართ, ვალდებულებები რომელიც ჩვენს გარდა ყველას გააჩნია და ბოლოს ამ ყველაფრის კულმინაცია სიძულვილი ხდება. ასე ბოროტდებიან ადამიანები. ადამიანები რომლებიც საკუთარ პიროვნებებს არ უფრთხილდებიან, არ უვლიან, არ ზრუნავენ საკუთარ თავზე როგორც ადამიანზე, ბოროტდებიან.

სამყაროში სადაც სულ უფრო იშვიათად ხდება საჭირო ვინმეს შეეხო ან უბრალოდ მასთან 2 მეტრზე ახლოს იდგე რომ გული გადაუშალო ან გაამხნევო, მოეხვიო, უსიტყვოდ ამოიკითხო მის სახეზე რა აწუხებს. სამყარო სადაც ადამიანებს დღემდე სიკვდილით სჯიან, რატომ უნდა შეეცადო ადამიანს მეორეზე ზრუნვა და გაბედნიერებაში ხელი შეუშალო, იმიტომ რომ ის ჰომოსექსუალია? ბოროტი ადამიანები უბედურები არიან, ამიტომ აღიზიანებთ ბედნიერები, ისინი ვისაც სხვა ადამიანები ჯერ კიდევ სჭირდებათ ბედნიერებისთვის.

რამდენიმე კვირის წინ ჩემს ეზოში მაწანწალა მეტისის ლეკვი შემობოდიალდა. არანაირი პირობა არ მქონდა მის მოსავლელად, ძაღლების მეშინია, ვერ ვეხები, მაგრამ ვერ გავაგდე, თვითონ არ წავიდა. რამდენიმე კვირა ვეძებე მისთვის პატრონი უშედეგოდ. დარწმუნებული ვარ სპანიელი, ლაბრადორი ან რომელიმე ჯიშიანი ძაღლი რომ ყოფილიყო მეორე დღესვე გაჩუქდებოდა. მაგრამ დღეს ჩემთვის არ არის დედამიწაზე ამ ძაღლზე ძვირფასი არცერთი, იმიტომ რომ ეს ყველაზე ჭკვიანი ძაღლია სამყაროში. ჩემი ძაღლის ისტორიის შემდეგ რამდენჯერმე უშედეგო მცდელობა მქონდა შიში დამეძლია. ხან დობერმანი მაჩუქეს, ხან ლაბრადორი, მაგრამ ვერცერთ ვეკარებოდი, მეშინოდა, არ ვენდობოდი. ეს ძაღლი აღმოჩნდა ერთადერთი, რომელიც გამიფრთხილდა, რომელმაც ჩემი პირადი სივრცე არ დაარღვია როცა მეშინოდა, არ შემეხო სანამ მე არ გავუწოდე ხელი. ეს მეტისი ყველაზე ჭკვიანი და მზრუნველია სინამდვილეში, მაგრამ ჩემს გარდა არავის სჭირდება, იმიტომ რომ სპანიელად არ დაიბადა.

ახალი ნივთის მილოცვა არ მიყვარს, არასდროს ვულოცავ ადამიანს ნივთის შეძენას გულით, განა მისი ბედნიერება არ მიხარია? უბრალოდ ვერ ვხვდები, როგორ შეუძლიათ ადამიანებს ნივთებით გაბედნიერება. თვითონ ფაქტი შეიძლება იყოს სასიამოვნო, როცა ადამიანისგან საჩუქარს იღებ, მაგრამ არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს საჩუქარი რა იქნება, იმიტომ რომ ის ბედნიერად ვერასდროს გაქცევს, უბრალოდ ბედნიერების ილუზიის შექმნაში დაგეხმარება. ვიცი რომ ბევრი არ დამეთანხმება, ამიტომაც როგორც ზრდილობიანი ადამიანი ვულოცავ.

რას გააკეთებდი ისეთ სამყაროში რომ ვცხოვრობდეთ სადაც ადამიანები ერთმანეთს იგრძნობდნენ, ან სკეპტიკოსებისთვის ადამიანის შესახებ ყველაფერი გეცოდინებოდა გაცნობისთანავე? რას გაუზიარებდით ან რაზე ისაუბრებდით ერთმანეთთან? აბსურდია, მაგრამ წარმოდგენადი გონებას თუ დაძაბავ და წარმოსახვას ჩართავ. ისევ იმ ადამიანებთან იმეგობრებდი ან ისევ იქ იმუშავებდი? შენთვითონაც ასეთივე იქნებოდი? არავითარი არგუმენტი, რომ ეგრე ჰომ ისედაც სხვაგვარად იქნებოდა ყველაფერი არ მიიღება. არაფერ არ იქნებოდა სხვაგვარად, იგივენაირად არის ახლაც. დღეს ყველაფერი რეკლამაა, როგორც 2 ლარიან წვენში იხდი 6 ლარს იმიტომ რომ უკეთესი შეფუთვა აქვს ან სანდო ბრენდის სახელი აწერია. ყიდულობ ტანსაცმელს რომელიც სინამდვილეში საერთოდ არ გჭირდება. ადამიანს არსებობისთვის თითო ხელი ტანსაცმელიც ჰო ეყოფა რეალურად და თითო წყვილი ფეხსაცმელი სეზონზე. ტელეფონი რომელსაც ყველანაირი თუნდაც ფუნქცია აქვს, მაგრამ უკანასკნელი მოდელის არ არის. ჩანთა რომელსაც დიზაინერის სახელი არ აწერია შიგნიდან. რამდენი რამეა გარშემო რაც საერთოდ არაფერში გვჭირდება, მაგრამ მათ მისაღებად იმ დროს ვხარჯავთ, რომელიც შეგვიძლია ახალი საინტერესო ადამიანის გასაცნობად დავხარჯოთ. მე მაინც ვფიქრობ, რომ ადამიანები უნდა გვიყვარდეს, უცნობი ადამიანებიც. ყველას აქვს შანსი იყოს გაცნობილი, გაგონილი და შეყვარებული.