BIAFF – ბათუმის ფსიქოდელიური ქრონიკები

როგორ მოვხვდი ბიაფზე მთელი კვირით. შვებულების გატარებას თურქეთში ვაპირებდით. გეგმის მიხედვით 18 სექტემბერს დავბრუნდებოდი და ფესტივალის დახურვას მივუსწრებდი. საბოლოოდ ფესტივალის დახურვაზე ვერ დავრჩი. რა მოხდა ფესტივალის დახურვამდე ერთი კვირით ადრე.

12 სექტემბერს თურქეთში წასვლა გადავიფიქრე, ბილეთები დავიბრუნე, ჯავშანი მოვხსენი და წავედი ბათუმში. პირველი რაც ჯერ კიდევ ბათუმისკენ მიმავალ მატარებელში მოხდა დიტოს დარჩენა იყო, რომლის ცხვირწინაც მატარებლის კარი დაიხურა. მერე იყო გრძელი და მტანჯველი 5 საათიანი მგაზვრობა. რბილ და კომფორტულ მატარებელში, სადაც კონდიცირება,  WiFi და ყავის აპარატია, მაგრამ არ არის მოსაწვი ადგილი. ბათუმში იმდენად კარგი ამინდი იყო, რომ გავიხადე და პლაჟზე გავედი. ზღვაში არ ჩავსულვარ, მაგრამ დიდხანს ვუყურე. მერე იყო ჩემი პირველი ჰალუცინაცია ბათუმში. პლაჟზე ვიწექი. თვალი რომ გავახილე ცაზე იყო ნახატი მზე, რომლიდანაც აბსოლუტურად არანახატი ლავა ჩადიოდა ზღვაში. ასეთ დროს განსაკუთრებულად მინდება ლუდი, იმიტომ რომ ჰალუცინაცია + ლუდი ყოველთვის უდრის დროის შენელებას. დიახ, ზუსტად ისე როგორც ფილმებშია. მერე გავიცანი დათო, მისი ველოსიპედის ბორბლებში კალეიდოსკოპის გამოსახულებები იყო. ოღონდ მხოლოდ ჩემთვის. ეს იყო მეორე ჰალუცინაცია ბათუმში.  მერე უკვე წვიმდა და ზღვისკენ აღარც გამიხედავს, ჩემი ძირითადი მარშრუტი შემოიფარგლებოდა სახლი, კინოთეატრი, პრესკაფე.  ასე აღმოვჩნდი ფესტივალის გახსნაზე.

ბიაფმა შეძლო რომ ახალი ასოციაცია მაქვს ბათუმზე – კინოთეატრის დარბაზში მჯდომი საკუთარი თავი დიდი ეკრანის წინ, ფილმის დაწყების მოლოდინში. ფილმები ბევრი იყო, მაგრამ მათგან მხოლოდ სამს გამოვყოფ, პირველს ძალიან ვგულშემატკივრობდი და გამიხარდა რომ ჟიურის სპეციალური პრიზი აიღო –  Fill the Void, ასევე Lifelong და ფარაჯანოვი. კიდევ იყო ერთი, მეხუთე სეზონი, რომელმაც აიღო პრიზი საუკეთესო სარეჟისორო ნამუშევრისთვის და  რომელიც ნახევრად არ მახსოვს, იმიტომ რომ ნახევარი ფილმი ჰალუცინაციები მქონდა და ალბათ ასიათასჯერ მაინც ვიფიქრე დარბაზიდან გასვლაზე.  ფესტივალის განმავლობაში ვცდილობდი იმ ფილმებზე დამეწერა რომლებმაც ჩემზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება მოახდინეს, მაგრამ კიდევ არის ერთი.

