კანი გადმოვიბრუნე და ფანჯრის წინ გაჭიმულ სარეცხის თოკზე გადავეფინე შეგრძნებებისგან დასაწურად. ჩემი შეგრძნებები მკლავს. ყოველ დილით სარკეში ვიხედები და ერთ ნაწილს ვიბრუნებ შიგნიდან გარეთ. ნეკნებს გავიწევ და ჩემს შიგნით დატყვევებულ ორგანოებს გავათავისუფლებ ჩემგან ტყვეობისგან. ისეთი ავადმყოფური ვარ, რომ მეცოდებიან… დღითიდღე უფრო და უფრო…
ეს შეგრძნებები მკლავს, რომელიც ჩემი ტვინიდან მოდის… მარტოობის შეგრძნებამ მიმატოვა, თანაგრძნობის შეგრძნებამ, დაღლილობის შეგრძნებამ, სიყვარულის შეგრძნებამ…
ტკივილის შეგრძნება ნელნელა მტოვებს, ეს კარგი იქნებოდა გაყუჩების შეგრძნებას რომ არ მივეტოვებინე დიდი ხნის წინ…
მარტო სუიციდი დამრჩა… ეს შეგრძნება არ დამტოვებს… მე უნდა დავტოვო… პრობლემა მხოლოდ გამბედაობის შეგრძნებაშია, რომელიც მებღაუჭება…
მინდა გადმოვბრუნდე, უკუღმა მხრიდან დავინახო ჩემი თავი სარკეში, გული მქონდეს ჩემი მაისურის ჯიბის ადგილას, და ტვინი თმის ნაცვლად… ასე ყველაფერი ბევრად მარტივი იქნებოდა… და ალბათ ჩემი ცისფერი თვალებიც მომიხდებოდა… ჩემი თვალები შიგნიდან ცისფერია… ვიცი…
პირს ვაღებ და ჰაერს ვატან სიტყვებად ქცეულ არარსებულ ფიქრებს. წაღმა მხარეს გადმობრუნებული და ჩემი ფანჯრის წინ, თოკზე გადაკიდებული სარეცხივით ვარ. ყველამ დამინახეთ რა ლამაზი ვარ, ყველამ მაქეთ, იამაყეთ და გამცვითეთ. გადმომაბრუნე ნაკერები უნდა მოვიხსნა, ნეკნები გავწიო სუსტი თითებით და ამოვიღო რაც დამრჩა შიგნით. ჩემი ღვიძლი ისე დაბერდა, მოხუც ძაღლს გავს სახლში რომ არ უნდა სიკვდილი. ჩემი ფიქრები და ჩემი სხეული ისე შორს არიან ერთმანეთისგან, კიდევ კარგი თორემ ტკივილი ჩემს ფანტაზიას კახპასავით ახდიდა ნამუსს.
ჰაგის ბლოგი 