ჩემი დიდი სიყვარული

პირად ურთიერთობებში მხოლოდ ერთი წესი მაქვს: თუ ჩემთან ყოფნა აღარ გინდა აუცილებლად უნდა წახვიდე. ეს არც თხოვნაა და არც მოთხოვნა, ეს ერთადერთი ვალდებულებაა, რომელიც ჩემს კაცს აქვს აღებული. დიახ, მე არ დავდგამ ისტერიკას და არ ვაგრძნობინებ როგორ მიმძიმს განშორება, იმიტომ არა, რომ მაგარ ტიპად გამოვჩნდე და დავანახო ფეხებზე მკიდია, არა! იმიტომ რომ ამ ვალდებულების შესრულება შევუმსუბუქო. მე მართლაც შემიძლია გავუძლო ღამის კოშმარებს, ჩემს არამდგრად ფსიქიკას, ჰალუცინაციებს და საყვარელი ადამიანის დაკარგვასაც კი, მაგრამ ვერასდროს გავუძლებ კაცს ჩემს გვერდში, რომელსაც ჩემთან ყოფნა არ სურს. ეს მორალურად და ფიზიკურად გამანადგურებს. თუ ოდესმე მოვხვდები ჯოჯოხეთში უკვე ვიცი როგორი იქნება ის.  საერთოდ ვფიქრობ, რომ ადამიანს ერთადერთი ვალდებულება აქვს ცხოვრებაში, იყოს ბედნიერი. ასეთია ჩემი ცხოვრების ფილოსოფია. ჩვენ ყველა ვალდებულები ვართ ვიყოთ იქ და იმასთან ვისთანაც ბედნიერები ვიქნებით. ჩვენს ცხოვრებაში ორი ფაქტი და ერთი მისიაა: დაბადება, სიკვდილი და ბედნიერება. არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს წარმატებულ კარიერას, ძვირფას სამკაულებს, მანქანებს, ჭერს თავს ზემოთ თუ ეს არ გვაბედნიერებს. საერთოდ არ აქვს აზრი მოგზაურობას თუ არ შეგიძლია ახლით აღტაცება, იმ დღესაც არ აქვს აზრი როცა პატარა ბედნიერებაც არ იგრძენი. საერთოდ არ აქვს მნიშვნელობა ფიცს რომელიც დავდეთ ერთმანეთთან, რამდენი ბავშვი გვყავს, უმნიშვნელო ხდება ერთად გატარებული წლები, მოგონებები რომელიც გვაკავშირებს, მრავალწლიანი თანაცხოვრების კომფორტი, რას იფიქრებენ მეგობრები, რა არის სიყვარულის გაქრობის მიზეზი, ყველაფერი უმნიშვნელოა როცა ბედნიერი აღარ ხარ. 