ყველაფერი იყო ისე როგორც ფილმებში. სიუჟეტი ვითარდებოდა ერთი ადამიანის ირგვლივ, რომელიც ყოველ დღე ერთსა და იმავე გზას გადის და ერთსა და იმავე ადამიანებს ხვდება, მაგრამ ამ ადამიანის რეალობა განსხვავდება სხვებისგან.  მისი დილა უარეს შემთხვევაში იწყება ღამით გამოყოლილი კოშმარებით და ძილის ძლიერი მოთხოვნილებით, რომელიც წინა ღამით დალეული ძილის წამლის გამო აქვს. უკეთეს შემთხვევაში ის თვალის გახელისას ხედავს ატომებს, რომლებიც მის ირგვლივ არსებულ ჰაერს შეადგენს. ჩვეულებრივ დღე გადის რეალობისა და ჰალუცინაციების მონაცვლეობაში, რომელსაც უკვე შეეჩვია. ეს არ არის დანებება, ეს საკუთარი პიროვნების მიღებაა. ის არ არის გამარჯვებული, იმიტომ რომ ომი არც ყოფილა. დღის ამოგლეჯილი ეპიზოდები მეხსიერების რამდენიმე წამიანი ჩავარდნების გამო, დროის და სივრცის აღრევა, ილუზია, აბსურდი და მშვიდი მთავარი გმირი. ფილმს ერქვა “Somewhere over the rainbow”, ერთხელ სახლიდან კინოთეატრამდე გრძელ ქუჩაზე ასფალტი გახდა ცისარტყელა. ის არ ფიქრობდა იმაზე რომ ჰალუცინირებდა, არც იმაზე რომ ეს ცისარტყელა სულაც არ იყო ცისარტყელა სინამდვილეში, არც ის უნდოდა რომ ეს შეწყვეტილიყო და არც ის რომ გაგრძელებულიყო, მას გაახსენდა ბავშვობა, როცა ქუჩაში სეირნობისას მხოლოდ ერთის გამოტოვებით უნდა დაედგა ფილაზე ფეხი და კინოთეატრამდე ასე ცისარტყელის მხოლოდ ყვითელ ფერზე იარა. ეს არის ფილმი იძულებით მარტოსულ ადამიანზე, რომელსაც სულაც არ უნდა მარტო გრძნობდეს თავს, მაგრამ არჩევანიც არ აქვს, რადგან ამის გაზიარება სიტყვებით შეუძლებელია. მას კი არ შეუძლია ხატოს ისე როგორც ამას აკეთებს ზურიუსი.

კიდევ იყო რობი, გლინტვეინი და კონიაკიანი ჩაი, იყო ბევრი ეპიზოდი, ნაწილობრივ ბუნდოვანი. ზუსტად მახსოვს რომ დახურვაზე მაინც ვერ დავრჩი. ერთი დიდი გამოუძინებელი დღე იყო 22 სექტემბერი. ყველაფერი ისე იყო როგორც ბათუმში ყოფნის ბოლო დღეს შეიძლებოდა ყოფილიყო. დილა დავიწყე უსიგარეტოდ, უხასიათოდ. მადლობა ნათიას, რომლის დახმარებითაც ის დღე შედგა, თუმცა დარწმუნებული არ ვარ რომ ამას ხვდება. არსებობენ ნეგატიური, პოზიტიური, ინდეფერენტული და სუპერ ადამიანები. ნათია აქედან ბოლოა. უბრალოდ როცა შენი დღეები არასრულია, ისინი ეპიზოდებად გახსოვს და აქედან კიდევ უმეტესობა საერთოდ არარეალურია, აფასებ ადამიანებს რომლებიც ქმნიან შენს მეხსიერებაში დარჩენილ ყოველდღიურობებს, თუმცა წარმოდგენაც არ აქვთ ამის შესახებ.

BIAFF ფარაჯანოვი

ორ დღიანი მოლოდინის და იმედგაცრუების შემდეგ ბიაფზე აჩვენეს ფილმი, რომელიც გახდა დღის ფავორიტი – “ფარაჯანოვი”.  სულ რამდენიმე ბიოგრაფიული ჟანრის ფილმი მახსენდება, რომელიც ასეთივე წარმატებულია. ამ ჟანრის ფილმებში მთავარი სირთულე რეჟისორისთვის არის არ გახდეს მოქანდაკე, მწერალი ან მხატვარი, მეტიც – ის რეჟისორიც კი არ უნდა იყოს. რეჟისორი როგორც ქირურგი. ეს მისი პირადი ჰორორია და ფარაჯანოვის პიროვნების ტრეპანაცია, თანაც საჯარო. ინტიმური დეტალები, რომელთა აუთენტურობას ობიექტურ რეალობად იღებ. სურათი ადამიანზე, რომელიც ადამიანიც კი არ არის. ფარაჯანოვი როგორც მოვლენა.

