პერფექციონისტის ფიქრები, ყველა ბედნიერი ვიქნებით

გამარჯობა, დღეს მე პერფექციონისტი ვარ ვარდისფერი სათვალით. რთული ბავშვობა მქონდა, ყოველთვის მკაცრად ვსჯიდი საკუთარ თავს, ყოველი წარუმატებლობისთვის. თავად ვდგებოდი კუთხეში და საათობით, ფეხების დაბუჟებამდე არ გამოვდიოდი, სანამ დგომა შემეძლო, მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი ნახატი არ მომეწონა და უკეთესის დახატვა შემეძლო. წიგნის კითხვას რომ ვიწყებდი ისე უნდა დამესრულებინა რომ არ დამეხურა, თუ რაიმე საჭიროების გამო წიგნის დახურვა ან თავის აწევა მომიწევდა, წიგნს ვხურავდი და თავიდან ვიწყებდი კითხვას, თუნდაც სულ ბოლო აბზაცი მქონოდა დარჩენილი. ეს არ მაღიზიანებდა, გულწრფელად ვთვლიდი, რომ წიგნი ერთი ამოსუნთქვით შემეძლო წამეკითხა. მერე გავიზარდე და მივხვდი, რომ ფრაზა “ერთი ამოსუნთქვით იკითხება” საერთოდ სხვა მნიშვნელობის მატარებელი ყოფილა და სანიშნი შევიძინე. სათამაშოების კუთხეს რომ ვალაგებდი სახაზავით ვასწორებდი ხოლმე ჩამწკრივებულ მანქანებს, თუ რომელიმე სიმეტრიას არღვევდა ძირს ვყრიდი და თავიდან ვიწყებდი დალაგებას. ბაღში სიარულისას, როცა ჯერ კიდევ დედა მაცმევდა ტანსაცმელს, რეიტუზზე ან მასში ჩატანებულ მაისურზე ერთი ნაკეციც არ უნდა ყოფილიყო. იქამდე ვიტირებდი, სანამ ყველა ნაკეცს არ გაასწორებდნენ ტანსაცმელზე და ყველა ფერს არ შეუხამებდნენ ერთმანეთს. ბაღში ჩემს თანატოლებს რომ ვუყურებდი მუხლზე გაკეთებული ნაკეცებით, ფეხზე ასიმეტრიულად დახვეული რეიტუზის ზოლებით და ჩაბრუნებული საყელოებით, მივდიოდი და სულ ვუსწორებდი, სანამ ყველა ზოლი აბსოლუტურად არ გასწორდებოდა, ფეხზე და ყველა საყელო არ ამოტრიალდებოდა. ახლაც ასე ვარ, ნებისმიერი არასწორი ნიუანსი გამაღიზიანებელია, უბრალოდ ამის კონტროლი ვისწავლე. კომუნიკაციისას გაღიმება და საკუთარი თავისთვის იმის გამეორება, რომ ეს მე არ მეხება. არ მშველის საერთოდ, უბრალოდ მაკავებს. ახლა არასდროს ვაუთოვებ ტანსაცმელს. ჯობია მეცვას დაკუჭული, ვიდრე დაუთოვებულს გაუჩნდეს თუნდაც ერთი ნაკეცი. ეს ნამდვილი კატასტროფა იქნება. სამაგიეროდ ვიცი, რომ დაკუჭულია და ნაკეცებს ბუნებრივ მოცემულობად ვიღებ.

