ფიქრის ჯუჯა

ფიქრის ჯუჯები მაშინ გაჩნდნენ როცა ადამიანებმა სამყაროსთან მუსიკის ენაზე საუბარი შეწყვიტეს და ფიქრი დაიწყეს. ყველაფერი კი ერთ წვიმიან ღამეს მოხდა. ძველად სანამ დედამიწა ჯერ კიდევ ზრუნავდა ადამიანებზე და წელიწადის დროებიც არ არსებობდა, ხშირად წვიმდა, მაგრამ ისე თბილოდა რომ ადამიანებს მხოლოდ უხაროდათ მისი მოსვლა. ერთ ასეთ წვიმიან ღამეს, პატარა გოგონა ვერაფრით ახერხებდა დაძინებას. მისი ოჯახი ბონსაის ტყეში ცხოვრობდა. იმ დროში, როდესაც ადამიანებს ბოლომდე არ ჰქონდათ დაკარგული კავშირი ბუნებასთან, ყველა ოჯახს თავისი მეგობარი ხეები და ცხოველები ჰყავდა. გოგონას ოჯახის მეგობრები კი ბონსაის ხეები იყვნენ. მაშინ დროც სხვაგვარად გადიოდა, საათები და წლები არ არსებობდა, ტრადიციები და დღესასწაულებიც სხვა იყო. იმ დღისით ცეკვების დღესასწაული გაემართათ. მართალია ყველა ადამიანს აღარ ჰქონდა მუსიკალური ნიჭი, მაგრამ ჩიტების ჭიკჭიკი, ცხოველების ხმაური და ხეების ფოთლების შრიალი ისეთ ჰარმონიაში იყო ერთმანეთთან, რომ ნამდვილ სიმფონიას ქმნიდა, ამიტომაც ბონსაის ტყეში მცხოვრებ, ცეკვისგან დაღლილ ოჯახს ტკბილად ეძინა.

გოგონა თვალებს მაგრად ხუჭდა, თითქოს ეს დაძინებაში დაეხმარებოდა. ვერაფრით ხვდებოდა რატომ ვერ იძინებდა, ბოლოს დაღლილობისგან ძალა გამოეცალა და უძილობას დანებდა. თავში გამოგონილი ამბავი უტრიალებდა. როგორც იცით, იმ დროს ადამიანებს სასაუბრო ენა ახალი შექმნილი ქონდათ და ჯერ არ იცოდნენ რა არის ლექსი, მოთხრობა ან ზღაპარი. ბევრი მათგანი საჭირო სიტყვებსაც გაჭირვებით პოულობდა მეორესთვის აზრის გასაზიარებლად. გოგონას თავში კი არარსებული სიუჟეტი დაიბადა, პირველი ზღაპარი. ამ ფაქტმა პატარა მეზღაპრე იმდენად აღაფრთოვანა, რომ სიხარულისგან ფეხზე წამოაგდო. გოგონა სულ 6 წლის იყო, მის წინ კი მისივე სიმაღლის ზრდასრული მამაკაცი იდგა ბავშვური სახით, მაგრამ მოხუცის გამომეტყველებით, თვალები ისეთი სევდიანი ჰქონდა, თითქოს სამყაროს მომავლის სევდას იტევდა, ტუჩები კი ისე უცინოდა, თითქოს წარსული დროის სილაღის ანაბეჭდი ყოფილიყო. ის პირველი ფიქრის ჯუჯა გახლდათ, გოგონას ახლადჩასახული წარმოსახვის ვიზუალური პროექცია. იმ ღამის სანახაობით გოგონას მეგობარი ბონსაის ხეებიც კი განიმსჭვალნენ და პატარა ჯუჯა ხეებად იქცნენ. ასე შეერქვა გოგონას ოჯახს, ბონსაის ხეების ველზე მცხოვრები ოჯახის სახელი.

გამოხდა ხანი, საუკუნეების მანძილზე მრავალი პოეტი, მუსიკოსი თუ მხატვარი არქმევდა სახელებს ფიქრის ჯუჯებს, ძირითადად მათ ლამაზ ქალებად გამოსახავდნენ და მუზებს უწოდებდნენ. ეს იმიტომ რომ ადამიანების გონება პირვანდელივით გულწრფელი არ არის, ისინი ყველაზე ხშირად საკუთარ თავს იტყუებენ. არავის უნდა თვალი გაუსწოროს პატარა, მსუქან ფიქრის ჯუჯას და აღიაროს, რომ სწორედ ისაა მისი წარმოსახვის ვიზუალური განსახიერება. არადა რაც უფრო მსუქანია ფიქრის ჯუჯა, მით უფრო დიდია ადამიანის წარმოსახვა, ფიქრის ჯუჯები ჰომ ადამიანების ფიქრებით იკვებებიან.