ფილმს თავისი რეალობა აქვს, სურეალისტური ჩარჩო, ექსცენტრული გადაწყვეტებით. ენერგეტიკა რომელიც გავს რვაფეხას მილიონი საცეცით. ის გამოდის კინოთეატრის ეკრანიდან, საცეცს გამაგრებს თავის ქალაზე და ფარაჯანოვის დოზის ინექციას გიკეთებს, მერე უკვე იჯერებ რომ მის ბინაში ლენინის ბავშვობის თავის ქალა ნამდვილი იყო. ეს არის ფარაჯანოვის ესთეტიკა.

სიუჟეტური ხაზი, რომელმაც ფარაჯანოვის კოლაჟი მომაგონა. ეპიზოდები, როგორც წებოთი პორტრეტზე უხეშად დამაგრებული მძივის დეტალები. ქაოსური წესრიგით აგებული სიუჟეტია. კადრები რომლის კომპოზიცია ფეხებზე გკიდია, ეს კადრიც არ არის, ეს 95 წუთიანი აბსურდული სინამდვილეა. საბჭოური ბავშვობის კათარზისი იყო ჩემთვის და რევოლუციური გაცნობიერება თავისუფლების. მე როგორც ანესთეზირებულმა მაყურებელმა ვერ შევძელი მეყურებინა მომდევნო ფილმისთვის, იმიტომ რომ ფარაჯანოვის დოზა ჯერ კიდევ მოქმედებდა.

 

 

BIAFF – Lifelong

ბიაფის ჩვენებების ფარგლებში, კიდევ ერთი ფავორიტი ფილმი მაქვს. თურქულ ფილმში აღწერილია 50 წელს გადაცილებული არქიტექტორისა და ხელოვანის თანაცხოვრების სირთულეები. ჩემთვის პირველ რიგში თვალშისაცემია, რომ ფილმში ისლამური ან თურქული კულტურის ანარეკლიც კი არ არის. ეს არის უნივერსალური ისტორია, უნივერსალურ ადამიანებზე, რომელთაც ნებისმიერ დიდ ქალაქში შეეძლოთ ეცხოვრათ და მე ამას დავიჯერებდი თუ ისინი სხვა ენაზე ისაუბრებდნენ.

ეს არის სიყვარულის ისტორია, რომლის გაფერმკრთალებასაც ორივე გმირი თავისებურად უმკლავდება. ელასა და ქანის სახლი რამდენიმე სართულიანი თანამედროვე შენობაა, სადაც ოთახები რკინის ხვეულა კიბით უკავშირდება ერთმანეთს. ფილმში ფაქტობრივად არ არის ვერბალური დიალოგი ელასა და ქანს შორის. დაძაბულ, მდუმარე ეპიზოდებს, მეტალის ნაბიჯების ხმა არღვევს. ფილმში არ არის გარდამტეხი ფრაზა, მას მუდმივად დაყვება გარდამტეხი ხმაური კიბეზე მეტალის ნაბიჯების ხმის სახით. ეს არის თანმდევი მუსიკა, რომელიც იდეალურად გადმოსცემს დაძაბული თანაცხოვრების სევდიან სიჩუმეს და საინტერესო კონტრასტს ქმნის. მინიმალისტური ფილმია, რამდენიმე იდეალურად ესთეტური კადრით, რომელიც შეგიძლია ჩასვა ჩარჩოში და დაკიდო კედელზე.

ელა ხელოვანია, ძლიერი ქალი რომელმაც იცის რა უნდა, სად არის და რატომ. მისი ყველა მცდელობა მიიქციოს ქანის ყურადღება მარცხით სრულდება. ის დგას სარკის წინ სრულიად შიშველი, აკვირდება საკუთარ დაბერებულ სხეულს და მოშვებულ კანს. ეს არის კულმინაციური ეპიზოდი ფილმში, რომელიც დაგაფიქრებს სიბერეზე არა როგორც აბსტრაქტულსა და შორეულზე. პორტალია მომავალში სახელწოდებით “ჩემი სევდიანი სიბერე”, დროის მანქანაა რომელიც გაგხდის, დაგაბერებს, ჩაგახედებს სარკეში და დაგარწმუნებს რომ არავის მოსწონს ბებერი სხეული, არც შენ და არც ელას.

