ჩემი შვილი რომ გეი იყოს

ჩემი შვილი რომ გეი იყოს, როგორც დედა ვისურვებდი საქართველოში არ ეცხოვრა, მაგრამ როგორც ადამიანი უფრო მეტად დავაფასებდი მის პიროვნულ ძალას და გამბედაობას. მე მას ისევე ვასწავლიდი სიარულს და გავუთენებდი ღამეებს, როგორც ამას დედამიწაზე ყველა მოსიყვარულე დედა აკეთებს. ჩემი შვილი რომ გეი იყოს ისეთივე თავისუფალ, დამოუკიდებელ და თავდაჯერებულ ადამიანად ვისურვებდი მის ჩამოყალიბებას, როგორც ეს ყველა დედას უნდა სურდეს ამ პლანეტაზე. ჩემი შვილი რომ გეი იყოს, მე აუცილებლად ვიამაყებდი, რომ ასეთი განსაკუთრებული, ყველაზე ლამაზი, ყველაზე ჭკვიანი და ყველაზე საყვარელი ადამიანი მოვავლინე ამ ქვეყნად, როგორც ამას გულის სიღრმეში ყველა დედა ფიქრობს. მე ამაყი ვიქნებოდი რომ ჩემი შვილი არ არის მკვლელი, ქურდი ან მოძალადე. ბედნიერი ვიქნებოდი რომ ჯანმრთელია. ჩემი შვილი რომ გეი იყოს ის ისევე იქნებოდა ჩემი ყოველი ჩასუნთქვის მიზეზი, როგორც ეს ყველა სხვა დედისთვის არის. მე ვერ გავიგებდი ადამიანებისას, რომლებიც მას სიყვარულისთვის გაკიცხავდნენ და ზიზღით შეხედავდნენ, როგორი უჩვეულოც არ უნდა ყოფილიყო მათთვის ეს სიყვარული. ჩემი შვილი რომ გეი იყოს უფრო მეტად ვერ გავიგებდი ადამიანებისას, რომელთაც სიყვარულის გამო მისი მოკვლის სურვილი ექნებოდათ. ჩემი შვილი რომ გეი იყოს ყველა ღამე უძილო მექნებოდა ფიქრით, რომ ერთხელ აუცილებლად მომიკლავდნენ.

კაცობრიობის ამნეზია

ყველაფრის, რასაც ვერ ვხედავთ, არსებობას ვივიწყებთ და ყველაფერი, რასაც მუდამ ვხედავთ, გვავიწყდება.  ძეგლი როგორც ასეთი, არის ადამიანის უკვდავყოფა მეტალით, ქვით ან სხვა მასალით, არსებობს კიდევ თავმოჭრილი გარდაცვლილების განსხეულების მცდელობა, ბიუსტი. ის რომ ძეგლი როგორც ასეთი პატივის მიგების და ხსოვნის შენარჩუნების ერთ-ერთი ფორმაა არის კაცობრიობის, საზოგადოების და დედამიწაზე მცხოვრები ყოველი ადამიანის პირადი ტრაგედია. ჩვენ ყველას ამნეზია გვაქვს. გვინდა რომ მკვდრებს ვუყუროთ. ჩვენ მასობრივი ფობია გვაქვს სიკვდილის და ამიტომ ვუცხადებთ ერთმანეთს ომს და მერე ძეგლებს ვუდგამთ მათ ვისაც ვკლავთ. ჩვენ ყველა მატყუარები ვართ, იმიტომ რომ ვცრუობთ. ჩვენ თვალთმაქცები ვართ იმიტომ რომ ვთვალთმაქცობთ, ჩვენ შეზღუდულები ვართ იმიტომ რომ არ ვაძლევთ ადამიანებს უფლებას ეგონოთ თავი ნაპოლეონი და იარონ თავისუფლად ქუჩებში, სადაც ნაპოლეონების ძეგლები გვიდგას. ჩვენ  გვეშინია ვაღიაროთ რომ ვართ მტაცებლები ბუნებით, პოლიგამები არსით და ბისექსუალები ორიენტაციით. ჩვენ ვხდებით ვეგეტარიანელები და ჰეტეროსექსუალები. ჩვენ ვამბობთ უარს ხორცზე გარყვნილების ან სისასტიკის მოტივით და არაფერს ვაკეთებთ რომ საკუთარი თავები გადავირჩინოთ. ჩვენ  არ ვფიქრობთ ჩვენს ღირებულებებზე და ფასეულობებზე, იმიტომ რომ ამაზე უკვე იფიქრეს. ჩვენ ვართ საკვები ჯაჭვის ბოლო რგოლი, იმიტომ რომ ტყეში ვეღარ გადავრჩებით.  ჩვენ არ ვართ გაბრაზებულები. ჩვენ ვართ დანებებული და ფარხმალდაყრილი ადამიანები. ჩვენ ყველა ლუზერები ვართ იმიტომ რომ ამ ყველაფრის აღარ გვჯერა.