მე და ჩემი დიდი სიყვარული ერთ ჭერქვეშ ვცხოვრობთ. ორივეს საკუთარი პირადი ცხოვრებები გვაქვს, რომლებიც ხანდახან იკვეთება. ჩვენ არ გვაქვს სულელური საუბრები იმაზე რა მოხდება 10 წლის შემდეგ, ჩვენ არ ვიღებთ ერთმანეთისგან ნებართვას მეგობრებთან გართობისთვის, ჩვენ არ გვჭირდება უფლება ბედნიერებისთვის. ჩვენ უბრალოდ ერთ ჭერქვეშ ვცხოვრობთ, იმიტომ რომ სხვანაირად ცხოვრება არ გვინდა. ჩვენ მარტივად ვურთიერთობთ და ვიცით რომ ყველა სიტყვა იქნება გაგებული, ჩვენ არ ვთანაცხოვრობთ კონსენსუსებით, ჩვენ ვკამათობთ და ვისვრით საგნებს თუ გვინდა სროლა, ვყვირით თუ გვინდა ყვირილი და გვიყვარს როცა გვინდა სიყვარული. ჩვენ ერთმანეთთან პირველყოფილი ინსტინქტების გულახდილობის დონეზე ვურთიერთობთ. ის არ მჩუქნის საჩუქრებს ჩვენი თანაცხოვრების 8 წლისთავზეც, ეს დრო ისედაც საჩუქარია. ჩვენ მაშინ ვჩუქნით საჩუქრებს როცა ეს გულწრფელად გვინდა და ამისთვის კალენდარი არ გვჭირდება. მაშინაც კი როცა გვავიწყდება თანაცხოვრების “მნიშვნელოვანი” თარიღები, ეს არაფერს ნიშნავს. მას 3 წელი დასჭირდა ჩემი დაბადების დღის დასამახსოვრებლად )))) ჩემთვის ეს საწყენი არ იყო, ეს ძალიან სასაცილოა ჩემი აზრით, გულწრფელად მახალისებს მისი თვისება დაივიწყოს “მნიშვნელოვანი” მოვლენები. ეს მისი ერთ-ერთი საუკეთესო თვისებაა. ჩემი დიდი სიყვარული არაფრით გავს სხვებს და მნიშვნელობა არ აქვს ვარგისიანობის ვადა რამდენი აქვს. ეს პირველქმნილი ცარიელი ემოციაა, რომელიც ფიზიკურად შეგიძლია იგრძნო და უარეს შემთხვევაში ისეთ მოგონებად დარჩება რომლისთვისაც ცხოვრება ღირდა, რომელსაც არასდროს ინანებ ფინალის მიუხედავად, რომელიც უბრალოდ არის და ეს აწმყო ყველაფერზე მნიშვნელოვანია. 

ადამიანები ვიბადებით ბედნიერებად, ჩვენ არც ტანსაცმელი გვაქვს, არც გვესმის და ვერც ვხედავთ სრულყოფილად, ვერ ვმეტყველებთ და აბსოლუტურად არ გვაქვს არჩევანის შესაძლებლობა, მაგრამ მაინც ვახერხებთ ჩვილობის მდგომარეობაში განვიცადოთ ბედნიერება და ყველაზე გულწრფელად გავიცინოთ. ჩვენ ყველა აუცილებლად დავბერდებით, აღარ მოგვეწონება ჩვენი ანარეკლი სარკეში, ვიავადმყოფებთ და აუცილებლად მოვკვდებით. ჩვენ ყველა ვიზრდებით ბედნიერებად, გვასწავლიან რომ წესები და ვალდებულებები უზენაესია. ჩვენ ვსწავლობთ, ვაშენებთ, ვვითარდებით და ვქმნით, იმისთვის რომ ყოველ დღე არ გაგვახსენდეს გარდაუვალი სიკვდილი. რაც უფრო იშვიათად გვახსენდება, მით უფრო უბედურები ვხდებით. მით უფრო იშვიათად ვხედავთ ბედნიერების საჭიროებას ჩვენს ცხოვრებაში, მით უფრო კარგავს ფასს ბედნიერება. ის აღარ არის ჰაერი რომლის გარეშეც ვერ სუნთქავ. ჩვენ აღარ ვზრუნავთ საკუთარ და სხვების ბედნიერებაზე. შეგვიძლია ძალიან მარტივად არ გავხადოთ ან საერთოდ წავართვათ ადამიანს ბედნიერების უფლება. ჩვენ საჩუქრებს ვჩუქნით მხოლოდ ვალდებულების გამო, ჩვენ ვიგონებთ თარიღებს და დღესასწაულებს რომ მივულოცოთ დაბადება ან გამოვუტყდეთ სიყვარულში. ყველაზე უარესი, ჩვენ გვჭირდება სიყვარულის ობიექტი იმისთვის, რომ გვიყვარდეს. ჩვენ დავივიწყეთ ჩვენი მარტოობა, რომელსაც მხოლოდ დაბადებისას და სიკვდილისას განიცდის ადამიანი. ჩვენ მხოლოდ გარეგნობაზე ვზრუნავთ, მივყვებით ტენდენციებს, ვიღვიძებთ ადრე რომ სამსახურში არ დაგვაგვიანდეს. ჩვენი რეპუტაცია იმდენ ძალისხმევას ითხოვს სრულყოფისთვის, რომ ჭეშმარიტ ალფა პიროვნებას ანადგურებს. ომეგებით ვართ გარემოცული, ცარიელი ადამიანებით, რომლებიც იდეალური მოქალაქეები და დეგრადირებული პიროვნებები არიან.