ეს სურათი სასიყვარულო ისტორიაა. ზღაპარი პარალელურ სამყაროში, იმიტომ რომ ის ზედმეტად რეალისტურია. ფილმში მთავარი კითხვა არ არის უყვართ თუ არა ქანსა და ელას ერთმანეთი. აქ მნიშვნელოვანია აკმაყოფილებთ თუ არა მათ ასეთი სიყვარული. აქცევს თუ არა ეს ელას იდეალისტად ან ჯერ კიდევ ინფანტილურ გოგონად ტოვებს, რომელსაც მარადიული სიყვარულის სჯეროდა, ახლა კი ბებერი, იმედგაცრუებული და სექსუალურად დაუკმაყოფილებელია.

გამოფენის ინსტალაცია, რომელზეც ელა მუშაობდა, ფერადი ნისლია. ინფანტილური ბურუსი, რომელშიც ფილმის ყველა გმირი ხვდება, ქანისთვის აღმოჩენად იქცევა, ელას შვილისთვის კი იმედგაცრუებად.

– დედა, იქნებ გეცადა რამე ისეთი შეგექმნა, რასაც კედელზე დაკიდებ

– მაგრამ მე ეს არასდროს გამიკეთებია, პასუხობს ელა

BIAFF – Fill The Void

–         როგორი ოჯახი გინდა შირა?

–         ნამდვილი

ჩემი დღევანდელი დღე შექმნა ფილმმა “Fill the Void“. ბათუმის საერთაშორისო კინოფესტივალის განმავლობაში, ყოველ დღე ერთ გამორჩეულ ფილმზე დავწერ.

ამ სურათში ერთი შეხედვით ებრაული კულტურის ერთი ასპექტია გადმოცემული, რომელიც იშლება ჯერ ჰორიზონტალურად და ებრაული კულტურას მოიცავს მთლიანად. შემდეგ ღრმავდება და ვერტიკალურად ჩადის პრობლემის არსამდე და ელექტროდებამდე შლის მას. მთავარი გმირი შირა, ებრაულ ოჯახში იზრდება და ისევე როგორც ყველა ებრაელი ქალის, მისი ცხოვრების მთავარი მიზანიც ოჯახი შექმნაა. 18 წლის შირა თავის შესაფერის ახალგაზრდა ებრაელ ბიჭს ეძებს, რომელიც ერთი ნახვით შეუყვარდება. დის სიკვდილის შემდეგ დედა გადაწყვეტს შირა ქვრივ სიძეს მიათხოვოს.

ამ ფილმის ნახვა ისეთივე სიამოვნებაა, როგორც გაიცნო ადამიანი, რომელიც ერთდროულად ლამაზიცაა და ჭკვიანიც. ეს ლამაზი ფილმია მსუბუქი ფოკუსით, რომელიც ზოგ კადრში გეკარგება კიდეც. ეს ვიზუალური გამოსახულებისა და სიუჟეტური ხაზის იდეალური შეხამებაა. გემოვნებით დარღვეული კომპოზიცია და თითქმის ფოკუს გარეშე კადრები ფანტასტიკურად შეეფერება ეპიზოდებს როდესაც კონკრეტული კულტურის, კონკრეტული პრობლემა ხან სიუჟეტის ფოკუსშია და ხანაც უფრო მნიშვნელოვან და ყველასთვის ნაცნობ სიტუაციებზე მიგვანიშნებს.

შირა თვითნაბადი რომანტიკოსია ჩემთვის. შეიძლებოდა თუ არა ის ყოფილიყო ჟანა დარკი ან ჯეინ ოსტინი, ასეთ პრაგმატულ სამყაროში რომ არ დაბადებულიყო? შირა არის გოგონა, რომელიც ოცნებობს სიყვარულზე სოციუმში, სადაც ყველაფერს წყვეტს კაცი, ფული და ღმერთი, ის კი ამ სამიდან არცერთია. ემოციურად ფილმი მძიმეა, კარგად შენიღბული იუმორით და მკვეთრი ფოკუსით, რომ ცოტა ამოისუნთქო და აღიქვა გარემო. ასეთი ეპიზოდები დემონსტრირება იყო წერტილის, აბზაცის ბოლოს. რეჟისორის განაცხადი „დიახ, მე ვიცი როგორ განახოთ კომპოზიციურად იდეალურად სწორი კადრი, მაგრამ არ მინდა, იმიტომ რომ გაიძულებთ იგრძნოთ შირა“.

