მე ჩემი ვარგისიანობის ვადა ამოვწურე. აღარაფერი მახარებს და მაბედნიერებს. მე არსებობაზე გადავედი და ბოსტნეულად ვიქეცი. მე სიცოცხლის სურვილი დავკარგე. დავიხარჯე და დავცარიელდი. ერთ დღეს უბრალოდ მივხვდი რომ არანაირი აზრი არ აქვს რამდენ წელს იცოცხლებ თუ ბოლოს მაინც უნდა მოკვდე. მნიშვნელობას კარგავს დეტალები რამდენი შვილი გეყოლება, რა გამოცდილებას მიიღებ, როგორი იქნება შენი მოგონებები და რამდენად დაბერდება შენი კანი, თუ ბოლოს მაინც უნდა მოკვდე. მე ვცდილობდი გამეღიმა შეკითხვების თავიდან ასაცილებლად, ვცდილობდი გამომენახა გზები ბედნიერებისთვის, მაგრამ ეს აბსოლუტურად აზრს მოკლებულია, რადგან მე აუცილებლად მოვკვდები ისევე როგორც ყველა. ჩვენგან აღარაფერი დარჩება ამ სამყაროში ატომების გარდა. მე არ ვფიქრობ სუიციდზე, ეს ცხოვრების კანონზომიერების დარღვევა იქნება. უბრალოდ გული მწყდება, რომ ყოველდღე ამდენი ბედნიერი და სიცოცხლით სავსე ადამიანი კვდება, როცა ჩემთვის ერთი უბედური შემთხვევაც კი არ მოიძებნა.