Libertease

კონიაკიანი ჩაი მენატრება, ბათუმში რომ ვსვამდი. ზღვა ჰო მიყვარს, მაგრამ საცურაოდ არა, საყურებლად, ზღვის ხედით კონიაკიან ჩაის არაფერი შეედრება. აქ ოკეანე მაქვს, ოკეანე სულ არ მიყვარს, რაღაცნაირია, ვულგარული. ეს ქალაქი ჩემი კოშმარებისთვის მისწრებაა. რაც ჩამოვედი ხშირად ვხედავ ერთ ახალ და ერთ ძალიან ძველ სიზმარს. ახალში მე ქვის ლაბირინთში გავრბივარ, მაღალი კედლებია და მზის სხივები ვერ მწვდება, უცბად ცა იღუშება, სულ შავდება და ქვემოთ ჩამოდის, მაწვება, გავრბივარ და მომსდევს, თან დიდდება და ბოლოს მთელ ცას რომ ფარავს მეღვიძება. ძველ სიზმარში ისევ იმ სააბაზანოში ვდგავარ, ცისფერი და მწვანე მოზაიკითაა დაფარული კედლები და იატაკი, სიძველისგან გაყვითლებულია და ალაგ-ალაგ ამოტეხილი. მე სარკის წინ ვდგავარ, ხელში მოჩუქურთმებული ხისტარიანი დანა მიჭირავს დახერხილი კბილებით და კანს ვისერავ, თან ბოუის ჩეინჯის ვღიღინებ და კანს გარედან შიგნით ვიტრიალებ, მერე ძალიან აკურატულად ვაკერებ აჭრილი კანის ნაგლეჯებს ერთმანეთს, ორგანოებს ვიღებ და ზემოდან ვიკერებ, ბოლოს თვალებს ვიტრიალებ, შიგნიდან ცისფერია.

ორსულობისას ხშირად წარმოვიდგენდი როგორი დედა ვიქნებოდი, ძალიან იმედგაცრუებული ვარ, თითქმის არაფერი იქიდან რასაც ვგეგმავდი არ გამიკეთებია. ძნელია საკუთარ თავთან შეჯიბრება, ვერასდროს მოიგებ. თან ეს ხალხმრავლობა. არაფერი მიჭირს იმაზე მეტად განმარტოება რომ არ შემიძლია. ვიღაცას პირადი სივრცე შეიძლება ტანსაცმელზე უფრო მეტად შემოტკეცილი აქვს ტანზე, მაგრამ ჩემი პირადი სივრცე იმხელაა ხანდახან რომ ჰორიზონტზე სულიერს არ უნდა ვხედავდე. რაგავაკეთო. სიმწვანე, ჰაერი და სივრცე მჭრდება რომ თავი გამოვიცარიელო ფიქრებისგან, თორე მერე მიგროვდებიან და ღამე არ მაძინებენ. გამარჯობა ინსომნია.

რაც თავი მახსოვს ყველა ზამთარი ერთნაირია. წვიმიანი, ქარიანი, ალაგ-ალაგ მზიანი. არ მიყვარს თოვლი, მგონი არასდროს მითქვამს მიზეზი რატომ მეშინია თოვის, მგონია რომ ერთხელაც აუცილებლად უნდა მოვკვდე თოვლიან დღეს, პირდაპირ ნამგლიანი სიკვდილის ნაბიჯების ხმა მესმის ბარდნისას. უკვე მესამე დღეა ნიუ-იორკში თოვლს აცხადებენ, მაგრამ ჯიუტად არ თოვს. მიხარია, ყველაზე საშინელი ქალაქია სამყაროში და არ თოვდეს მაინც.

რომ მეკითხებიან როგორ ხარო, მე როგორ ვარ? კარგად არამიშავს. აბა ჰო არ მოვყვები ყველაფერს რაც მაწუხებს. ჩემი ძაღლი მენატრება, დედაჩემი, ჩემი მეგობრები, ჩემი თავი მენატრება პოზიტიური, ჩემი სახლი მენატრება სადაც 2 თვეც ვერ ვიცხოვრე და 4 წელი სისხლის ფასად დამიჯდა ყველა სანტიმეტრი.

ყველა მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება მოულოდნელად მაქვს მიღებული. ყოველდღიურ წვრილმანებზე შემიძლია საათობით ვიფიქრო, სანამ ბოლო დეტალამდე არ გავთვლი და ყველა შესაძლებლობას არ ავწონ-დავწონი, რომ რისკები მინიმუმადე დავიყვანო. აი რაც მნიშვნელოვანია იმ გადაწყვეტილებებში თვალდახუჭული ვეშვები დაუფიქრებლად. მერე რომ ვეხეთქები, ხან ფეხს ვიტეხ, ხან თავს, მტკივა, მიხორცდება, ვკოჭლობ, ტვინშერყეული ვარ, ვიმართები და ვაგრძელებ სიარულს წინ.

სამაგიეროდ ჯეი მყავს, გამიღიმებს და მავიწყდება ყველაფერი.

მამაშენი სუპერმენია

ყველაზე მეტად გემოს ჰალუცინაციები მიყვარს, როგორც ახლა, მოცარელათი შემწვარი ყიყლიყოს გემოს ვგრძნობ და სახლი მახსენდება. აქ ისე არ ვგრძნობ თავს როგორც სახლში. ეს ქალაქი საერთოდ არ არის ჩემი, მაწვება და მგონია რომ უნდა გამჭყლიტოს. აქ არაფერია ნამდვილი, ყველაფერი ყალბი და დროებითია. ოდესმე ჩვენ გვექნება დიდი სახლი ტყის პირას სადმე სხვა ქალაქში, სადაც ყველაფერი ნამდვილია.

დღეს პირველად დავრჩი მარტო სახლში მას შემდეგ რაც გაგაჩინე. მამაშენმა გადაწყვიტა მარტო გაესეირნებინე და ჩემთვის ცოტა დრო მოეცა, იცის როგორ მიყვარს მარტოობა და როგორ ჰაერივით მჭირდება ის. დიდი ხანია მინდოდა ამ პოსტის დაწერა, მაგრამ შენი ძილის დროსაც კი იმ სიმყუდროვეს მაინც ვერ ვგრძნობდი, რადგან ძილშიც შენ სუნთქვას ვუსმენ, ალბათ მერე გამივლის.

ხანდახან ვეჭვიანობ, რომ ჩემზე უკეთ გამოსდის შენთვის საფენების შეცვლა, ბანაობა, გასეირნება. საერთოდ ყველაფერი ჩემზე უკეთ გამოსდის. თავიდან განვიცდიდი და საშინლად ვკომპლექსდებოდი ამის გამო, მაგრამ ერთხელ მითხრა “ანა რა აუცილებელია ყველაფერი შენ აკეთო ჩემზე უკეთ მხოლოდ იმიტომ რომ დედა ხარ, მეც ჰო შემიძლია ვიყო რაღაცაში შენზე უკეთესი”. მთელი ბოლო თვე სულ რამდენიმე ღამე მახსენდება როცა შენს დასაძინებლად, გამოსაცვლელად ან საჭმელად გავიღვიძე. მიკვირს საიდან აქვს ძალა ყველაფერი აკეთოს, იმიტომ რომ მე ის ხშირად არ მაქვს და ამის გამო დამნაშავედაც კი ვგრძნობ თავს, მაგრამ მერე მისი სიტყვები მახსენდება.