შირას არჩევანის არარსებობა, მორალური ტერორი და ემოციური ძალადობა, შენიღბული არჩევანის უფლებით, საზოგადოებაში, სადაც არარსებობს რომანტიკა, 18 წლის ებრაელ გოგონას არჩევანის წინაშე აყენებს. იყოს უბედური ან მოიტყუოს თავი რომ ბედნიერია. როდესაც მას კითხავენ როგორი ოჯახი სურს რომ ქონდეს, შირა პასუხობს „ნამდვილი“.

შირა ერთადერთია ვინც არ არის ყალბი ემოციების მატარებელი, რომელიც გულწრფელი და გულახდილია. ერთადერთი, ვინც ნამდვილად განიცდის დის სიკვდილს და გლოვობს მას. მწუხარება გახდება ის ძაფი რომელიც მას ქვრივ სიძესთან შეაკავშირებს და არა ერთი ნახვით შეყვარება. ერთადერთი ადამიანი რომელიც გარდაცვლილ ესთერს გამოიტირებს ფილმში სწორედ ქვრივი იოხაია. ეს არის გარდამტეხი ეპიზოდი. აქ წვეტს შირა გაყვეს მას ცოლად და აღასრულოს მშობლების ნება. ის იოხაიში დაინახავს საკუთარ თავს და ეუბნება

–         დღეს სხვანაირი ხარ იოხაი

–         როგორი?

–         აქამდე საკუთარი თავი არ გეცოდებოდა

შირას საკუთარი თავი ეცოდება სოციუმში სადაც არ იციან რა არის სიყვარული, ეს არის დანებება. ქორწილის ეპიზოდში, შირას სიხარულის ცრემლები ჩვეულებრივი ებრაელი გოგონას ოცნების ახდენას გავს, მაგრამ ის არ არის ჩვეულებრივი ებრაელი გოგონა, ეს არის თავის მოტყუება რომ ის გამარჯვებულია და სწორედ ამიტომ ფინალურ ეპიზოდში შირა მორალურად მარცხდება.

BIAFF ფილმი როგორც მეტამორფოზა

მილიონი მიზეზი დისკომფორტისთვის. წყალი ყოველთვის მინის ჭიქიდან არის გემრიელი. დილით საუზმედ უნდა მქონდეს შემწვარი კვერცხი. როცა ჩემი კომფორტის ზონიდან გამოვდივარ ვხვდები რამდენი წესი მაქვს ცხოვრებაში. უცხო სახლში, უცხო ქალაქში და უცხო გარემოში ჩემი წესების შესრულება რთულია. ბინაში სადაც ახლა ვცხოვრობ საერთოდ არ არის მინის ჭიქები და წყალს გემო აღარ აქვს. პირველივე დილა დაიწყო თითქმის იდეალურად. პრესკაფეში შემწვარი კვერცხი არ ქონდათ მენიუში, მაგრამ ეს გამონაკლისი ჩემთვის დაუშვეს, ალბათ ძალიან სასოწარკვეთილი სახე მქონდა. საერთოდ ბევრი აკვიატებული აზრი მაქვს. დღეს პირველად დავფიქრდი, რომ ძალიან ვგავარ მელვინს ფილმიდან “As Good As it Gets“.  მე შემეძლო ვყოფილიყავი ადამიანი, რომელიც თავისი ოთახიდან იშვიათად გამოდის და არასდროს პირადი კომფორტის ზონიდან, ყოველდღე აკეთებს ზუსტად ერთსა და იმავეს, არ უყვარს როცა ეხებიან და სიამოვნებს ის რასაც ეჩვევა. ასე ბევრად კომფორტულად ვიქნებოდი, მაგრამ მე არასდროს მაკმაყოფილებს ჩემი თავი ისეთი, როგორიც ვარ. მე არ მინდა ვიყო უკეთესი, მე მინდა ვიყო ჩვეულებრივი.