ნერვებს მიშლის კარადის ოდნავ გამოღებული კარი, ან ნახაზზე დასმული ზედმეტი წერტილი.  დღემდე ვსჯი საკუთარ თავს თუ არ ვარ საკმარისად ლოიალური ან დამთმობი. ვიცი, რომ ჩემთან მუშაობა და ცხოვრება იქნებოდა რთული საკმარის ძალისხმევას რომ არ ვხარჯავდე ჩემთან თანაარსებობის შესამსუბუქებლად, მაგრამ ჩემი ძალისხმევა არასდროს არის საკმარისი, მუდმივი შეგრძნება მაქვს, რომ გარკვეულ სიტუაციებში ზედმეტი მომდის, როგორც საბავშვო ბაღში, როცა თანატოლებს საყელოებს ვუტრიალებდი და რეიტუზის ზოლებს ვუსწორებდი. მგონია რომ ზედმეტად წნეხის ქვეშ ვაქცევ, პირად სივრცეში ვიჭრები ან არჩევანს ვუზღუდავ გარშემომყოფებს, იმის გამო რომ სრულყოფლებად ვაქციო ან სურვილი გავუღვიძო ასეთებად იქცნენ. საკუთარ თავში ვიკეტები და კედლებს ვაგებ გარშემო, რომ იზოლაცია მოვახდინო საკუთარი აზრების და ადამიანები ჩემგან გავათავისუფლო. ოქროს შუალედის დაჭერა მიჭირს, უფრო ზუსტი ოქროს შუალედის, სრულყოფილი ოქროს შუალედის.

მთელი ცხოვრება მტანჯავს საშინლად დაბალი თვითშეფასება. უფრო სწორად მჯერა, რომ მე შემიძლია გავაკეთო ყველაფერი რასაც მოვისურვებ, მაგრამ ნებისმიერი შედეგი, მაინც სიცარიელეს მიტოვებს და მუდმივად იმედგაცრუებული ვარ საკუთარი თავით, იმიტომ რომ ყოველ ჯერზე იყო შესაძლებელი უკეთესი შედეგი. დაუსრულებელ დევნას გავს, მაგრამ ვერც ვჩერდები. შემიძლია გავათენო ღამეები, თუ მაქვს მიზანი როგორ გავაკეთო ან ვაქციო რაიმე სრულყოფილად. საშინელებაა მუდმივ იმედგაცრუებაში ცხოვრება. არავინ არ არის ისეთი როგორიც შეუძლია, რომ იყოს. რთულია იმის გაცნობიერება რამხელა პოტენციალი აქვს ადამიანს გახდეს უკეთესი, ისწრაფვოდეს სრულყოფისკენ და ამისთვის არაფერს აკეთებდეს. საშინელებაა, არასდროს მოგწონდეს შენი თავი სარკეში, არასდროს გაკმაყოფილებდეს შენი წონა, შენი მეტყველება, მანერები, შენი ცოდნა, გამოცდილება, შენი შესაძლებლობები, შენი აზრებიც კი. ფიქრობდე, რომ შენ შეგიძლია იყო უკეთესი და ეს არასდროს მთავრდებოდეს.

ჩემი ერთ-ერთი იდეაფიქსია, რომ ყველა გარშემომყოფის ბედნიერად ქცევა შემიძლია. რეალურად შესაძლებელია, მუდმივად აკეთო რაღაცეები, რაც გარშემომყოფებს გააბედნიერებს. ჩემს სრულყოფილ სამყაროში ყველა ადამიანი ბედნიერია და მუდმივად ცდილობს, რომ გახდეს უკეთესი და ისწრაფვის სრულოფისაკენ. ამიტომაც მესმის პაციფისტების, ვერ ვიტყოდი, რომ ვარ, მაგრამ არაფერია ომზე არასწორი სამყაროში. ომი არის, ტანსაცმელზე გაკეთებული ნაკეცების, წიგნის კითხვისას გაფანტული გონების გამო გამოტოვებული ფრაზების, წარუმატებელი სამუშაო დღის, კაფეში ნათითურიანი კედლის, ჭამისას გამოცემული პირის მწლაკუნი, მოუვლელი, საკუთარ თავზე ხელჩაქნეული ადამიანების , შეუსრულებელი სამუშაოს და ბევრი სხვა ნიუანსის კუბში აყვანილ ერთობლიობაზე ბევრად უარესი. თუნდაც ომი სადღაც კუალა ლუმპურში იყოს. ის, რომ ომი სამყაროში არსებობს, უკვე უკარგავს მას სრულყოფილებას.