ზამთრის ზღაპარი

უძველეს დროში, როდესაც დედამიწა ჯერ კიდევ ახალგაზრდა იყო წელიწადის დროები არ არსებობდა. მხოლოდ დღე და ღამე ენაცვლებოდა ერთმანეთს, რომ ადამიანებს ღამით ტკბილად ეძინათ და დღისით ბედნიერად ეცხოვრათ. ადამიანების სიკეთე დედამიწას ტრიალში ეხმარებოდა, ის კი თავის მხრივ მათ სითბოთი და მზის სხივებით ანებივრებდა. იმ დროს ყველა ადამიანი გამორჩეული მუსიკალური ნიჭით იყო დაჯილდოვებული. მათ მცენარეების, ცხოველების, ფრინველების, მწერების და დედამიწისაც კი ესმოდათ. ისინი ჩვენთვის გასაგებ არცერთ ენაზე არ საუბრობდნენ, რადგან უნივერსალურ  – მუსიკის ენას ფლობდნენ და ჰანგებით ურთიერთობდნენ სამყაროსთან და ერთმანეთთან.

გამოხდა ხანი, დედამიწისგან განებივრებული ადამიანები უფრო და უფრო იშვიათად მღეროდნენ. კიდევ ბევრი საუკუნე გავიდა სანამ ერთხელაც არ დაიბადა ბავშვი, რომელსაც მუსიკალური ნიჭი არ ქონდა, ასეთი ბავშვები სულ უფრო ხშირად იბადებოდნენ და ადამიანებს სხვა, მათთვის გასაგები არამუსიკალური ენის გამოგონება მოუწიათ. დრო გადიოდა და ადამიანები სამყაროსთან კავშირს წყვეტდნენ, ერთ დღეს კი ისიც დაივიწყეს, რომ დედამიწას მათი სიკეთე ატრიალებდა. სწორედ მაშინ მოვიდა პირველი თოვლი.

დედამიწა არ ნებდებოდა და იმედს იტოვებდა, რომ თოვლის მოსვლით ადამიანებს მისი მზრუნველობა გაახსენდებოდათ. დრო გადიოდა, ადამიანები  თბილ სახლებს იშენებდნენ და ცხოველებს კლავდნენ ქურქებისთვის. ერთხელაც დედამიწა ისე გაბრაზდა ადამიანებზე, რომ რამდენიმე წელი არ გაზაფხულდა. ყველაფერი ყინულმა დაფარა, ადამიანებისთვის თბილი ქურქი და თავშესაფარი არ აღმოჩნდა საკმარისი, მაგრამ მაშინაც ვერ გაიხსენეს რატომ ბრუნავდა დედამიწა. სწორედ მაშინ მოჭრეს პირველი ხე და დაანთეს ცეცხლი. დედამიწას სულ აუცრუვდა გული ადამიანების სიკეთეზე, მაგრამ ბოლომდე არ გაწირა ისინი და გაზაფხულიც დადგა. ასე შეიქმნა წელიწადის დროები.

მას შემდეგ დედამიწა ანებივრებს ზაფხულით ადამიანებს, რომ თავისი მზრუნველობა შეახსენოს, ამარაგებს შემოდგომით რომ ბოლომდე არ გაწიროს, აშინებს ზამთრით რომ წყენა გამოხატოს და მოყავს გაზაფხული რომ გადაარჩინოს ისინი. ადამიანები კი ყოველ წელს უფრო მეტ ხეს ჩეხენ, უფრო მეტ მდელოს აუდაბნოებენ, უფრო მეტად აბინძურებენ ჰაერს და აავადებენ დედამიწას. ისინი იგონებენ რთულ მოწყობილობებს, რომ გაიგონ როგორ ბრუნავს დედამიწა. შეიძლება გიკვირს კიდეც მკითხველო დარდმა და ავადმყოფობამ აქამდე როგორ არ მოუღო ბოლო მოხუც დედამიწას, მაგრამ სანამ ერთი კეთილი ადამიანი მაინცაა დარჩენილი, რომელსაც ის გულწრფელად უყვარს, დედამიწა არ გაჩერდება.