მთელი ის 29 საათი არ უძინია, მე პერიოდულად ვიძინებდი, ის უბრალოდ მიყურებდა ხან მე, ხან ჩემს კარდიოგრამას, ხან შენსას, სადღაც ერთი დღე რომ გავიდა, გავიგეთ რომ კიდევ 12 საათი მაინც მოგვიწევდა შენი ლოდინი. შევატყვე რომ ძალიან ანერვიულდა და ვუთხარი “ნუ ღელავ როგორი მტკივნეულიც და რთულიც არ უნდა იყოს ეს საუკეთესოა რაც ჩვენს ცხოვრებაში მომხდარა და არ მინდა ისეთმა უმნიშვნელო შეგრძნებამ როგორიც ტკივილია ეს მოვლენა ნეგატიურად აქციოს, მინდა რომ ეს გამოცდილება მხოლოდ პოზიტიური იყოს სამივესთვის”. ასეც იყო.

პირველი სამი დღე ხელიდან არ გიშვებდა, ყველაფერს თვითონ აკეთებდა, მე მარტო გაჭმევდი და გეფერებოდი. მერე ორივე ვიჯექით და გიყურებდით ყველაზე საყვარელ მძინარე ბავშვს სამყაროში. გვიკვირდა რომ ასეთი საყვარელი ადამიანი მოვავლინეთ დედამიწაზე. ერთ ღამეს გაიღვიძე ტირილით, გაჭამა და ხელში გაძინებდა. ყველაზე მეტად გიყვარს როცა ხელში გიყვანენ და ბოლთას სცემენ ოთახში. ალბათ ერთი საათი მაინც იარა ასე, მე ძილბურანში ვიყავი, ბოლოს გამოვფხიზლდი, ვერ მივხვდი რატომ დადიოდა, რადგან უკვე ღრმად გეძინა. დაიძინათქო ვკითხე, თავი დამიქნია თანხმობის ნიშნად, მერე მოვიდა, მაკოცა ისე თბილად როგორც იცის ხოლმე და მითხრა, მადლობა რომ ასეთი საყვარელი ვიღაც გააჩინეო..

ხანდახან ისეთი უცნაურია რომ გიყურებ ჯერ კიდევ ვერ ვხვდები რამდენად მნიშვნელოვანი ხარ, ისეთი უცნაური შეგრძნებაა და შენ ისეთი სრულყოფილი ხარ ჩვენთვის. ხანდახან მეშინია რომ შენნაირი იდეალური ბავშვისთვის მე საკმარისად კარგი დედა ვერ ვიქნები. ერთ რამეში დარწმუნებული ვარ, რომ მამაშენი ისეთივე სრულყოფილია, როგორც შენ, იმიტომ რომ მამაშენი სუპერმენია.

წერილი შვილს

ამ წერილს ალბათ კიდევ რამდენიმე წელი ვერ წაიკითხავ და ათეული წლები მაინც ვერ გაიაზრებ ბოლომდე იმ მოლოდინს და ემოციას რომლითაც ის იწერება. მე და მამა უკვე მეშვიდე თვეა ველოდებით იმ დღეს როცა გაგიცნობთ. 60 დღეზე ცოტა მეტია დარჩენილი შენს დაბადებამდე და უკვე თითქმის ყოველ ღამით გხედავთ სიზმარში. გუშინ დამესიზმრე, რომ გულზე მეწექი და ხელის გულებს გიკოცნიდი. შენი დარტყმების საპასუხოდ მეც მოგიკაკუნებ ხოლმე თითით მუცელზე რომ თავი მარტო არ იგრძნო. ალბათ შენთვის მხოლოდ ეგ სამყარო არსებობს ჯერ და ჩვენი არსებობის მხოლოდ უნდა გჯეროდეს, როგორც მე მჯერა ღმერთის არსებობის და როგორც მე ხანდახან ვეჭვობ რომ ის არსებობს, შენც ალბათ ეჭვობ რომ ჩემი მოკაკუნება შენი მოძრაობის ექოა.

მე არ ვიცი როგორი იქნები ან რანაირი, მაგრამ მინდა იცოდე რომ მე ყველა შემთვევაში და უპირობოდ მიყვარხარ, არ აქვს მნიშვნელობა რამდენად წარმატებული იქნება ჩემი აღზრდის მეთოდები, რა მოხდება მომავალში ან ვინ იქნები. როგორ გზას აირჩევ, იქნები თუ არა კარგი ადამიანი. მე შენ მიყვარხარ უპირობოდ და ამ სიყვარულს ვერ შეცვლის გარემოებები და შენი პიროვნების ფორმირების დრამატულობა. მე შენ მიყვარხარ, მე შენი თავშესაფარი ვარ, რომელიც ყოველთვის მიგიღებს, მაგრამ არასოდეს შეგაჩერებს.

ვიქნები გულწრფელი და ყველაფერს ისე დავწერ როგორც არის სინამდვილეში.  მე ზუსტად ვიცი, რომ გადაწყვეტილება გაგაჩინო ყველაზე ეგოისტური გადაწყვეტილებაა რაც კი ოდესმე მიმიღია. ეგოისტურია იმიტომ რომ მე ზუსტად ვიცი შენ ამ ცხოვრებაში აუცილებლად ერთხელ მაინც დაიტანჯები რაიმე მიზეზით, აუცილებლად ერთხელ მაინც იავადმყოფებ, აუცილებლად ერთხელ მაინც დაეცემი, ან გეტკინება და აუცილებლად გაგიცრუვდება იმედი და ბოლოს აუცილებლად დაასრულებ სიცოცხლეს, როგორც ყველა მოკვდავი ადამიანი. მაგრამ მე არ ვარ დარწმუნებული რომ შენ ოდესმე იქნები ბედნიერი, რომ შენ ოდესმე გამოცდი სიყვარულს ან იქნები ძლიერი, მე ამ ყველაფერზე მხოლოდ შემიძლია ვიოცნებო და მომავალში უამრავი ძალისხმევა დავხარჯო, რომ შენ შეძლო იქცე ადამიანად, რომელიც ბევრ სასიკეთოს და სასიხარულოსაც გამოცდის. სწორედ ამიტომ ჩემი გადაწყვეტილება, შენ ამ ქვეყანაზე გაჩნდე, არის ჩემი ყველაზე ეგოისტური გადაწყვეტილება.

მინდა გახსოვდეს, რომ ეს ჩემი არჩევანია და არა შენი. ჩემი არჩევანია შენ დაბადებულიყავი, ეს არჩევანი შენ არ გაგიკეთებია და ამიტომაც შენ არასდროს იქნები ვალდებული ჩემს წინაშე იმისთვის, რომ მე 9 თვე მუცლით გატარე, ღამეები გითენე და აღგზარდე, შენ არ იქნები ვალდებული იმ შრომის, დროის და ენერგიისა რომელსაც მე შენ დაგახარჯავ. ეს მხოლოდ ჩემი არჩევანია. შენ ჩემგან თავისუფალი ხარ და ყოველთვის ასე დარჩება. შენ შეიძლება ბევრჯერ გითხრან ადამიანებმა, რომ შენ ჩემი ვალი გაქვს, რომ მე შენ ცხოვრება შემოგწირე, რომ შენ ჩემი ჯანმრთელობა წაიღე, ბევრჯერ შეიძლება გაგახსენონ, რომ მე შენი დედა ვარ რომელმაც 9 თვე მუცლით გატარა და მხოლოდ ამიტომ შენ რაღაც ვალდებულებები გაქვს ჩემს წინაშე. მე, ადამიანი რომელმაც მოგავლინა ამ ქვეყნად გეუბნები, რომ მხოლოდ მე ვარ შენს წინაშე ვალდებული, შენ თავისუფალი ხარ.