ჩემს სრულყოფილ სამყაროში ადამიანები ქუჩაში იღიმიან, ულოცავენ ერთმანეთს ყოველ დღეს და ცდილობენ იყვნენ უკეთესები, უფრო კეთილები, გაუწოდონ დახმარების ხელი ნებისმიერს, აჩუქონ საჩუქარი, ისევე როგორც დღესასწაულებზე ხდება ხოლმე. ვიცი, რომ მათი უმეტესობა სინამდვილეში არც ბედნიერია, არც კეთილი, არც თანამგრძნობი და არც გულუხვი. მაგრამ დღესასწაულებზე მე პერფექციონისტი ვარ ვარდისფერი სათვალით და ამ ყველაფრის მჯერა.

რაც არ მკლავს, ის მაძლიერებს

მოკლედ ვაგრძელებ. ვცდილობ თავს ძალა დავატანო და ვიყო გულახდილი, ამიტომ ისევ ვწერ მორიგ პოსტს და ვყვები იმას რაზეც არ მომიყოლია. შეიძლება ბევრს გაუჩნდეს კითხვა თუ არ გინდა რას ყვებიო? ნუ მე გამიჩნდებოდა . მაგრამ იმდენი წელი არ ვიყავი გულახდილი და იმდენხანს ვიყავი ზედაპირული, რომ ინდეფერენტულობის პიკს მივაღწიე და როგორც არ უნდა შევნიღბო ჩემი უემოციობა, უკვე მე შევწუხდი. კი ეგოისტი ვარ, საშინლად. ამას მარტო ჩემთვის ვაკეთებ, იმიტომ რომ მე არ მინდა ვიყო უგრძნობი, მაგრამ იყო დრო როცა მიუხედავად ჩემი ჩაკეტილი ხასიათისა ასეთი არ ვიყავი. რთულია აღიარო, რომ ყველაფერს რასაც ამბობ შენიღბვის საშუალებაა, უბრალოდ იმიტომ რომ კითხვებისგან დაიცვა თავი, ან ყურადღება არ მიიქციო. დღეს მოვყვები ერთ ცუდ ამბავს ჩემი ცხოვრებიდან, უფრო სწორად მტკივნეულს.

2008 წელი ყველაზე საშინელი წელი იყო ჩემს ცხოვრებაში. საერთოდ ბევრი წლის განმავლობაში ბავშვი საერთოდ არ მინდოდა, მიუხედავად იმისა, რომ დათოსთან თავს კარგად ვგრძნობდი. არც ვიცი ზუსტი მიზეზი, ან შეიძლება იმდენად საშინელი მიზეზია რომ ჩემი ქვეცნობიერი მიფრთხილდება, მაგრამ ამ სურვილის მიზეზს დღემდე ვერ ვაცნობიერებ.

ისტორია უბანალურესად დაიწყო, რამდენიმედღიანი გადაცდენა, ცოტა ნერვიულობა, მაღაზიაში პურზე ჩასვლა, რომელიც ისედაც გვქონდა და ჩუმად ტესტის გაკეთება, რომელმაც 2 ხაზი აჩვენა. აი ასე გავიგე რომ ორსულად ვიყავი. გამიხარდა, მიუხედავად იმისა რომ ბავშვი არ მინდოდა, ვაღიარებ რომ გამიხარდა. ვიცოდი, რომ ბევრს ლამის გაჩენამდე უჭირდათ გაცნობიერება, ამ ემოციის განცდა. მე არ გამიჭირდა, მაშინვე ვიგრძენი, აღვიქვი, გავაცნობიერე და უბედნიერესი გავხდი, რაღაც ერთ წამში, ზუსტად ასე იყო. მერე იყო კონსულტაცია ექიმთან, მეგობრების მოლოცვები და ბედნიერი რამდენიმე დღე, სანამ ერთ მშვენიერ დღეს არ დამეწყო პანიკა, აი ასე უბრალოდ გადავწყვიტე რომ ცუდად ვარ, თან ძალიან ცუდად, ისე რომ დავწექი და აღარ ვდგებოდი ლოგინიდან, ვამტკიცებდი რომ ცუდად ვიყავი. არაფერი არ მტკიოდა, არაფერი მაწუხებდა, მაგრამ აი ვგრძნობდი რომ ძალიან ცუდად ვიყავი.