მე ადამიანებს ვირჩევ. არასდროს ვუშვებ ხელიდან შესაძლებლობას, ახალი საინტერესო ადამიანი უფრო ახლოს გავიცნო. ადამიანის პოტენციალი ადვილი შესამჩნევია, ზოგს მეტი შესაძლებლობა აქვს ბედნიერებისთვის, ზოგს ნაკლები. ჩემი მიზანია ეს ადამიანები გავაბედნიერო. არის რაღაც მანიაკალური ამაში. ჩემთვის ეს ბუნებრივია. ყველაფერი მის კეთილ ნებაზეა დამოკიდებული. თუ სურს რომ იყოს ბედნიერი, თუ წუხს რომ უბედურია, აუცილებლად უნდა ეცადო, რომ გააბედნიერო და ფეხებზე დაიკიდო რას იფიქრებენ შენზე. ერთხელ ქუჩაში მოხუცებულმა ქალმა გამაჩერა და შუქნიშანზე გადაყვანა მთხოვა. კომპლიმენტი მითხრა, რომ ძალიან ლამაზი ვიყავი და გულდაწყვეტით გაუსვა ხაზი, რომ ის ვეღარც ხედავდა სიბერისგან. მე შემეძლო ის უბრალოდ გადამეყვანა ქუჩის მეორე მხარეს, ყველა შემთხვევაში მადლობელი იქნებოდა. ამის ნაცვლად როგორც ნამდვილ ინგლისელ ჯენტლმენს სჩვევია წელშიგამართულმა და ხმადაბოხებულმა ხელკავი გავუწოდე და მოკრძალებულად ვთხოვე ნება დაერთო ასეთი მშვენიერი ქალბატონი ქუჩის მეორე მხარეს გადამეცილებინა. ყველაზე გულწრფელი გადახარხარება იყო რაც კი ცხოვრებაში მომისმენია, ბედნიერი იყო იმ წუთას. ეს არაფერია, ეს ყველას შეუძლია. თქვენ შეგიძლიათ გაუღიმოთ ადამიანს ქუჩაში უმიზეზოდ თუ იგრძნობთ რომ ეს სჭირდება. უსურვოთ ტაქსის მძღოლს ბედნიერი მგზავრობა და აჩუქოთ კანფეტი. თქვენ შეგიძლიათ მომღიმარი სახით უთხრათ მადლობა ოფიციანტს რომელიც გემსახურებათ. ან უბრალოდ ბედნიერი დღე უსურვოთ მეზობელს მისალმებისას. ეს მარტივია. მთავარია გაიხსენოთ რომ ბედნიერება ერთადერთია რისთვისაც ვარსებობთ და თუ ყოველ დღე არ გახსენდებათ, რომ სიყვარული ყველგანაა, მაშინ სწორედ თქვენნაირებისთვის გამოიგონეს ვალენტინობის დღე. ნება იბოძეთ და ცინიზმი ამ დღეს მაინც მოიშორეთ სახიდან. თქვენ ვალდებული ხართ იყოთ ბედნიერი, იმიტომ რომ არსებობთ!

BIAFF – Lifelong

ბიაფის ჩვენებების ფარგლებში, კიდევ ერთი ფავორიტი ფილმი მაქვს. თურქულ ფილმში აღწერილია 50 წელს გადაცილებული არქიტექტორისა და ხელოვანის თანაცხოვრების სირთულეები. ჩემთვის პირველ რიგში თვალშისაცემია, რომ ფილმში ისლამური ან თურქული კულტურის ანარეკლიც კი არ არის. ეს არის უნივერსალური ისტორია, უნივერსალურ ადამიანებზე, რომელთაც ნებისმიერ დიდ ქალაქში შეეძლოთ ეცხოვრათ და მე ამას დავიჯერებდი თუ ისინი სხვა ენაზე ისაუბრებდნენ.