შენ არ ხარ ვალდებული დამეთანხმო როცა არ თვლი რომ მართალი ვარ, არ ხარ ვალდებული გაჩუმდე იმიტომ რომ გაგაჩინე, შენ არ ხარ ვალდებული იყო მადლობელი იმისთვის რომ ღამეები გითენე, არ ხარ ვალდებული გაამართლო ჩემი მოლოდინი, ან ის იყო ვისაც მე დავინახავ შენში, არ ხარ ვალდებული ჩემი ოცნებების რეალიზება მოახდინო. შენ შენი ცხოვრება გაქვს, შენი მიზნებით, ოცნებებით, შეხედულებებით, იმიტომ რომ თავისუფალი ხარ. ეს მე ვარ მადლობელი რომ მომეცემა შესაძლებლობა შენ აღგზარდო. მე მჭირდებოდი შენ ჩემს ცხოვრებაში და არა პირიქით. შენ არ ხარ ვალდებული დამიჯერო, ან გაიზიარო ჩემი შეხედულება, შენ არ ხარ ვალდებული მომიარო როცა დავბერდები და ჩემზე იზრუნო. შენ არ ხარ ვალდებული იყო ჩემს გვერდით მთელი ცხოვრება. შენ თავისუფალი ხარ.

რატომ აღარ ვოცნებობ მილიონზე

ყველას უოცნებია რაღაც რაოდენობის მილიონზე ან მილიარდზე ან რამდენიმე ათასზე, გააჩნია ადამიანს და მოთხოვნებს. მე დათვლილიც კი მაქვს, თან ბევრჯერ. ჯერ 1 მილიონი მინდოდა როცა თინეიჯერი ვიყავი, მერე შემრჩა ეს მილიონი და უბრალოდ მილიონი მინდოდა ისე რომ არც ვიცოდი რაში დავხარჯავდი. მერე მოთხოვნები გაიზარდა ოცნებისას და დათვლის გარეშეც ვხვდებოდი რომ მილიონი აღარ მეყოფოდა და დათვლა დავიწყე, ავედი 5 მილიონზე და ასე დიდხანს ვამბობდი რომ 5 მილიონი მინდოდა.

ყველაზე მადის აღმძვრელი მილიონებზე ოცნებისას ისაა, რომ პირდაპირ ფულზე ოცნებობ, იმას არასდროს ფიქრობ მოცემულ მომენტში როგორ იშოვნი მილიონს. ოცნებობ რომ მოიგებ, ან ვინმე დაგიტოვებს მემკვიდრეობად, ვიღაც შეიძლება ოცნებობდეს რომ ბანკს გაიტანს. არ ვიცი. მე ვფიქრობდი რომ მოვიგებდი, მაგრამ ერთხელაც დავფიქრდი იმაზე, რომ თითქმის არასდროს ვთამაშობ ლატარეას, ან რაიმე აზარტულ თამაშს. საერთოდაც არ მაქვს იმის სურვილი რომ მილიონი მოვიგო, არა როგორ არ მაქვს, მაგრამ ამისთვის რეალურად არაფერს ვაკეთებ.

ერთადერთი რასაც სულ ვაკეთებდი და ვაკეთებ მუშაობაა, რამე ახალის შექმნაა, ახალი საქმეა, ახალი იდეა, საინტერესო, ის რაც მომწონს, მაღელვებს, Passion არის ასეთი კარგი სიტყვა და რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა, მით უფრო ნაკლები დრო მრჩებოდა საოცნებოდ. მით უფრო ნაკლები დრო მრჩება ძილისთვის, გართობისთვის და მით უფრო მეტს ვმუშაობ. სულ ვმუშაობ, ყოველთვის, იმდენად ბევრს რომ ჩემი ყველა მეგობარი ამაზე ხუმრობს, მე უკვე დიდი ხანია არ მძინავს 4 საათზე უფრო დიდხანს, თუ ინსომნია არ მაქვს და ძილის წამლებით არ ვარ გათიშული, დიდი ხანია არ მრჩება დრო ვიფიქრო რამეზე სამსახურის გარდა, დიდი ხნის წინ მივხვდი რომ ბავშვის დრო საერთოდ არ მაქვს და უსასრულოდ გადავდე ეს საკითხი მომავლისთვის, ჩემს ძაღლსაც კი ვერ მოვუვლი რომ არა ოჯახის წევრები. მე უკვე დიდი ხანია არ მაქვს უქმეები და დასვენების დღეები, დღესასწაულებისთვისაც კი ვერ ვიცლი და თავს დამნაშავედ ვგრძნობ 1 კვირაზე უფრო დიდხანს თუ მიგრძელდება შვებულება. მე ვმუშაობ, ბევრს და თავდაუზოგავად, პროდუქტიულად და ძალიან შედეგიანად.

და აი ერთ დღესაც, დიდხნიანი პაუზის შემდეგ მეგობრებმა თქვეს რამდენი ფული უნდოდათ, ყველა თავისას ამბობდა და მეც ვთქვი ასე 10 წლის წინ დათვლილი 5 მილიონის შესახებ. მეხამუშა. მეხამუშა ის რომ ფულზე ვოცნებობდი, ყველაზე არასწორი რაც შეიძლება იყოს ფულზე ოცნებაა, იქნება ეს 5 მილიონი თუ 50 მილიარდი ან საფულე რომელშიც ფული არასდროს თავდება. გული დამწყდა რომ ოდესღაც ფულზე ვოცნებობდი უსაქმური ადამიანივით, რომელიც არაფერს აკეთებს და მხოლოდ თავზე დაცემულ ფულზე ოცნებობს. იმას არ ვამბობ რომ ვინც ფულზე ოცნებობს ყველა უსაქმურია ან მე ვიყავი უსაქმური როცა 5 მილიონზე ვოცნებობდი, მაგრამ ჰო ასეა? მე დავიწყე ოცნება იმაზე რაც მინდა რომ მქონდეს და რისი კეთებაც სიამოვნებას მომანიჭებდა.

ყველაზე სასიამოვნოა ისაა, რომ ზუსტად ვიცი რა არის ჩემი მიზანი, რა მინდა ვაკეთო, როგორ მინდა ვიცხოვრო და რა უნდა გავაკეთო იმისთვის რომ ეს მიზანი განვახორციელო და საერთოდ აღარ აქვს მნიშვნელობა რამდენი მილიონის დახარჯვა მომიწევს ამ მიზნის მისაღწევად.

ყოფილი ცოლის პოსტი

როგორც საქართველოში საშუალოდ 30 წლის ქალების 90%-ს მეც მყავდა “ბავშვობის ქმარი”. ამ თემაზე არ დავწერდი გუშინდელი ფაქტი რომ არა. გუშინ ჩემს ბავშვობის მეგობართან საღამოს ჩაიზე ჩავედი, ბევრი ვისაუბრეთ და აქტუალობიდან გამომდინარე ყოფილებზე გადავერთეთ, მოულოდნელად ჩემი მეგობარი მიყვება ჩემს თავზე ამბავს, რომელიც საერთოდ არ მახსოვს. მიყვება დეტალებში და მე ვისმენ ისე თითქოს აბსოლუტურად უცნობ ადამიანზე იყოს. მან მომიყვა, რომ დაახლოებით 10 წლის წინ მასთან ჩავედი სრულ ისტერიკაში, ტირილით და საშინელი ისტორიებით, რომელზეც მანამდე არ ვსაუბრობდი, ჩემი დაქალი განაგრძობს და მეუბნება, რომ ისე გაბრაზდა უნდოდა მისულიყო, გაელანძღა, თურმე მეუბნებოდა რომ გავშორებოდი და როცა გამაცილა, ჩემი ყოფილი ქმარი მის კართან იდგა და ჩუმად ყველაფერს ისმენდა.