BIAFF – Lifelong

ბიაფის ჩვენებების ფარგლებში, კიდევ ერთი ფავორიტი ფილმი მაქვს. თურქულ ფილმში აღწერილია 50 წელს გადაცილებული არქიტექტორისა და ხელოვანის თანაცხოვრების სირთულეები. ჩემთვის პირველ რიგში თვალშისაცემია, რომ ფილმში ისლამური ან თურქული კულტურის ანარეკლიც კი არ არის. ეს არის უნივერსალური ისტორია, უნივერსალურ ადამიანებზე, რომელთაც ნებისმიერ დიდ ქალაქში შეეძლოთ ეცხოვრათ და მე ამას დავიჯერებდი თუ ისინი სხვა ენაზე ისაუბრებდნენ.

ეს არის სიყვარულის ისტორია, რომლის გაფერმკრთალებასაც ორივე გმირი თავისებურად უმკლავდება. ელასა და ქანის სახლი რამდენიმე სართულიანი თანამედროვე შენობაა, სადაც ოთახები რკინის ხვეულა კიბით უკავშირდება ერთმანეთს. ფილმში ფაქტობრივად არ არის ვერბალური დიალოგი ელასა და ქანს შორის. დაძაბულ, მდუმარე ეპიზოდებს, მეტალის ნაბიჯების ხმა არღვევს. ფილმში არ არის გარდამტეხი ფრაზა, მას მუდმივად დაყვება გარდამტეხი ხმაური კიბეზე მეტალის ნაბიჯების ხმის სახით. ეს არის თანმდევი მუსიკა, რომელიც იდეალურად გადმოსცემს დაძაბული თანაცხოვრების სევდიან სიჩუმეს და საინტერესო კონტრასტს ქმნის. მინიმალისტური ფილმია, რამდენიმე იდეალურად ესთეტური კადრით, რომელიც შეგიძლია ჩასვა ჩარჩოში და დაკიდო კედელზე.

ელა ხელოვანია, ძლიერი ქალი რომელმაც იცის რა უნდა, სად არის და რატომ. მისი ყველა მცდელობა მიიქციოს ქანის ყურადღება მარცხით სრულდება. ის დგას სარკის წინ სრულიად შიშველი, აკვირდება საკუთარ დაბერებულ სხეულს და მოშვებულ კანს. ეს არის კულმინაციური ეპიზოდი ფილმში, რომელიც დაგაფიქრებს სიბერეზე არა როგორც აბსტრაქტულსა და შორეულზე. პორტალია მომავალში სახელწოდებით “ჩემი სევდიანი სიბერე”, დროის მანქანაა რომელიც გაგხდის, დაგაბერებს, ჩაგახედებს სარკეში და დაგარწმუნებს რომ არავის მოსწონს ბებერი სხეული, არც შენ და არც ელას.

ეს სურათი სასიყვარულო ისტორიაა. ზღაპარი პარალელურ სამყაროში, იმიტომ რომ ის ზედმეტად რეალისტურია. ფილმში მთავარი კითხვა არ არის უყვართ თუ არა ქანსა და ელას ერთმანეთი. აქ მნიშვნელოვანია აკმაყოფილებთ თუ არა მათ ასეთი სიყვარული. აქცევს თუ არა ეს ელას იდეალისტად ან ჯერ კიდევ ინფანტილურ გოგონად ტოვებს, რომელსაც მარადიული სიყვარულის სჯეროდა, ახლა კი ბებერი, იმედგაცრუებული და სექსუალურად დაუკმაყოფილებელია.

გამოფენის ინსტალაცია, რომელზეც ელა მუშაობდა, ფერადი ნისლია. ინფანტილური ბურუსი, რომელშიც ფილმის ყველა გმირი ხვდება, ქანისთვის აღმოჩენად იქცევა, ელას შვილისთვის კი იმედგაცრუებად.

– დედა, იქნებ გეცადა რამე ისეთი შეგექმნა, რასაც კედელზე დაკიდებ

– მაგრამ მე ეს არასდროს გამიკეთებია, პასუხობს ელა

ის რაც ძალიან არ მომწონს

არ მომწონს როცა ადამიანი არ აღიარებს რომ რაღაც არ იცის.

არ მომწონს როცა რამე აინტერესებთ და პირდაპირ არ მეკითხებიან, საერთოდ არ მომწონს როცა კითხვებს მისვამენ, მაგრამ შორიდან მოვლას ისევ პირდაპირ კითხვა ჯობს, იმიტომ რომ ყოველთვის ვხვდები რისი გაგება სურთ ))

არ მომწონს გრძელი ფრჩხილები, ძალიან არაჰიგიენურია და ჩემთვის არაესთეტიკური 🙂

არ მომწონს საჭმელი, რომლის გაკეთების პროცესიც ადამიანს არ სიამოვნებს. როგორც წესი უგემურია.

არ მომწონს ცინიკური ადამიანები, ზოგადად ცინიზმი ნოთ მაინ, არასწორია ყველა შემთხვევაში და საერთოდ არ გამოხატავს იმას, რომ მაგარი ტიპი ხარ, პირიქით.