საერთოდ ჩემს ორგანიზმს აქვს ერთი კარგი თვისება, უფრო ჩემს ტვინს, ყოველთვის სანამ ავად გავხდები, გაციების წინაც კი, სიმპტომების გამოვლენამდე, ჩემი ორგანიზმი განგაშს წევს და აი ყოვლად აუხსნელად ვგრძნობ რომ ცუდად ვარ, უფრო სწორად ცუდად ვხდები. ამჯერადაც დავუჯერე. მაგრამ ჩემი ოჯახის წევრებს ტიპიური ისტერიჩკა ორსული ვეგონე და ეს არც დაუმალავთ :დ მეწყინა. რთულია როცა იცი რომ ცუადად ხარ, ამას ვერ ამტკიცებ და კაციშვილს არ ჯერა შენი. მახსოვს როგორ დავურეკე ჩემს მეგობარს, რომელსაც ქმარი ქირურგი-გინეკოლოგი ყავს, კვირა დღე იყო და ლამის ტირილით ვუთხარი რომ კონსულტაციაზე მივიდოდი ორშაბათს ირაკლისთან, იმანაც კარგა გვარიანად გამომლანძღა რა განერვიულებს არაფერი გაწუხებს, ემოციებში ხარო და ასე დავიძინე როგორც იქნა.

ორშაბათი რომ გათენდა, მახსოვს რომ გადმოვტრიალდი დათოსკენ, გავაღვიძე სამსახურში უნდა წასულიყო და ვუთხარი რომ ეს ბავშვი არ გაჩნდებათქო. გაბრაზდა, ნერვებზე ხარო და წავიდა. პირველივე ტაქსი გავაჩერე დილაუთენია. დანგრეულმა შესტმა გამოიარა და ისე იარა, გზაში ვფიქრობდი აქამდე თუ არაფერი მჭირდა ახლა დამემართებათქო.

შევედი ეხოზე, იცი კი ვიყავი მართლა განერვიულებული იმით რასაც ვგრძნობდი და იმით რომ ჩემი არავის ჯეროდა, მაგრამ იმედის რაღაც მარცვალიო რომ ამბობენ მქონდა ჯერ კიდევ. მქონდა სანამ ეხოსკოპისტს სახე არ შეეცვალა და ირაკლის არ დაურეკა შემოდიო.

მერე მახსოვს ირაკლის სიტყვები რომ არ უნდა მენერვიულა, ძალიან მარტივი ოპერაცია იყო, რომ პროცესი უკვე დაწყებული იყო და თუ ვინერვიულებდი ან ზედმეტ მოძრაობას გავაკეთებდი ნაყოფის მდებარეობის გამო, უარეს შემთხვევაში სისხლისგან დავიცლებოდი სანამ საოპერაციომდე მიმიყვანდნენ და უკეთეს შემთხვევაში უშვილო დავრჩებოდი, რადგან შინაგანი სისხლდენა კაი ხნის დაწყებული იყო და ბევრი სისხლი მქონდა დაკარგული.

მერე ბუნდოვნად მახსოვს როგორ ამიყვანეს საკაცეთი. სადღაც შუალედში დათოს დავურეკე და მოვიდა, უკვე პალატაში ვიყავი, მახსოვს ვეუბნებოდი რომ ძალიან მეშინოდა და მეგონა რომ ვერ გადავრჩებოდი, რომ არც მინდოდა გადარჩენა და ცხოვრებაში პირველად მინდოდა რომ მქონოდა არჩევანის გაკეთების საშალება, მინდოდა მქონოდა არჩევანი რომ ბავშვს ეცოცხლა და არა მე, მაგრამ ასეთი არჩევანი არ იყო. მახსოვს რომ ტელეფონზე სტაიანშიკმა დაურეკა მანქანა გადააყენეო და მე ვეხვეწებოდი ახლა შემიყვანენ არ წახვიდე, შემიყვანენ და მერე ჩადითქო, 2 წუთში ამოვალო, გავიდა და შემიყვანეს. ამას ვერასოდეს ვაპატიებ, რომ მაშინ ჩემს გვერდით არ იყო. ჰო სწორად დავწერე ვერ ვაპატიებ, უბრალოდ ამით ცხოვრება ვისწავლე მის გვერდით.