გუშინ მთელი საღამო შოკში ვიყავი, როგორ შეიძლება რამე მსგავსი გაიგო საკუთარ თავზე და არათუ ფაქტის დონეზე ემოციურადაც კი ვერ აღიდგინო ვერცერთი წამი მონაყოლიდან. მერე დავიწყე გახსენება და მხოლოდ გუშინ აღმოვაჩინე, რომ ჩემს მეხსიერებაში არის დიდი შავი ლაქები იმ პერიოდიდან, რომელთა არსებობასაც კი ვერ ვამჩნევდი გუშინდელ დღემდე, გუშინ კი მოულოდნელად როდესაც აღმოვაჩნე რაღაც არ მახსოვდა ყველა შავი ლაქა ერთბაშად გაჩნდა ჩემს მეხსიერებაში. მხოლოდ ახლა ვხვდები, რომ უამრავი რამ მოხდა იმ დროს, რაზეც წარმოდგენაც კი არ მაქვს.

მხოლოდ ის დავასკვენი, რომ ჩემს მეხსიერებაში სადღაც ღრმად უჯრაში ჩაკეტილი უამრავი ნეგატივია, რომელზეც წარმოდგენა არ მაქვს, იმაზეც ვიფიქრე ჩემი ხასიათის ცვლილებები და პერიოდული აუხსნელი დეპრესიის მიზეზი ეს ჰო არ არის და ფსიქოლოგს ჰო არ ვიმართო, რომ ეს უჯრა გავხსნა და მივიღო ჩემი წარსული. ერთადერთი რაც კარგად მახსოვს ისაა, რაც მაშინ სასამართლოზე მოვყევი, ოღონდ მხოლოდ ფაქტებად ემოციების გარეშე, თითქოს ვიღაც სხვისი ამბავია და არა ჩემი.

ყველაფერი დაიწყო ჩემი დაკარგვის შიშით. მას ქონდა მანიაკალური შიში, რომ მე აუცილებლად მივატოვებდი და ამის თავიდან ასაცილებლად ყველაფერს აკეთებდა. მახსოვს 2 კვირა საწოლში გავატარე როცა სედატიურებზე ვყავდი მუდმივი ძილის რეჟიმში, ზუსტად არ ვიცი რას მასმევდა, მაგრამ ერთ დილას ყავა რომ მომიტანა საწოლში დაახლოებით 2 კვირა მეძინა მას შემდეგ. ბუნდოვნად მახსოვს პერიოდულად რომ მაღვიძებდა ჭამისთვის. იყო პერიოდი, როცა მომწამლა და დიდი სიამოვნებით მივლიდა, მისივე თქმით ძალიან სიამოვნებდა ჩემი მოვლა და მზად იყო მთელი ცხოვრება ასე გაეტარებინა, ოღონდ არ წავსულიყავი არსად. აბსოლუტურად ყოველთვის ჩუმად დამყვებოდა, ქუჩაშიც კი ვგრძნობდი როგორ მომდევდა უკან, როცა მეგობართან მივდიოდი, რამდენჯერმე დავიჭირე კიდეც ფაქტზე. კიდევ ბევრი რამე შემიძლია ვთქვა, უფრო მტკივნეულს და ჩემთვის შეურაცხმყოფელის მოყოლისთვის მზად არ ვარ ასე საჯაროდ, მაგრამ მთავარი კითხვა ალბათ რაც ყველას აქვს. რატომ გავყევი ცოლად? ან რატომ არ დავშორდი პირველივე ასეთ შემთხვევაზე?

რატომ გავყევი ცოლად? მიყვარდა, თავს კარგად ვგრძნობდი მასთან, მხიარული იყო, თავისუფალი და კარგად ვერთობოდით, ბევრს ვსაუბროდით ფროიდზე და ა.შ. როგორცკი ჩემს მეგობრებს და ოჯახს გავაცანი ყველამ ერთხმად მითხრა რომ გავშორებოდი. არ მოეწონათ, იმდენად რომ დედაჩემმა მასთან შეხვედრა ამიკრძალა, მეგობრებმაც მისი მხარე დაიჭირეს. ზუსტად ვიცოდი, რომ შევხვედროდი აუცილებლად მივიდოდა დედაჩემის ყურამდე, მეგობრებისგან თავის დაღწევა  და რამეს დამალვა ბევრად რთულია ვიდრე მშობლებისგან. არავის ვადანაშაულებ აბსოლუტურად, მე ვიყავი სრულწლოვანი ადამიანი და თავად მივიღე ეს გადაწყვეტილება, მაგრამ აბსოლუტურად დარწმუნებული ვარ 100%-ით რომ არ შეეზღუდათ ჩემთვის მასთან ურთიერთობის შესაძლებლობა აუცილებლად გავშორდებოდით ერთმანეთს, ოღონდ როგორც “შეყვარებულები”, ნუ მაქსიმუმ 1 დღე ვიტირებდი რომ მანიაკი შემიყვარდა და გამივლიდა.

რატომ არ გავშორდი პირველივე ძალადობის შემთხვევაზე? პირველი რეაქცია როცა მანიაკალური დამოკიდებულებების გამოვლენა დაიწყო იყო ჩემი თავმოყვარეობის შელახვა. როცა აცნობიერებ რომ აბსოლუტურად ყველა ადამიანი მართალი იყო და მათი ყოველი სიტყვა იყო ჭეშმარიტება, მხოლოდ შენ იყავი დებილი შეყვარებული გოგო და თვითგვემას ეწევი, რომ მეტის ღირსი ხარ. მეორე ეტაპი იყო, როცა გინდა საშველად მიმართო, უკვე გკიდია თავმოყვარეობა, მაგრამ ემოციურად იმდენად დაღლილი ხარ ამ ყველაფრისგან რაც შენს თავს ყოველდღე ხდება, რომ კიდევ ვინმეს “აი მე ჰომ გეუბნებოდის” მოსმენაზე შეიძლება ხარაკირი გაიკეთო. და ასე რჩები სრულიად მარტო “იდეალური” ურთიერთობით. იმ პერიოდის ჩანაწერი რომ არსებობდეს სადმე ზეცაში, სამოთხეში ნაღდად არ მოვხვდები მაგრამ ოსკარს აუცილებლად მომცემენ ქალის საუკეთესო როლის შესრულებისთვის.

როცა ჩემზე მისმა არცერთმა მუქარამ არ გაჭრა, არც სედატიურებით გათიშვამ, არც მოვლამ, არც მოკვლის რამდენიმე მცდელობამ, გადაწყვიტა ჩემს სუსტ წერტილზე ემუშავა – სიბრალულზე. მისი მთავარი შანტაჟის იარაღი ის იყო, რომ თავს მოიკლავდა თუ მივატოვებდი. უცბად რომ გინათდება გონება ეგ დამემართა ერთ დღეს, მივხვდი, რომ არავინ არ იკლავს თავს გაშორების გამო თუ თავად არ აქვს სერიოზული პრობლემები ფსიქიკასთან, მივხვდი რომ მსხვერპლი მე ვარ და არა ის. ვაღიარე საკუთარ თავთან რომ შევცდი და გავაცნობიერე რომ შეცდომის აღიარება სამარცხვინო არ არის, სამარცხვინო ასეთ მდგომარეობაში ცხოვრებაა. დავიჯერე საკუთარი თავის და ძალების, რომ მე ამას აუცილებლად შევძლებდი.