არ მომწონს როცა ადამიანები, არაფერს აკეთებენ საკუთარი თავის წარმოსაჩენად და უამრავ დროს ხარჯავენ იმისთვის რომ რამეში გამოგიჭირონ ))

არ მომწონს როცა ადამიანებს, შეუძლიათ არაფერი აკეთონ და უსაქმურობამ არ შეაწუხოთ.

არ მომწონს როცა ადამიანს არ შეუძლია დაუშვას ნებისმიერი რამ, ღმერთის არსებობა ან არარსებობა, დროში მოგზაურობა, უცხოპლანეტელები და ა.შ. ერთია რისი გჯერა, მეორეა რისი დაშვება შეგიძლია. რატომ უნდა შეიზღუდო თავი?

არ მომწონს როცა ადამიანები გამორიცხავენ იმას რაც არ გამოუცდიათ.

არ მომწონს როცა რამე არ იცი, იკითხავ და ვიღაც გაიღიმებს “ეს როგორ არ იცი” შინაარსით და უკეთეს შემთხვევაში ერთ-ორ ინფორმაციულ სიტყვას გესვრის, უარეს შემთხვევაში ჩათვლის რომ სრული იდიოტი ხარ )))

არ მომწონს არაადეკვატური ამბიცია.

არ მომწონს როცა ადამიანებს სისულელეები წყინთ.

არ მომწონს როცა ირთულებენ ცხოვრებას, იფასებენ თავს და ის რისი გაკეთებაც მარტივად შეიძლება ტანჯვით ურჩევნიათ მოიპოვონ :დ

არ მომწონს როცა ადამიანები ნანობენ იმაზე რისი გამოსწორებაც შეუძლებელია, ჯობია იფიქრო იმაზე რასაც ჯერ კიდევ შეცვლი.

არ მომწონს როცა ვიღაც წუწუნებს როგორი ცუდი აიფონი აქვს, როგორი ძველი მანქანა, როგორი გასარემონტებელი სახლი და როგორი შარშანდელი კოლექციიდან ტანსაცმელი აცვია და არც კი ფიქრობს იმაზე, რომ ვიღაცის ოცნებაში ცხოვრობს, რადგან ამ ყველაფერზე რაც მას უკვე აქვს, ვიღაც მხოლოდ თუ იოცნებებს.

არ მომწონს როცა ადამიანები თვლიან, რომ ყველაფერი იციან და არავისგან არაფერი ესწავლებათ.

არ მომწონს როცა ადამიანები არ აღიარებენ შეცდომებს.

არ მომწონს როცა ადამიანს არ შეუძლია იყოს უბრალო, ვიღაცასთან მაინც.

არ მომწონს როცა ადამიანები რომანტიკას სასაცილოდ უყურებენ და არ აღიარებენ, რომ რაღაც მაინც აღძრავს მათში სენტიმენტებს :ყველაზე გულგრილებეეე და რეალისტებეეე:

არ მომწონს გაუბედავი ადამიანები.

არ მომწონს როცა ადამიანებს ეცინებათ იმაზე, რომ ზღაპრების კითხვა დღემდე ძალიან მიყვარს.

და ყველაზე მეტად არ მომწონს როცა ახალგაცნობილი, ან ძველგაცნობილი მაგრამ ჩემთვის არა ახლობელი ადამიანები მეხებიან.

ძილისპირული

თვალზე დაგაფარებ ხელს რომ ღრმად ისუნთქო და არ იდარდო. წყურვილსაც მოგიკლავ და წუთებსაც დავითვლი შენ მაგიერ რომ ათვლა არ აგერიოს. შეგაწყვეტინებ სიტყვას, დაგამშვიდებ, მერე მოგიყვები ინგლისურ ზღაპარს, ყველაზე ჯადოსნურ ზღაპარს მსოფლიოში

ზღაპარი ჩემს გულზე

გული ამომაჭრეს, გაყინეს და ცხრა მთას იქით დამარხეს. ჩემმა გულმა მიწაში ღრმად გაიდგა ტკივილის ფესვები, გაიზარდა სიყვარულად და მოისხა ყინულის ცრემლები. ტკივილის შიშით მთელი ჩემი მოგონებები შევაგროვე, ჩავაწყვე ყუთში, დავაკარი ჩემი მარკების კოლექცია და გავგზავნე ამანათი უმისამართოთ. იმედი მაქვს ამანათს უკან აღარ მივიღებ და ჩემს ცხრა მთას იქით დამარხულ გულსაც ვეღარ ვიპოვნი.