Never, never, interrupt me, okay? Not if there’s a fire, not even if you hear the sound of a thud from my home and one week later there’s a smell coming from there that can only be a decaying human body and you have to hold a hanky to your face because the stench is so thick that you think you’re going to faint. Even then, don’t come knocking. Or, if it’s election night, and you’re excited and you wanna celebrate because some fudgepacker that you date has been elected the first queer president of the United States and he’s going to have you down to Camp David, and you want someone to share the moment with. Even then, don’t knock. Not on this door. Not for ANY reason. Do you get me, sweetheart?

ჩვევა #მემილიონე. როცა ფილმს ვუყურებ ვცდილობ გავიხსენო ადამიანი, რომელიც ამ ფილმს მაგონებს. პერსონაჟს არა, ფილმს მთლიანად. ფილმი როგორც ერთი მთლიანი ორგანიზმი, სხეულით, კანით, სახით, გამომეტყველებით, ხასიათით. ფილმი როგორც პიროვნება. ჰოლივუდური ფილმებიდან, მაგალითად ავიღოთ რომელიმე იდეალური მელოდრამა “ჩემი საუკეთესო მეგობრის ქორწილი” ეს ფილმი მაგონებს ბარბის. ის იდეალურია, მაგრამ პლასტმასის. ის ზედმეტად სწორია და ეს ესთეტიკისგან ამიტომაა შორს. არ შეიძლება იდეალურად სწორი იყოს იდეალურად მშვენიერი.

გუშინ ბიაფის გახსნაზე გზაში გავილუმპე და ფილმის ყურებისას გავშრი, უფრო სწორად იმ კონდიციამდე მივედი ნესტიანი ტანსაცმელი რომ გათბობს. როგორ შეიძლება მაღიზიანებდეს არასწორ ჭიქაში დასხმული წყალი და არ მაღიზიანებდეს სველი ტანსაცმელი?

გახსნის ფილმი გიორგი დანელიას “Ku! Kin-Dza-Dza” იყო. თავისივე ფილმის რიმეიქი. საერთოდ რიმეიქების არ მჯერა. რიმეიქები ცალკე პიროვნებასაც არ გავს. ის იგივე ადამიანია საბანკეტო კაბაში გამოპრანჭული, ზედმეტად სწორად დალაგებული ვარცხნილობით და ბევრი მაკიაჟით. ასე მეგონა დღემდე. გუშინდელი რიმეიქი იყო იგივე პიროვნება, არც ზედმეტად დავარცხნილი, არც კლონირებული და არც პლასტიკური ქირურგიის მეშვეობით განახლებული. ის რეინკარნირებული პიროვნება იყო და ამ ყველაფერში რეჟისორს არ ქონდა ღმერთის როლი, რომელიც კლავს და აცოცხლებს. რეჟისორი იყო საარსებო გარემო. ეს იყო სამყარო, რომელშიც ფილმები, როგორც ადამიანები კვდებიან და გარდაისახებიან. ფილმი როგორც მეტამორფოზა.

პრინციპულად არ ვიტყვი რომ ფილმი სანახავია. თუ უკვე არ ფიქრობთ რომ სანახავია, ამის თქმას აზრიც არ აქვს. მაგრამ ის ვინც არ ნახავს მას, ვერასდროს მოხვდება პირად პლანეტაზე სახელად “ჩემი გულწრფელი მე”. ეს არ არის ის ფილმი, რომელზეც მარტივია თქვა რისი თქმა უნდოდა რეჟისორს, იმიტომ რომ ეს საერთოდ არ არის მთავარი. აქ მნიშვნელოვანია რისი თქმა გინდა შენ, დარბაზის მორალური სტრიპტიზია. კანს გხდის, გატრიალებს და სარკეზე გარტყმევინებს სახეს, ფილმი თავიდან ბოლომდე ალეგორიაა, იუმორის ფერუმარილით. ყველას შეუძლია დაიჭიროს ერთი ფრაზა, რომელიც მისთვის არის გარდამტეხი. ჩემთვის ასეთი ეპიზოდი იყო საჰაერო ბუშტების ველი, როდესაც ტოლიკი ბუშტების გახეთქვას გადაწყვეტს და პაცაკი ეტყვის “Родной, это же последний выдох. Могила. Кладбище”.  ეს იყო მომენტი, როცა აღარ ვფიქრობდი ძეგლების ტრაგიზმზე და საფლავის ქვების ამორალობაზე. ეს იყო მომენტი როცა გავაცნობიერე, ჩვენ ყველა ვინახავთ საკუთარ ბოლო ამოსუნთქვას, როგორც ის ბუშტები უდაბნოში.