იმ დღეს მეგობრები დავპატიჟე სახლში, ოთახი დავალაგე და ამ პროცესში ყველა ბასრი იარაღი გადავმალე. მერე გავიყვანე ცალკე და ვუთხარი რომ ბარგს ვულაგებდი, იმიტომ რომ ჩვენ ვშორდებოდით. კითხვაზე რატომ? არ ვუპასუხე. იმიტომ რომ იცოდა რატომ. მაშინ გამოვიტანე გაკვეთილი, რომ ადამიანებს არასდროს უნდა აუხსნა ის რაც ისედაც იციან, მაგ კამათში ვერ მოიგებ. ჯობია არ აუხსნა. კარისკენ რომ წავედი ჯიბეში გადამალული ქაღალდის საჭრელი დამადო ყელზე, უბრალოდ კარში ფეხის ჩადება მოვასწარი რომ ვერ დაეკეტა და გვერდით ოთახში მჯდომ მეგობრებს დავუძახე. როცა მიხვდა მაინც ვშორდებოდი ვენები გადაიჭრა, მერე მთელ სახლში მუხლდაჩოქილმა მსდია და შერიგება მეხვეწა, იატაკი სულ სისხლიანი იყო, მაგრამ მე მაინც განვაგრძობდი 0 ემოციით მისი ტანსაცმლის ჩანთებში ჩალაგებას. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ ვინარჩუნებდი ამდენ სისხლში სიმშვიდეს, მაგრამ მართლა აღარაფერი მქონდა დარჩენილი შიგნით უკვე ემოციის მაგვარი, ან შეიძლება ეს იყო ზუსტად ის მომენტი, როცა ყველა ჩემი მოგონება ემოციებთან ერთად იმ უჯრაში ჩავკეტე. სასწრაფო რომ მოვიდა ყველაფერი გავატანე. წასვლის წინ დამემუქრა რომ მჟავას გადამასხავდა ქუჩაში მის გარდა არცერთ კაცს რომ არ შეეხედა ჩემთვის ზიზღის გარეშე და როცა დედამიწაზე მხოლოდ მას ვეყვარებოდი ისეთი მახინჯიც, მასთან აუცილებლად დავბრუნდებოდი.

პ.ს. ჩვენ ერთად 3 თვე ვიცხოვრეთ, წარმოდგენა არ მაქვს ასეთ პატარა ასაკში როგორ მოვახერხე ამ სიტუაციიდან თავის დაღწევა. მაგრამ ძალიან რთულად წარმომიდგენია რას განიცდიან ქალები, რომლებიც წლობით არიან ამ მდგომარეობაში. თუ მე რამდენიმე თვიანი ურთიერთობის მერე მაქვს შავი ლაქები მეხსიერებაში და ჩემმა ტვინმა გადასარჩენად მეხსიერებიდან ეპიზოდები სადღაც გადამალა, რა მდგომარეობაშია იმ ქალების ფსიქიკა, რომლებიც წლების განმავლობაში არიან ძალადობის და ტერორის ქვეშ.

ჩემს თვალში ყველა ქალი, რომელმაც ამ ჩაკეტილ წრეს თავი დააღწია და ცოცხალი გადარჩა ნამდვილი გმირია.

გამარჯობა, მე ბულინგის მსხვერპლი ვიყავი ანუ ბავშვობაში მაჩმორებდნენ

პოსტის სათაური უცვლელი დავტოვე. სკოლა რომ დავამთავრე, გულუბრყვილოდ მეგონა ბავშვები ერთმანეთს აღარ ჩაგრავდნენ. დარწმუნებული ვარ ჩემი თაობიდან და არა მარტო, ბევრია ვისაც მსგავსი გამოცდილება აქვს. სტუდენტობისას ახალი მეგობრები შევიძინე, რომლებიც ჩემნაირად ფიქრობდნენ, ბევრი საერთო გვქონდა, მსგავსი ინტერესები, მეტნაკლებად მსგავსი შეხედულებები და ამიტომაც მოვწყდი იმ გარემოს. გარკვეული დროის განმავლობაში ვფიქრობდი, რომ თაობა შეიცვალა და შეხედულებებიცა და დამოკიდებულებებიც განსხვავებული იყო. ვცდებოდი თავისთავად, იმიტომ რომ საზოგადოებაში სადაც სიყვარული სძულთ და ღმერთის სახელით ძალადობენ, სადაც ერთს სქესის გამო ამცირებენ და ხოლო მეორეს ამავე მიზეზით ამართლებენ, არაფრით განსხვავდება 15 წლის წინანდელი საზოგადოებისგან.

მე მინდა მოვყვე რა მოხდა ჩემს თავს, იმიტომ რომ დარწმუნებული ვარ დღეს ეს თემა განსაკუთრებით აქტუალურია. ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი. მუსიკაზე დავდიოდი, კარგად ვსწავლობდი, წესიერად ვიქცეოდი და ზრდილობაც არ მაკლდა. ისე მოხდა, რომ სკოლაში ერთ-ერთ პოპულარულ გოგოდ ვიქეცი, საიდან დაიწყო ეს ყველაფერი არც ვიცი. უბრალოდ ყოველთვის მქონდა ჩემი შეხედულება, არ ვიყავი ტიპური ხუთოსანი მიუხედავად იმისა, რომ კარგი ნიშნები მყავდა, მეგობრული და კომუნიკაბელური ვიყავი. ჩემს სკოლაში კალათბურთი იყო პოპულარული სპორტის სახეობა. ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ ყველაზე სიმპათიურ, კალათბურთელ ბიჭს შევუყვარდი, რომელზეც სკოლაში ყველა გოგო დნებოდა. ჩემი პირველი შეყვარებული იყო სკოლაში. გოგონების ნაწილი მაშინვე ჩამომშორდა. კი, ბევრი მეგობარი მყავდა, ყველა მემეგობრებოდა მანამდე. პრობლემები მაშინ დაიწყო, როცა ჩემმა შეყვარებულმა ყველა ბიჭის ჩაგვრა დაიწყო ვინც შემომხედავდა, ან შემეხებოდა, ან შეეცდებოდა მეგობრობას. რამდენჯერმე გავიგე, რომ ჩემი სახელით ცემა ბიჭი, მაგალითად გამომართმევდა რამე ნივთს ნებისმიერი მიზეზით და მერე ამბობდა რომ აი ანამ მითხრა ეგ ტიპი მომაშორეო. ნელ-ნელა ყველას თვალში წესიერი გოგოდან, მოძალადედ ვიქეცი. ჩემს სიტყვებს არანაირი ფასი არ ქონდა, არც ჩემს შეყვარებულთან არც ჩემს ძველ მეგობრებთან. ამიტომაც გადავწყვიტე გავშორებოდი, მაგრამ გვიანი იყო. ჩემი შეყვარებული თავის საკუთრებად მთვლიდა, რომელიც აუცილებლად მისი ცოლი უნდა გამხდარიყო. ვერაფერს ვაკეთებდი, რომ ასე არ ეფიქრა. ყველა ჩემი ნაბიჯისთვის წინასწარ მზად იყო. უამრავი მეგობრიდან ზუსტად 2 დამრჩა ამ დროისთვის და იმათაც გავურბოდი, გამოვიკეტე, განვმარტოვდი, მაშინ მივხვდი, რომ სერიოზული პრობლემა მაქვს, რომელსაც ჩემს გარდა ვერავინ გადაჭრიდა.

