მე ვარ ლომი, გამოქვაბული, თოვლი, მდინარე, მიწა, ქვა…
მედიტირებისას ვგრძნობ, რომ დედამიწის ერთი პატარა და უმნიშვნელო ნაწილი ვარ, მაგრამ ამავე დროს მთელი დედამიწა…
მე მიყვარს დედამიწა…
მე ვგრნძობ დედამიწას…
მიყვარს ლომები აფრიკაში, სპილოები ინდოეთში, პინგვინები ანტარქტიდაზე, თეთრი დათვები ალიასკაზე და ციმბირული ვეფხვი, მიყვარს დედამიწის ყველა უჯრედი და ატომი…
მიყვარს ტირილამდე და სიკვდილამდე…
ვგრძნობ ქვას როგორც ჩემს სხეულს, ჩანჩქერს როგორც სისხლს, ვგრძნობ ხეებს როგორც კიდურებს, ვგრძნობ ბალახს როგორც კანს, ვგრძნობ მიწას როგორც ხორცს და ლავას როგორც გულს…
როდესაც მარტო ვრჩები ჩემს თავთან პირველყოფილ ადამიანს ვგრძნობ ჩემში და ამ მოასფალტებულ და აგურის ჯუნგლებში, უფრო ახლოს ვარ ბუნებასთან, ვიდრე ავსტრალიელი წარმოშობის შამანი…
ვგრძნობ როგორ სტკივა ანტილოპას, როდესაც მკერდიდან აგლეჯენ შიგნეულს და ჭამენ, ვგრძნობ როგორ ნაყრდება ლომი ამავე შიგნეულით…
ვგრძნობ როგორ მყარად დგანან სპილოები მიწაზე და როგორ გრძნობენ მცენარეები სპილოს წონას…
ვგრძნობ როგორ ეშინია კურდღელს ღამე და როგორ უმძიმს ჭიანჭველას…
ვგრძნობ როგორ გრძნობს წყალს თეთრი დათვი ცურვისას და რას გრძნობს გაყინული წყალი… ვგრძნობ როგორ ღელავს ოკეანე და როგორ ვერ იმორჩილებს თავს ქარი…
ვგრძნობ როგორ ბრუნავს დედამიწა და როგორი ჰარმონიულია ყველაფერი ცივილიზაციის გარეშე…
ვგრძნობ როგორ შიათ პინგვინებს როცა თევზები აღარ რჩებიან მათ სანაპიროებთან, ვგრძნობ რომ სიგრეტის ყოველი მოწევისას გამოშვებული ბოლი, სადღაც ამაზონის ჯუნგლებში აჭკნობს მცენარეებს, ვგრძნობ როდესაც მეგობრის საჩუქარს ვფუთავ პოლიეთილენის ქაღალდით, როგორ კვდებიან დედამიწის მეორე მხარეს ცხოველები დაბინძურებული წყლით…
როცა ვქოქავ მანქანას ვგრძნობ როგორ იხოცებიან ცხოველები გვალვისგან, როდესაც ავდივარ ჩემი ხის კიბით სახლში, ვგრძნობ როგორ სტკიოდა როდესაც ჭრიდნენ და როგორ ვერ გადაარჩინა კოდალამ ბარტყები, რადგან მათ ჯერ ფრენა არ იცოდნენ…
ვგრძნობ როგორ გაუმართლა ალიასკაზე დათვს იმიტომ რომ ნანახი აქვს ჩრდილოეთის ნათება… როგორ გაუმართლა პინგვინს, იმიტომ რომ არ ფიქრობს რა დაუჯდება თხილამურებით სრიალი და ფულის გადახდა მათში… იმის, რასაც ხეების მკვლელობით და დედამიწის განადგურებით ამზადებენ… როგორ გაუმართლა ლომს იმიტომ რომ მეფეა, პატივმოყვარეობის, პოლიტიკისა და მილიონების გარეშე… როგორ გაუმართლა ცხენს თავისუფლებაში და მგელს ოჯახში… როგორ გაუმართლა მაიმუნს, იმიტომ რომ მისი ტვინი ვერასდროს შექმნის რამეს ისეთს, რაც დედამიწას განადგურებამდე მიიყვანს…
ვგრძნობ როგორი “ლუზერები” ვართ მაღალტექნოლოგიურ და დემოკრატიულ გარემოში მცხოვრები “კულტურული” ადმიანები, რომ დიდი ხნის წინ დაგვავიწყდა ის რაც ყველაფერზე მნიშვნელოვანია და ვცდილობთ ის ნაწილი, რაც ჯერ კიდევ თავს გვახსენებს გავანადგუროთ
ვერ ვხვდებით, რომ დედამიწა ვართ ჩვენ…
თავს ვინადგურებთ და ამას ტექონოლოგიურ წინსვლას ვუწოდებთ…
ამ ყველაფრის განცდის შემდეგ ფიზიკურად მტკივა გული და რამდენიმე საათიანი ტირილის შემდეგ, ვცდილობ კიდევ დიდი ხანი არ დავკავდე მედიტაციით, იმიტომ რომ მე ვარ საცოდავი ადამიანი და ვცდილობ დავივიწყო ის ყველაფერი რასაც ვგრძნობ…
კარადა მაღაზიაში, ჩემი მეგობრის სახლში, სამსახურში, ვიღაცის სახლში…
დიდი ხანია გადაგეჩვიე, შენს სურვილს სადღაც მუცელში ვგრძნობ, მკერდს ქვემოთ, მაგრამ უფრო ენაზე. ფრთხილად მოგწევ ჩემთან რომ უფრო ახლოს იყო, მერე გაგხსნი და თხელი თითებით შეგეხები, თითებს შორის გიგრძნობ და მოგიტან არასაკმარისად ახლოს, მაგრამ საკმარისად შორს. ჩემს ხელში მოხვედრილი უსუსური გადამუშავებული და ქაღალდში გახვეული ფოთოლოვით ხარ. სახეს ახლოს მოვწევ და ძლიერად შეგისუნთავ ორივე ნესტოთი, ისე ძლიერად რომ შენი გემო ვიგრძნო. ბაგეებს დავაშორებ და მათ ტყვეობაში მოგაქცევ. სამწუხაროა რომ იმედები გაგიცრუე, მე სასტიკი ადამიანი ვარ, რომელსაც შენს მიმართ არაადამიანური სურვილი კლავს. მივეყრდნობი სკამის საზურგეს და თავს უკან გადავაგდებ. პირში შენს გემოს ვიგრძნობ, ასე მონატრებულს და ნაცნობს. ასანთის ღერს ავანთებ და გოგირდის სუნით გაგჟღენთ, მაგრამ არ დაგწვავ. დავიგროვებ ყველა დარდს და მთელი ძალიდ ამოვქაჩავ შენგან ფიქრებს, რომელიც ოთხმოცდამეთორმეტე დღეა რაც მელოდება, ჯერ არ მოგწევ, მაგრამ ძალიან მენდომება რომ მოგწიო. ბოლო კოცნასავით შეგინახავ სიკვდილის წინ.
ჰაგის ბლოგი 