BIAFF ავანტიურისტის თავგადასავალი – ეპილოგი

იმდენარ არასაჩემოა სხვა რამეზე წერა ჩემი თავის გარდა რომ ახლა მივხვდი რამდენად ეგოცენტრული ბლოგი მაქვს. ის ვინც ხშირად მკითხულობს მიხვდება მაინც რამდენად მნიშვნელოვანია ეს ფესტივალი ჩემთვის, რადგან მასზე ვწერ. ფესტივალი როგორც ფესტივალი პრინციპში. მაგრამ მე რადგან იღბლიანი ვარ და თან კარგი ინტუიცია მაქვს, წელს რამე განსაკუთრებულს უნდა ველოდეთ ალბათ, სრულიად ეგოცენტრულად ვწერ ამას.

უკვე მეოთხე წელია რაც სულ მესმის ამ ფესტივალის შესახებ და სულ ვგეგმავდი წასვლას და სულ ვერ ვახერხებდი სხვადასხვა მიზეზით მასზე მოხვედრას. არადა ყველაფერი სურვილზეა დამოკიდებული. არსებობს არაერთი მიზეზი, რატომაც უნდა წახვიდე ფესტივალის დროს ბათუმში.

1. ზღვა ყველაზე უშნო ზაფხულშია

2. ბათუმი ყველაზე ლამაზი სექტემბერშია

3. არც ისე ბევრი კინოფესტივალია საქართველოში

ამას კიდევ თუ დაემატება პირადი სუბიექტური უწიპუწები, საბოლოოდ ხელში შეგვრჩება ერთი დიდი სიზარმაცე და მომავალი წლისთვის გადადებული გეგმები. მაგრამ წელს ყველაფერი იდეალურადაა ჩემს ცხოვრებაში. მე როგორც არშემდგარი პერფექციონისტი ვწერ ამას. ყველაფერი დაგეგმილი მაქვს. ფესტივალი 15 სექტემბერს იხსნება, თუმცა მე ჩემს ბარგს 20 სექტემბერს ჩავალაგებ და ალბათ ღამის მატარებელს გავყვები, ისევ უცხო ადამიანებთან ერთად ვიმგზავრებ და მერე ბევრს გეწუწუნებით ამაზე. 21 სექტემბერს დილით უნდა ვიყო ბათუმში. სანამ ყველა გაიღვიძებს წავალ პლაჟზე და ვუყურებ ზღვას. მერე დავლევ ბათუმურ ყავას, ყველაზე გემრიელ ყავას დედამიწაზე. ის ისეთივე იდეალურია როგორც ინგლისური ზღაპრებია ყველაზე ზღაპრული სამყაროში. დავესწრები 22 სექტემბერს ფესტივალის დახურვას და გამოვყვები ისევ ღამის მატარებელს უკან. შუალედში რა მოხდება არ ვგეგმავ, არ მინდა დაგეგმვით გავაფუჭო ყველაფერი. სწორედ ამიტომ ვარ არშემდგარი პერფექციონისტი. ყველაფერი მინდა იყოს იდეალურად და ამავე დროს ექსპრომტად.

არ მგონია ჩემს მკითხველებს ფესტივალის შესახებ მშრალი ინფორმაციის კითხვა მოგინდეთ, მე კიდევ საკმარისად პატივს გცემთ რომ ის არ შემოგაჩეჩოთ რასაც არ ელით ჩემგან. ინფორმაციის ნახვა ფესტივალის ფეისბუქის გვერდზეც შეგიძლიათ ან კიდევ ვებზე ანდა ბლოგზე და ტვიტერზე. ჩემგან მხოლოდ ემოციებს, თავგადასავლებს და იმ შთაბეჭდილებებს მიიღებთ რაც ინფორმაციულ ჩარჩოში ვერანაირად ჩაეტევა და რის არა მხოლოდ ნახვას, განცდასაც კი ვერ შეძლებთ ვერასდროს, იმიტომ რომ ეს შეგრძნებები მხოლოდ ჩემი საკუთრება იქნება, მე მათ მხოლოდ გაგიზიარებთ. განცდით, ჩაალაგეთ ბარგი და თავად განიცადეთ. შევხვდებით ბიაფზე.