ერთ დღესაც სკოლაში მივედი და ჩემს შეყვარებულს მოვუყევი, თითქოს დაწყებით კლასებში ვერაზე სწავლის დროს, შეყვარებული მყავდა, რომელსაც ვაკოცე. გულწრფელად ვთვლიდი, რომ უბრალოდ გამშორდებოდა. გამშორდა, მაგრამ შემდეგი 2 წელიც ჯოჯოხეთად მექცა. ყველაფერი დაიწყო იქიდან, რომ სკოლაში ყველას მოუყვა, რომ ბოზი ვარ, იმიტომ რომ 7 წლის ასაკში ბიჭისთვის მქონდა ნაკოცნი. ყველა მე მადანაშაულებდა. დავიწყე აღიარება, ვუთხარი რომ ეს ყველაფერი ტყუილი იყო და უბრალოდ მასთან დაშორების გამო მოვიგონე. მინდოდა, რომ უბრალოდ დავშორებულიყავით. ამის მერე უფრო დარწმუნდა, რომ ნამდვილად ნაკოცნი მქონდა ბიჭისთვის და შეიძლება მეტიც.

პირველი 6 თვე არავინ არ მელაპარაკებოდა სკოლაში, დერეფანში გასვლისას მესმოდა კომენტარები და შეძახილები, საკმარისი იყო მასწავლებელი არ ყოფილიყო, რომ რაც ხელში ქონდათ მესროდნენ. რამდენჯერმე მისი მეგობრები ხელით შემეხნენ. ვაპროტესტებდი, დირექტორთანაც ჩავდიოდი, მაგრამ ბიჭების მშობლებს ყოველთვის ქონდათ არგუმენტი “როგორც იმსახურებს, ისე ექცევიანო.” თანასკოლელები კი ამბობდნენ აუ “ნასეტკაც” ყოფილაო. მე კიდე არ ვიცოდი, როგორ დამეცვა თავი. ჩემმა მშობლებმა სხვა სკოლაში გადასვლა შემომთავაზეს, მაგრამ მე არ დავთანხმდი, მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ პრობლემა უნდა გადამეჭრა. მაშინ 13 წლის ვიყავი და პირველად დავფიქრდი იმაზე, რომ ამ საზოგადოებაში უნდა იყო კაცი, იმისთვის რომ გაგამართლონ. პირველად მაშინ გამიჩნდა პროტესტის გრძნობა, რომ ჩემი სიტყვები ნაკლებ ფასობდა და ჩემთვის არ შეიძლებოდა ის, რაც მათთვის მისაღებად ითვლებოდა. ხანდახან ვფიქრობ, ეს ყველაფერი რომ არა, ნუთუ დღეს ქალზე ძალადობის ფაქტის გაგებისას მეც ვიტყოდი “ოჯახის საქმეა, არავის ეხება” ან “ალბათ დაიმსახურა”.

რამდენიმე თვის იგნორირებამ, თავდაცვამ და დირექტორთან საჩივრებმა არანაირი შედეგი რომ არ გამოიღო, უკვე დანებების პირას ვიყავი მისული. ყოველ ღამე რომ ტირილით იძინებ, იმიტომ რომ მეორე დილა უნდა გათენდეს და სკოლაში უნდა წახვიდე. აღარ მახსოვს რომელიღაც ფილმში მოვისმინე ფრაზა, როცა ფსკერს მიაღწევ ყველაზე მომგებიან მდგომარეობაში მაშინ ხარ, იმიტომ რომ იმის ქვემოთ ვეღარ დაეცემი, ფსკერიდან გზა მხოლოდ ერთი მიმართულებითაა, ზემოთ. ზუსტად ამ ფორმულირებით ვერ, მაგრამ დაახლოებით ამ შინაარსის გამონათება მქონდა ერთ დილას. იმ დილას წითელი კოლგოტი ჩავიცვი, კაბა დავიმოკლე, თმა გავიჩეჩე და მკვეთრი მაკიაჟი გავიკეთე. უკვე მასწავლებლებსაც არ მოვწონდი, მაგრამ მეკიდა. უფრო სწორად არ მეკიდა, მაგრამ ასეთი იმიჯი მქონდა. იგნორირებას დამატებული ფეხებზე დაკიდების დემონსტრირება იყო გამოსავალი, რომელიც ვიპოვნე. ჩემი ჩაცმულობით და ქცევით ჩემს თანასკოლელებს ის მივეცი რასაც მთხოვდნენ. ის ანა მივეცი, რომელიც ვეგონე სინამდვილეში, რომლადაც მთვლიდნენ. ყველა ფეხებზე დავიკიდე, აღარავის ვეკონტაქტებოდი, ისევ კარგად ვსწავლობდი, უფრო კარგადაც. ერთ დღესაც გაკვეთილიდან გამოვედი და ტუალეტში ჩემი თანაკლასელი ბიჭი შემომყვა. მაშინ პირველად და უკანასკნელად ამოვარტყი ყვერებში მუხლი კაცს, ამის გამო დირექტორთან დამიბარეს და საყვედური გამომიცხადეს, მას არაფერი უთხრეს, იმიტომ რომ მე წითელი კოლგოტი მეცვა და ჩემი ბრალი იყო ყველაფერი. სხვა დროს თავს ვიმართლებდი და თვალცრემლიანი გამოვდიოდი ხოლმე კაბინეტიდან. ამჯერადაც მთელი ხმით ვიტირებდი, მაგრამ ინდეფერენტულ სახეს ვინარჩუნებდი და ვიმეორებდი, რომ რადგან არავინ არ მიცავს, საკუთარ თავს დღეიდან მე დავიცავდი. ჩემი ყოფილი შეყვარებული და მისი ძმაკაცები იმავე თვეში გადიყვანეს სხვა სკოლაში, როგორც გავიგე მშობლების ინიციატივით. მომდევნო 2 წლის განმავლობაში კიდევ ბევრ ბიჭს ვუყვარდი, მაგრამ ჩემი შეყვარებული ყველაზე არაპოპულარული ახალგადმოსული გახდა, ჩემს მეგობრებად ის ორადორი ადამიანი დარჩა.

სკოლაში მივხვდი, რომ ადამიანების სჭირდებათ ავტორიტეტი, 90-იანების გაგებით არა, მისაბაძი პიროვნებები და ამ ავტორიტეტს არავინ ანიჭებს, მხოლოდ საკუთარი თავი და თავდაჯერებულობა. ნებისმიერი ადამიანი შეიძლება გახდეს ვინმესთვის მისაბაძი, როგორც ის კალათბურთელი გახდა და შემდეგ უკვე მე. იმიტომ რომ მე არავის არ ვგავდი, ვაკეთებდი, ვიცვამდი და ვიქცეოდი ისე როგორც მსურდა, იმიტომ რომ მე ძალის დემონსტრირებას ვახდენდი. არ ვაღიარებდი წესებს. დიახ, მეათსე კლასიდან როცა უკვე ყველაფერი ჩაწყნარდა და მე აღარ ვიყავი ჩაგვრის ობიექტი, დირექტორის ორი გაკვეთილი დაგვინიშნეს დილაობით და მე ყოველ დილით მის პირველ გაკვეთილს ვაცდენდი და ყოველ დილით ვეუბნებოდი რომ მეძინა, მაგრამ კარგად ვსწავლობდი ისტორიას და ამასთან შეგუება უწევდა. ეს იყო ჩემი სამაგიერო, ან უფრო ძალის, ნების და დაუმორჩილებლობის დემონსტრირება, მისი ავტორიტეტის შესარყევად. მას ყოველ დღე, ბოლო 2 წლის განმავლობაში უწევდა იმასთან გამკლავება, რომ მე მის ავტორიტეტს ვლახავდი კლასის წინაშე, არ ვემორჩილებოდი. გაკვეთილებიდან მივდიოდი როცა მინდოდა, მოვდიოდი როცა მომესურვებოდი. ვსწავლობდი, კონფერენციებზე გავდიოდი და იძულებული იყვნენ შემგუებოდნენ ასეთს. ვერ ვიტყვი, რომ ეს ნამდვილად მე ვიყავი, ეს ჩემი იმიჯი იყო, რომელიც გადარჩენაში დამეხმარა. ჯერ კიდევ მაშინ მივხვდი, რომ ადამიანები ზუსტად ისე გექცევიან, როგორც შენ აძლევ უფლებას მოგექცნენ. ისე აღგიქვამენ, როგორც გინდა რომ აღგიქვან. თუ გინდა იყო ძლიერი, უბრალოდ უნდა იყო. რთულია, მაგრამ შეუძლებელი არ არის. სკოლა რომ დავასრულე დირექტორმა ხუთოსნის ატესტატის გადმოცემისას მითხრა, იმედია აღარასდროს შევხვდებით ერთმანეთსო. იქ დასრულდა დაუმორჩილებელი გოგონას ამბავი და იმიჯი, იმიტომ რომ მე მივიღე მისგან აღიარება.

