არ მეგონა თუ წელს კიდევ მივწერდი წერილს სანტას, ამდენი საყვედური მისთვის ალბათ არასდროს მიმიწერია. მაგრამ მივწერე ერთი, ყველაზე მთავარი, რომელიც ჩემს ბლოგზე ვერ მოხვდა. ის საქართველოს ბანკის Orange Santa-ს გავუგზავნე. შეიძლება აქამდე იმიტომ არ მისრულდებოდა სურვილები, რომ იმ სანტამ, ლაპლანდიელმა, ქართული არ იცის. ჩემი საახლწლო სურვილი ბევრისთვის ყოვლად არასაჭირო ნივთში მდგომარეობდა.
2007 წლის დამდეგია, ნიუ იორკში ახალ წელს თუ არ ყოფილხართ აუცილებლად წადით. იქ იგრძნობთ რამდენად ჯადოსნური შეიძლება იყოს ახალი წელი. მე და დათო მოვსეირნობდით როკფელერის ცენტრიდან, 45-ე ქუჩიდან შევუხვიეთ და გადაკვეთაზე მუსიკალურ მაღაზიასთან მოვხვდით, რომელიც 1884 წლიდან არსებობდა და მისი კედლები მთლიანად დაფარული იყო მსოფლიოში ყველაზე პოპულარული და ლეგენდარული ვარსკვლავების ავტოგრაფიანი ფოტოებით. ამ მაღაზიაში ყველა სახის და წარმოების, ასაკისა და ფერის ინსტრუმენტს შეხვდებოდით.
დათომ ყოველთვის იცის რა უნდა, ამიტომ ბევრი არც უფიქრია ისე ჩამოხსნა გიბსონი და დაიწყო დაკვრა. უამრავი ელექტროპიანოდან თითქმის ყველასთან დავჯექი, შევეცადე მომერგო. ზოგის სიმაღლე არ მომეწონა, ზოგის კლავიშების მგრძნობელობა, ზოგის ფერი, ხმა და ბოლოს ვიპოვნე ის ერთადერთი, რომელიც იყო იდეალური ჩემი თითების გაგრძელება. ეს იყო ინსტრუმენტი მთელი თავისი არსით, ინსტრუმენტი არა მხოლოდ როგორც მუსიკალური, არამედ ინსტრუმენტი გაგეზიარებინა მუსიკა, ის იყო საშუალება, კომფორტი, ის ხდებოდა შენ, შენი შთაგონების ყალიბი. მერე დავიწყეთ დაკვრა. მე კლავიშზე, დათომ გიტარაზე. პრინციპში არაფერი საეჭვო და საერთოდ არაფერი შეგვიმჩნევია, სანამ ტაშის ხმა არ გავიგეთ. ასე იქცა ეს ერთი შეხედვით უმნიშვნელო, გამოუსადეგარი და უსარგებლო ნივთი ჩვენ ოცნებად.
როცა ტელევიზიით გათამაშებებს ვუყურებდი ხოლმე და გამარჯვებულები არაორდინალურად იქცეოდნენ ვფიქრობდი როგორ მოვიქცეოდი ნეტა მე მათ ადგილას. არადა ტელევიზიით იცი მაინც, ელოდები, უყურებ, მორალურად ემზადები რომ აი შენი ნომერია, მერე რა რომ ბოლო სამი ციფრი არ ჩანს, მაინც იმედს იტოვებ, რომ ის სამი ციფრი შენია და ეს ამსუბუქებს შენს მდგომარეობს.