მერე მახსოვს ქალის ხმა, ანა თითი გაამოძრავე, ანა გესმის თითი გაამოძრავე, საჩვენებელი, აი ასე ახლა ხელი აწიე, ახლა ხელი მიიტანე ცხვირთან. მესმოდა, მაგრამ ჩემს სხეულს ვერ ვგრძნობდი, თითქოს ფორმა არ მქონდა, არც ვიცოდი სად მქონდა ხელი, სად ცხვირი, მაგრამ ჩემი ტვინი რაღაცნაირად ხვდებოდა. ხელის მიტანა რომ ვცადე ცხვირთან და მუცელზე დამივარდა მაშინ ვიგრძენი სხეულის ფორმა პირველად. ანი თვალები გაახილე, გესმის თვალები გაახილე, გავახილე და დავინახე როგორ იდგა ჩემს თავთან ქალი და მირტყამდა სახეში, ოღონდ ვერ ვგრძნობდი, ვხედავდი. ახლა ამას ამოვიღებ და უნდა დაახველო რომ ჩაისუნთქოო, ამოიღო და ვიგუდებოდი, მერე რაღაცეები შემიერთეს, აპარატი. გამომიყვანეს გვერდით ოთახში, ამ ქალმა ვინც მაფხიზლებდა რაღაცეების შევსება დაიწყო. სხვა მომიახლოვდა ნემსით. არ მახსოვს გავიფიქრე თუ ვუთხარი, “სედატიურებზე რეზისტენტული ვარ” ეტყობა გავიფიქრე, იმიტომ რომ გამიკეთა და გადმომიყვანეს პალატაში. მახსოვს ორ ქალს გადავყავდი საწოლზე. ამწიეს ზეწრით და ვინ შემოვიდესო მკითხეს, ვინ არიანთქო გარეთ, დედა და ქმარიო. ქმარი შემოვიდესთქო, არასდროს დამავიწყდება იმ ქალის სახე ფეხებთან რომ ეჭირა ზეწარი როგორ დამახეთქა, რა დღეში ჩაგაგდო და კიდე ქმარი გინდაო? უსუსურობისგან ტირილი დავიწყე.

დათო რომ შემოვიდა ერთი სიტყვაც ვერ ვუთხარი მგონი, არც მახსოვს ზუსტად ეს ეპიზოდი ემოციებისგან. მერე მახსოვს რომ შემოვიდა ირაკლი და მომილოცა რომ ცოცხალი და ჯანმრთელი ვიყავი. მითხრა რომ შინაგანი სისხლდენა მქონდა და რამდენიმე წუთიც რომ დამეგვიანა გვიანი იქნებოდა. მერე მახსოვს ვიღაც ექიმები შემოდიოდნენ და შენ ის ხარ თავისი ფეხით რომ მოვიდაო.

კიდევ ის მითხრეს რომ ნაყოფი 2 თვეზე მეტის იყო, სქესიც კი ქონდა, გინდა გითხრათ გოგო იყო თუ ბიჭიო. დღემდე არ ვიცი სწორი პასუხი გავეცი თუ არა მაგრამ მაშინ ვთქვი “არა”. ხანდახან ვფიქრობ რომ ეს ყველაზე ეგოისტური საქციელი იყო ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ გამბედაობა არ მეყო უფრო მეტი გამეგო ვიდრე ვიცოდი.

