ჩემი ოცნების ტური

ყველა ოცნებობს მოგზაურობაზე, თავისებურად. ვიღაცას კოსმოსში სურს გაფრენა, დროში მოგზაურობა, მოგზაურობა შოპინგისთვის, მუზეუმებისთვის, სასმელისთვის, ქალებისთვის, სპორტისთვის ან მუსიკისთვის. სინამდვილეში ყველას ერთი მიზეზი აქვს მოგზაურობისას – სიამოვნება, გულისაჩქარება, ეიფორია. განსხვავება მხოლოდ საშუალებებშია. ჩემი სიამოვნების მწვერვალი ხელუხლებელი ბუნებაშია, სუფთა ჰაერში, რომელიც ფილტვებს გტკენს ჩასუნთქვისას, უჩვეულო ტენში, რომელსაც კანით გრძნობ და ხედი, რომლის ესთეტიკაც გაშეშებს, სუნთქვას გიჩერებს, გრძნობას გაკარგვინებს და მიწა გეცლება ფეხქვეშ, თვალსაც აღარ ახამხამებ და თავბრუსხვევამდე მიდიხარ, მაგრამ გაუნძრევლად დგახარ, იმიტომ რომ ამ ხედისთვის შეგიძლია მოკვდე კიდეც.

მოგზაურობას კუნძულ ბორნეოდან დავიწყებდი, სადაც მე წინა რეინკარნაციაში დავიბადე და უდარდელად ვიცხოვრე, მერე დიდ ბარიერულ რიფში ყველაზე არაადამიანურ მოგზაურობას მოვიწყობდი წყალქვეშ

იქიდან წავიდოდი ინდოეთში და ანაპურნას მთას თუ ვერ დავიპყრობდი მინიმუმ 2573 მეტრის სიმაღლიდან ვნახავდი ამ ხედს. მერე ალბათ ვეღარაფერი შემაჩერებდა სიკვდილის გარდა რომელიმე მწერვალი მაინც არ დამეპყრო, სიმაღლის და გაშლილი სივრცის შიშიც.

 და თუ ცოცხალი დავბრუნდებოდი, აუცილებლად წავიდოდი ჩინეთში. არ ვნახავდი ჩინეთის დიდ კედელს, შენობებს და ქალაქებს. აუცილებლად წავიდოდი რომელიმე მიყრუებულ სოფელში და რამდენიმე დღე გაუნძრევლად ვიჯდებოდი რომ ბრინჯის მინდვრებისთვის მეყურებინა.

იქედან პირდაპირ ბენქსის რეგიონში წავიდოდი სტალაქტიტებისა და სტალაგმიტების ტყის სანახავად, რომელიც გიგანტური გამოქვაბულის სისტემას შეადგენს და 5 მილიონ წელს ითვლის

ჩინეთიდან გზას ალიასკაში გავაგრძელებდი, სადაც ყინულის გამოქვაბულს ვნახავდი

ალიასკიდან მექსიკაში იუკატანის მიწისქვეშა გამოქვაბულში ვიმოგზაურებდი

მოგზაურობის შუა გზაზე ჩემთვის ყველაზე ლამაზ ადგილს ვნახავდი, რომელიც სულ ღრუბლებს ზემოთ არის, რომელსაც ეძახიან დაკარგულ ქვეყანას, რომელიც არის ერთ-ერთი ყველაზე ჯადოსნური ადგილი სამყაროში, სამხრეთ ამერიკაში რორაიმას მთაზე აუცილებლად მოვხვდებოდი

იქიდან პირდაპირ აფრიკაში მოსი ოა ტუნიას სანახავად წავიდოდი

აფრიკიდან ევროპის დიდ ნაწილს მთლიანად გამოვტოვებდი, მეტიც, მძინარე გადავუფრენდი, იმიტომ რომ ყველაზე ლამაზ სანაპიროზე შევხვედროდი მზის ამოსვლას, ირლანდიის ქვიან, ჯადოსნურ და საკრალურ სანაპიროზე.

და ბოლოს მოგზაურობის დასასრულს ჩრდილოეთით ნორვეგიაში დავბანაკდებოდი, სადმე გორაკის წვერზე კარავში, რომ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც მენახა პოლარული ციალი

მე მიყვარს დედამიწა

მე ვარ ლომი, გამოქვაბული, თოვლი, მდინარე, მიწა, ქვა…

მედიტირებისას ვგრძნობ, რომ დედამიწის ერთი პატარა და უმნიშვნელო ნაწილი ვარ, მაგრამ ამავე დროს მთელი დედამიწა…