დათო უკვე ზედიზედ მეორედ იყო ღამის მორიგე. მე ჩემს მანსარდში ვიჯექი კომპიუტერთან და მექანიკურად ვწერდი, გადაღლილი, გადამწვარი, საახალწლო განწყობას სრულიად მოკლებული და ვცდილობდი არ მეფიქრა სხვენში შენახულ ნაძვისხეზე. ღამის ათის წუთებზე საქართველოს ბანკის ნომრიდან დამირეკეს, არ ველოდი. იმიტომ რომ არც ვალი მაქვს და თან ღამეა. არცერთი წამით არ მიფიქრია რომ მირეკავდნენ Orange Santa -ს კანცელარიიდან, იმიტომ რომ არმოგებას შეჩვეული ვარ, არც გავბრაზდებოდი და არც ლანძღვას დავუწყებდი, ძალიანაც რეალურია 17 000 წერილიდან თუ შენზე უკეთესი სხვა აღმოჩნდება. მიჭირს იმის გახსნება რა მოხდა მერე, მახსოვს რომ რაღაც მომენტში გავჩუმდი, ხმა ჩამივარდა, მერე ვეღარ ვიმორჩილებდი ნიკაპს და ბოლოს ავსლუკუნდი, კი რაღაცეებს ვყვიროდი ზუსტად ისე ტელევიზორიდან რომ ყვირიან ხოლმე ხმაჩახლეჩილები და ვიცინოდი ისტერიულად, თან ვსლუკუნებდი და ვტიროდი.
დათო უნდა მოსულიყო დილით ღამის მორიგეობიდან. ნაძვისხე აღმოჩნდა სხვენში გაჭედილი და არა შენახული. მე დაახლოებით 45 გრადუსით გადახრილი თითის წვერებზე ვიდექი წიგნებზე, წიგნები იდო სკამზე და რომ დაიძახა და წამოვიდა ნაძვისხემ, გადმოყვა სათამაშოების ყუთი, დასრიალდა წიგნი, ჩამოვყევი მე და ბოლოს ნაძვისხე მქონდა თავში მორტყმული. ასე სწრაფად ჯერ არასდროს მომირთავს ოთახი. საერთოდ სიკეთე გადამდებია. ჩავხედე სათამაშოებით, ნათურებით, ძველი ნაძვის ხითა და წვიმებით სავსე ყუთს და გადავწყვიტე მეც ვყოფილიყავი წელს ვინმეს სანტა, დავაწერე ზემოდან “საახალწლო სათამაშოები სანტა კლაუსისგან” და არ მოვყვები იმას თუ როგორ, მაგრამ როგორღაც გავიტანე ქუჩაში, მხოლოდ იმას ვიტყვი რომ ეს იყო ტელევიზორის დიდი ყუთი და თანაც გაძეძგილი.
უკვე ღამის სამი საათია დ სასწრაფოდ მჭირდება ლეგენდა ე.წ. სცენარი, რომელიც იქნება იმდენად დამაჯერებელი, რომ მორიგეობიდან მოსულ და ორი ღამის ნათევ დათოს აიძულებს არ დაიძინოს. ეს ყველაზე კეთილი ტყუილი იყო, რომელიც ოდესმე მითქვამს. კარგად ვიტყუები, მაგრამ ძალიან ეძინებოდა, იმდენად, რომ გეგმის შეცვლა და იმპროვიზაცია იყო საჭირო. საბოლოოდ დათო თბილ ლოგინში ჩაღუნღულების ნაცვლად მანსარდში, დივანზე, საძილე ტომარაში ელვაშეკრული აღმოჩნდა. ეს იმისთვის, რომ სწრაფად გამეღვიძებინა და ჩაცმა არ დასჭირვებოდა სანტას მოსვლისას.
არასდროს მინახავს ასეთი ბედნიერი და გაოგნებული ერთდროულად. უჭირდა ემოციების გამოხატვა, იყო ჩუმად გაფართოებული თვალებით და ცდილობდა დაბნეულობა არ შეემჩნია, მე რაღაცეებს ვლაპარაკობდი გაუჩერებლად, ვიცინოდი, მადლობებს ვიხდიდი, თუმცა ყველას ყურადღებას მაინც დათოს გაოგნებული ბედნიერება იპყრობდა.
24 საათის უძინარი, დღეს ისევ ღამის მორიგეა 12 საათით, მაგრამ ვიცი რომ ბედნიერია, იმიტომ რომ მას აქვს არა აბსტრაქტული, პოლიტიკური, მიუწვდომელი ან არარეალური, არამედ ხელშესახები, ფიზიკური, მუქი შავი ფერის, სრული დინამიური კლავიატურითა და უამრავი სხვა ფუნქციით, ყველაზე ერგონომიული ოცნება, რაც კი არსებობს დედამიწაზე. საახალწლო საჩუქარი – ელექტრო პიანო სანტასგან.
Like this:
Like იტვირთება. . .
ჰაგის ბლოგი 