ალტერნატიული მე

მე გაზაფხულის მეცხრე დღეს დავიბადე, მაშინ ნაკიანი წელიწადი იყო და ჩემს დაბადების დღეზე უჩვეულოდ თბილოდა. მე არასრულად 9 თვის დავიბადე რამდენიმე კვირით ადრე. ჩემი დაბადებისას დრო ზუსტად ცხრაზე გაჩერდა სახლში, ერთდროულად ყველა საათზე და ხატიას ნაცვლად ანა დამარქვეს. მე დაახლოებით ნახევარი საათი არ ვსუნთქავდი დაბადებიდან და საერთოდ ეგონათ, რომ უკვე მკვდარი ვიყავი მუცელშივე. მე დაბადებისას მხრებამდე შავი კულულები მქონდა და თვალები დაბადებიდან რამდენიმე წუთში გავახილე. მაშინ თვალები ცისფერი მქონდა, როგორც დედაჩემი იტყოდა ფირუზისფერი, რის გამოც ამბობდნენ, რომ კნუტს ვგავდი.

დედაჩემი შავთვალება წითურია, მამა მწვანეთვალება შავგვრემანი. ხშირად ვფიქრობდი იმაზე მწვანეთვალება წითური რომ ვყოფილიყავი ადამიანიც სხვა ვიქნებოდი თუ არა. ალბათ ის მწვანეთვალება წითური საერთოდ სხვანაირი იქნებოდა და სავარაუდოდ ხატია. ის პირველ აპრილს დაიბადებოდა, თავის დროზე და ჰოროსკოპითაც ვერძი იქნებოდა. ბავშვობაში ალბათ ძალიან კომუნიკაბელური და ცელქი გოგო იქნებოდა, ცოტა კაპრიზულიც, სათამაშოსთვის მაღაზიაში ფეხებს რომ აბაკუნებენ და დღისითაც ტკბილად სძინავთ. სწავლაც ეყვარებოდა, მაგრამ ისე არა როგორც მე, ის ნიშნებისთვის ისწავლიდა და არა სიამოვნებისთვის. წიგნების კითხვას უფრო ნაკლებ დროს დაუთმობდა, მაგრამ პაოლო კოელიო წაკითხული ექნებოდა აუცილებლად. ხატია ალბათ ბალეტსა და ციგურულ სრიალს შორის ბალეტს არ აირჩევდა, სკოლის დამთავრებისას კი დედას დაუჯერებდა და სამედიცინოზე ჩააბარებდა. ხატია სახლში არასდროს დააგვიანებდა და არც დათქმულ დროს გადააცილებდა სადმე მისვლას. ბავშვობაში ქართულ ხმებს და რუსულ პაპსას მოუსმენდა. გარდატეხის ასაკშიც მოკრძალებულად ივლიდა მუხლამდე ქვედაბოლოთი და გრძელი ნაწნავით. მერე პედიატრად დაიწყებდა მუშაობას პოლიკნინიკაში და მხოლოდ კომპწია ბიჭები მოეწონებოდა პრიალა ფეხსაცმელებით. ხატია რომ დაბადებულიყო ჩემი მშობლები ისეთივე ბედნიერები იქნებოდნენ როგორც ახლა და წარმოდგენა არ ექნებოდათ, რომ მე არასოდეს ვიქცეოდი მათ ღამის კოშმარად მაღალ კლასებში, არ გავაკეთებდი ყველაფერს ზუსტად ისე, როგორც მათ არ უნდოდათ, არ გავათენებინებდი ღამეებს და არ გავაბრაზებდი უთვალავჯერ, არ ვიქნებოდი ჯიუტი და არ ვანერვიულებდი შაქრის მომატებამდე. ხატია ალბათ მაღალი, წითური და ისეთი გოგონა იქნებოდა, ყველაფერს სწორად რომ აკეთებს.

ხატიასთვის წლების მომატება გარდერობში ფერების კლების პირდაპირპროპორციული იქნებოდა. ეყვარებოდა ტკბილეული, შემწვარი კარტოფილი და სულ ახალ დიეტაზე იჯდებოდა. ხატიას ყოველთვის დაუთოვებული ტანსაცმელი ექნებოდა და უთოს ახალი მოდელის ყიდვის შესაძლებლობას ხელიდან არასოდეს გაუშვებდა. 30 წლისას უკვე 3 შვილი ეყოლებოდა, შრომის წიგნაკი და ქმარი, რომელიც ყოველ დილით გაუთოვებული პერანგით და პრიალა ფეხსაცმელებით წავიდოდა სამსახურში. ხატია არასოდეს იოცნებებდა უზრუნველ ცხოვრებაზე სადმე ტოსკანაში, ხედით თვალუწვდენელ მინდვრებზე, სახლზე ბუხრით სადაც მოგზაურობიდან დაღლილი დაბრუნდებოდა და  არც ოთახში მთელ კედელზე გაკრულ რუკაზე იოცნებებდა, რომელზეც მოგზაურობიდან დაბრუნებული მეორე დღესვე დაიწყებდა ახალი მარშრუტის დაგეგმვას ბევრი ფერადი ჭიკარტებით, სადაც ყველა ტურს სხვადასხვა ფერის ჭიკარტებით აღნიშნავდა. მისი მოგზაურობა იქნებოდა კომფორტული, პირველი კლასით და ხუთვარსკვლავიანი სასტუმროთი შემოფარგლული. მისთვის შოპინგი მაქსიმალური დატვირთვა იქნებოდა ცხოვრებაში, მოლის სართულებზე სიარული მწვერვალების დაპყრობა და საყვარელი სუნამო აუცილებლად შანელი.

ხატია რომ დაბადებულიყო ეს ბლოგი საერთოდ არ იარსებებდა, რადგან ის არ მოუყვებოდა ნებისმიერ ადამიანს რა ხდება მის თავში. მისთვის რომ გეკითხათ ალბათ გიპასუხებდათ, რომ მის თავში ის ხდებოდა რაც ყველას თავში. ხატიას ლუდი არ ეყვარებოდა. საერთოდ ალკოჰოლური სასმელებიდან ალუბლის ლიქიორი და ბეილისი იქნებოდა ყველაზე ძლიერი რაც გაუსინჯავს, როგორც ქალს შეშვენის. მას ზუსტად ეცოდინებოდა, რას გააკეთებდა 5 წლის შემდეგ ამავე დღეს, თუ მანამდე არმაგედონი არ დაიწყებოდა და ღვთის წყალობით ყველა კარგად იქნებოდა.