მე მიყვარს დედამიწა…
მე ვგრნძობ დედამიწას…

მიყვარს ლომები აფრიკაში, სპილოები ინდოეთში, პინგვინები ანტარქტიდაზე, თეთრი დათვები ალიასკაზე და ციმბირული ვეფხვი, მიყვარს დედამიწის ყველა უჯრედი და ატომი…

მიყვარს ტირილამდე და სიკვდილამდე…

ვგრძნობ ქვას როგორც ჩემს სხეულს, ჩანჩქერს როგორც სისხლს, ვგრძნობ ხეებს როგორც კიდურებს, ვგრძნობ ბალახს როგორც კანს, ვგრძნობ მიწას როგორც ხორცს და ლავას როგორც გულს…

როდესაც მარტო ვრჩები ჩემს თავთან პირველყოფილ ადამიანს ვგრძნობ ჩემში და ამ მოასფალტებულ და აგურის ჯუნგლებში, უფრო ახლოს ვარ ბუნებასთან, ვიდრე ავსტრალიელი წარმოშობის შამანი…

ვგრძნობ როგორ სტკივა ანტილოპას, როდესაც მკერდიდან აგლეჯენ შიგნეულს და ჭამენ, ვგრძნობ როგორ ნაყრდება ლომი ამავე შიგნეულით…

ვგრძნობ როგორ მყარად დგანან სპილოები მიწაზე და როგორ გრძნობენ მცენარეები სპილოს წონას…

ვგრძნობ როგორ ეშინია კურდღელს ღამე და როგორ უმძიმს ჭიანჭველას…

ვგრძნობ როგორ გრძნობს წყალს თეთრი დათვი ცურვისას და რას გრძნობს გაყინული წყალი… ვგრძნობ როგორ ღელავს ოკეანე და როგორ ვერ იმორჩილებს თავს ქარი…

ვგრძნობ როგორ ბრუნავს დედამიწა და როგორი ჰარმონიულია ყველაფერი ცივილიზაციის გარეშე…

ვგრძნობ როგორ შიათ პინგვინებს როცა თევზები აღარ რჩებიან მათ სანაპიროებთან, ვგრძნობ რომ სიგრეტის ყოველი მოწევისას გამოშვებული ბოლი, სადღაც ამაზონის ჯუნგლებში აჭკნობს მცენარეებს, ვგრძნობ როდესაც მეგობრის საჩუქარს ვფუთავ პოლიეთილენის ქაღალდით, როგორ კვდებიან დედამიწის მეორე მხარეს ცხოველები დაბინძურებული წყლით…

როცა ვქოქავ მანქანას ვგრძნობ როგორ იხოცებიან ცხოველები გვალვისგან, როდესაც ავდივარ ჩემი ხის კიბით სახლში, ვგრძნობ როგორ სტკიოდა როდესაც ჭრიდნენ და როგორ ვერ გადაარჩინა კოდალამ ბარტყები, რადგან მათ ჯერ ფრენა არ იცოდნენ…

ვგრძნობ როგორ გაუმართლა ალიასკაზე დათვს იმიტომ რომ ნანახი აქვს ჩრდილოეთის ნათება… როგორ გაუმართლა პინგვინს, იმიტომ რომ არ ფიქრობს რა დაუჯდება თხილამურებით სრიალი და ფულის გადახდა მათში… იმის, რასაც ხეების მკვლელობით და დედამიწის განადგურებით ამზადებენ… როგორ გაუმართლა ლომს იმიტომ რომ მეფეა, პატივმოყვარეობის, პოლიტიკისა და მილიონების გარეშე… როგორ გაუმართლა ცხენს თავისუფლებაში და მგელს ოჯახში… როგორ გაუმართლა მაიმუნს, იმიტომ რომ მისი ტვინი ვერასდროს შექმნის რამეს ისეთს, რაც დედამიწას განადგურებამდე მიიყვანს…

ვგრძნობ როგორი “ლუზერები” ვართ მაღალტექნოლოგიურ და დემოკრატიულ გარემოში მცხოვრები “კულტურული” ადმიანები, რომ დიდი ხნის წინ დაგვავიწყდა ის რაც ყველაფერზე მნიშვნელოვანია და ვცდილობთ ის ნაწილი, რაც ჯერ კიდევ თავს გვახსენებს გავანადგუროთ

ვერ ვხვდებით, რომ დედამიწა ვართ ჩვენ…

თავს ვინადგურებთ და ამას ტექონოლოგიურ წინსვლას ვუწოდებთ…

ამ ყველაფრის განცდის შემდეგ ფიზიკურად მტკივა გული და რამდენიმე საათიანი ტირილის შემდეგ, ვცდილობ კიდევ დიდი ხანი არ დავკავდე მედიტაციით, იმიტომ რომ მე ვარ საცოდავი ადამიანი და ვცდილობ დავივიწყო ის ყველაფერი რასაც ვგრძნობ…