პალატა იყო ნაცრისფერი, ჟალუზებით, სუფთა და დალაგებული. მე ვიწექი ფანჯარასთან, იყო 14 აპრილი. ორივე ხელში წვეთოვნები მედგა და მუცელში დრენაჟი, მობილურზეც კი გაჭირვებით ვპასუხობდი რომ მირეკავდნენ. ძილის საშუალებები არ მოქმედებდა და ემოციებისგან კიდე ვერ ვიძინებდი.

მთელი ორშაბათი ვიწექი და ვტიროდი, ვერ ვმოძრაობდი, მერე დაღამდა და ვერ დავიძინე, გათენდა, იგივე იყო, ცარიელი ოთახი და უამრავი დრო იმისთვის რომ მეფიქრა, ყველაზე ნაკლებად ამის კეთება მინდოდა. ფიქრი, სადღაც მეორე დღე რომ დაღამდა მაგ დროისთვის, მივხვდი, უფრო სწორად იმ კონდიციამდე მივედი, რომ აი ცოტაც და უბრალოდ გავგიჟდებოდი, ამიტომ გადავწყვიტე რომ არ მეფიქრა. ლოგინი ჩავაწევინე რამდენადაც შესაძლებელი იყო, დავწექი ვარსკლავის პოზაში და დავიწყე მედიტაცია. არაფერზე აღარ ვფიქრობდი. უბრალოდ ვიწექი ცარიელ ოთხში და ვარსებობდი. ეს იყო ის მომენტი, როცა პირველად გავაცნობიერე, რა შემიძლია თურმე არ ვიგრძნო თუ არ მინდა. ძლიერი ვარ? არა, მშიშარა და ცუდი ადამიანი ვარ. მერე გამომწერეს.

იმ წელს კიდევ ომი იყო, დათო ერაყში წავიდა, მერე ომში, მერე ჯიპას გამოსაშვები მქონდა. წლის ბოლოს კიდევ ტუბერკულიოზის დიაგნოზი დამისვეს, თანაც იმ ფორმის რომელიც იმდენად გადამდებია რომ დისპანსერში უნდა დავწოლილიყავი, მაგრამ საავადმყოფოს ოთხი ნაცრსიფერი კედლის ბოლო გამოცდილებით უარი ვთქვი და ხელწერილით გამომიშვეს, იმ პირობით თუ ორ თვეს სრულიად იზოლირებული ერთ ოთახში გავატარებდი. დათოს ვნახულობდი დღეში ერთხელ ხუთი წუთით ნიღაბში. დედას დღეში სამჯერ ნიღაბში, საჭმელი როცა შემოქონდა.

ორი თვე ვიყავი გამოკეტილი, ოთხ კედელში, ტელევიზორით და კომპიუტერით. ჯერ კიდევ ბავშვის ემოციებიდან არ ვიყავი გამოსული და ალბათ ეს იყო ბოლო წვეთი.

არსებობს მართლაც ზღვარი, იმის იქით რომ ვეღარ გრძნობ. არ ვიცი როგორ, მაგრამ ჩემი ემოციები სადღაც ჩავტენე რომ გადავრჩენილიყავი, აი ის ემოციები ახლა რომ ვცდილობ ამოთხრას.  არ ვიცი რამდენად სწორად გაიგებს ბევრი იმას რასაც ახლა დავწერ, მაგრამ დავმშვიდდი, იმიტომ რომ ვეღარ ვგრძნობდი. ან შეიძლება ვგრძნობდი, მაგრამ დავაჰაიდე ჩემი გრძნობები, სადღაც იყო, მაგრამ თავისთვის. უფრო მეტად სულერთი გახდა ყველაფერი. შევიცვალე. ჰოდა ახლა აქ ვარ, სრულიად ინდეფერენტული და ვფიქრობ რომ ჩემი ემოციები ისევ მჭირდება, მაგრამ ახლა ისეთი დარწმუნებული არ ვარ რომ სწორად ვიქცევი, როგორც მაშინ როცა ისინი გამოვრთე.