ხატიას ყოველ ღამე ანგელოზივით ეძინებოდა. ის იქნებოდა არამწეველი, 12 საათზე რომ იძინებენ და დილით 6 საათზე უკვე ფეხზე არიან ფხიზლად, საუზმის კეთებით გართულები. ხატიას წინსაფარიც ექნებოდა და ხელში მომარჯვებული დღის გეგმა ოჯახის ყველა წევრის განრიგით. მისი მეგობრები იქნებოდნენ მხოლოდ მდედრობითი სქესის და აუცილებლად დაოჯახებული, თავისი პატარა ასლები. მისი ოცნება უზრუნველი სიბერე იქნებოდა, როცა მადლიერი შვილები მასზე იზრუნებდნენ და მეუღლე გაზეთებს იკითხავდა მთელი დღეები. ხატიას საყვარელი ფილმი ალბათ ლამაზმანი იქნებოდა და საყვარელი მომღერალი უიტნი ჰიუსტონი. ხატიას სამკაულების ტარება ეყვარებოდა და ბიჟუტერიის ყიდვის ცდუნებას ვერასოდეს გაუძლებდა. ხატიას, ისევე როგორც ყველა ნამდვილ ქალს, თავისი თავის ფასი ეცოდინებოდა და ამას ამაყად გაუსვამდა ხაზს ყოველი შესაძლებლობისას. ხატია იმ ადამიანების რიცხვში იქნებოდა საკუთარი დაბადებისდღე რომ არ უყვართ და ყოველ წელს ბერდებიან. მისი აზრით მისაბაძი და შესაშური ცხოვრება ექნებოდა და ალბათ ღრმა სიბერემდე ისე გაატარებდა ცხოვრებას, ერთხელაც არ დაფიქრდებოდა შავთვალება, შავთმიან პატარა გოგონაზე, რომელიც შესაძლოა დაბადებულიყო ანად და მისი აბსოლუტური მეორე უკიდურესობა ყოფილიყო.

დღეს მე ჰომოსექსუალი ვარ

ამ ქალაქში, ჩემთან ერთად გაჩერებაზე დგას ადამიანი, რომელსაც დაუფიქრებლად შეუძლია მესროლოს ქვა იმიტომ რომ არ მოვეწონე. მაღაზიის რიგში ჩემს შემდეგ მდგომს შეუძლია მსდიოს სანამ არ დავარდები რომ ჩამქოლოს. მე ყოველ დღე გულთბილად მესალმება ადამიანი, რომელიც მზად არის ფიზიკურად გამისწორდეს თუ მე მისთვის მისაღები არ ვიქნები, აღსარებაზე მისულს მოძღვარმა შეიძლება თავში ჩამარტყას სკამი თუ გავუმხელ რომ ჰომოსექსუალი ვარ.

ამ ქალაქში ადამიანებს აკლიათ პატარა ბედნიერებები, ჩახუტება, გულწრფელობა და სიყვარული. ამ ქალაქში ადამიანებს აღარ უყვართ საკუთარი თავი და სძულთ სხვები. ამ ქალაქს სჭირდება რეანიმირება, რომ არ მოკვდეს. ამ ქალაქში რომ გადარჩე უნდა იყო ჩუმად, უნდა მოატყუო, ითვალთმაქცო და უნდა იყო მათნაირი. ამ ქალაქში შეგიძლია გიყვარდეს მხოლოდ კოლექტიური თანხმობის შემდეგ. ამ ქალაქში ღმერთის სწამთ, მაგრამ ადამიანის წამებას ამართლებენ. ამ ქალაქს არ შეუძლია პატიება. ამ ქალაქში წიგნებს აღარ კითხულობენ. ამ ქალაქში დაივიწყეს თანაგრძნობის შესახებ. ამ ქალაქში აღარ არის მეამბოხე ახალგაზრდობა, ამ ქალაქში ბებრებად იბადებიან.

ამ ქალაქში არიან ადამიანები, რომლებიც მზად არიან მომკლან იმის გამო, რომ მე დღეს ჰომოსექსუალი ვარ.

2011 სტატისტიკა

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2011 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

A New York City subway train holds 1,200 people. This blog was viewed about 3,800 times in 2011. If it were a NYC subway train, it would take about 3 trips to carry that many people.

Click here to see the complete report.

კიდევ ერთი პოსტი ჯეოსტარზე

რამდენიმე დღეა ყველა ჯეოსტარზე წერს, მანამდე ყველა საუბრობდა :))) უფრო ადრე უმესიჯებდა და ოდესღაც იდეაც იყო.

იდეა სავარაუდოდ იყო გაეკეთებინათ პოპულარული, გასართობი, მუსიკალური გადაცემა, რომელიც ახალ სახეებს შექმნიდა ქართულ რეალობაში…

რა მივიღეთ… ნუ პოპულარული დიახ, გასართობი ხშირად მათთვის ვინც მუსიკის მოყვარული არ არის… თუმცა გულახდილად რომ ვთქვა ეს კონკურსია და მე დამიჭერია ჩემი თავი როცა ვერ ამიტანია და ჩამიწევია კიდეც ტელევიზორისთვის, ან საერთოდ გადამირთავს…

მაგრამ სნობიზმი დამიძლევია, იმიტომ რომ ეს კონკურსია და იმიტომ რომ მიუხედავად ყველაფრისა ჩემი თავიც კი დამიყენებია კონკურსანტების ადგილას როცა ერთ კვირაში შეიძლება ძალიან სერიოზული და რთული კომპოზიცია გქონდეს მოსამზადებელი…

დღეს კვირაა, არც ვმუშაობ, არც მაინცდამაინც გადატვირთული ვარ და უამრავი დრო მქონდა ყველა პოსტი წამეკითხა რაც კი ჯეოსტარზე დაიწერა, უმეტესობა იყო უარყოფითი და არც მე მომწონს ბევრი რამ ამ პროექტში, მაგრამ…

ეს არის რეალურად პირველი ასეთი სახის პროექტი საქართველოში, რომელმაც ასეთი პოპულარობა მოიპოვა… საიდანღაც უნდა დაიწყო… ფაქტია რომ პირველი ჯეოსტარიდან დღემდე პროგრესია…

ეს კონკურსანტებზეც აისახება, რეპერტუარზეც და იმაზეც ვის უჭერს მხარს მაყურებელი…

მე ვუყურებდი ჯეოსტარს ყოველ კვირა… არა იმიტომ რომ განსაკუთრებული და განუმეორებელი შესრულება მომესმინა რომელიმე კომპოზიციის, არამედ იმიტომ რომ მაინტერესებდა რას იზავდნენ ეს ადამიანი, როგორ შეასრულებდნენ, რას იმღერებდნენ, როგორ გამოუვიდოდათ…

გამეცინა სულელურ შეცდომებზე, მომწონებოდა კარგი შესრულება ან ხმა დამეწია საშინელი მუსიკალური ნომრის დროს… მაგრამ შანსი მიმეცა ჯეოსტარელებისთვის და მიუხედავად ყველაფრისა მაინც მომესმინა მათი გამოსვლები

პ.ს. მომიტევოს იმედგაცრუებულმა მკითხველმა, რომელიც ელოდა რომ პოსტი ჟიურის სუბიექტურობასა ან ნაკლებზე, მონაწილეების უსმენობასა ან უნიჭობაზე და გულშემატკივრის უგემოვნობაზე იქნებოდა : ))))

ჩემი პოსტი სპეციალურად ნიჭიერისთვის ჯეოსტარზეა, პროექტზე რომელიც დამწყები მომღერლისთვის ან უბრალოდ თამამი, მაგრამ არც ისე ნიჭიერი ადამიანებისთვის ცხოვრების საინტერესო ეტაპია