ეს არის სიყვარულის ისტორია, რომლის გაფერმკრთალებასაც ორივე გმირი თავისებურად უმკლავდება. ელასა და ქანის სახლი რამდენიმე სართულიანი თანამედროვე შენობაა, სადაც ოთახები რკინის ხვეულა კიბით უკავშირდება ერთმანეთს. ფილმში ფაქტობრივად არ არის ვერბალური დიალოგი ელასა და ქანს შორის. დაძაბულ, მდუმარე ეპიზოდებს, მეტალის ნაბიჯების ხმა არღვევს. ფილმში არ არის გარდამტეხი ფრაზა, მას მუდმივად დაყვება გარდამტეხი ხმაური კიბეზე მეტალის ნაბიჯების ხმის სახით. ეს არის თანმდევი მუსიკა, რომელიც იდეალურად გადმოსცემს დაძაბული თანაცხოვრების სევდიან სიჩუმეს და საინტერესო კონტრასტს ქმნის. მინიმალისტური ფილმია, რამდენიმე იდეალურად ესთეტური კადრით, რომელიც შეგიძლია ჩასვა ჩარჩოში და დაკიდო კედელზე.

ელა ხელოვანია, ძლიერი ქალი რომელმაც იცის რა უნდა, სად არის და რატომ. მისი ყველა მცდელობა მიიქციოს ქანის ყურადღება მარცხით სრულდება. ის დგას სარკის წინ სრულიად შიშველი, აკვირდება საკუთარ დაბერებულ სხეულს და მოშვებულ კანს. ეს არის კულმინაციური ეპიზოდი ფილმში, რომელიც დაგაფიქრებს სიბერეზე არა როგორც აბსტრაქტულსა და შორეულზე. პორტალია მომავალში სახელწოდებით “ჩემი სევდიანი სიბერე”, დროის მანქანაა რომელიც გაგხდის, დაგაბერებს, ჩაგახედებს სარკეში და დაგარწმუნებს რომ არავის მოსწონს ბებერი სხეული, არც შენ და არც ელას.

ეს სურათი სასიყვარულო ისტორიაა. ზღაპარი პარალელურ სამყაროში, იმიტომ რომ ის ზედმეტად რეალისტურია. ფილმში მთავარი კითხვა არ არის უყვართ თუ არა ქანსა და ელას ერთმანეთი. აქ მნიშვნელოვანია აკმაყოფილებთ თუ არა მათ ასეთი სიყვარული. აქცევს თუ არა ეს ელას იდეალისტად ან ჯერ კიდევ ინფანტილურ გოგონად ტოვებს, რომელსაც მარადიული სიყვარულის სჯეროდა, ახლა კი ბებერი, იმედგაცრუებული და სექსუალურად დაუკმაყოფილებელია.

გამოფენის ინსტალაცია, რომელზეც ელა მუშაობდა, ფერადი ნისლია. ინფანტილური ბურუსი, რომელშიც ფილმის ყველა გმირი ხვდება, ქანისთვის აღმოჩენად იქცევა, ელას შვილისთვის კი იმედგაცრუებად.

– დედა, იქნებ გეცადა რამე ისეთი შეგექმნა, რასაც კედელზე დაკიდებ

– მაგრამ მე ეს არასდროს გამიკეთებია, პასუხობს ელა

BIAFF – Fill The Void

–         როგორი ოჯახი გინდა შირა?

–         ნამდვილი

ჩემი დღევანდელი დღე შექმნა ფილმმა “Fill the Void“. ბათუმის საერთაშორისო კინოფესტივალის განმავლობაში, ყოველ დღე ერთ გამორჩეულ ფილმზე დავწერ.

ამ სურათში ერთი შეხედვით ებრაული კულტურის ერთი ასპექტია გადმოცემული, რომელიც იშლება ჯერ ჰორიზონტალურად და ებრაული კულტურას მოიცავს მთლიანად. შემდეგ ღრმავდება და ვერტიკალურად ჩადის პრობლემის არსამდე და ელექტროდებამდე შლის მას. მთავარი გმირი შირა, ებრაულ ოჯახში იზრდება და ისევე როგორც ყველა ებრაელი ქალის, მისი ცხოვრების მთავარი მიზანიც ოჯახი შექმნაა. 18 წლის შირა თავის შესაფერის ახალგაზრდა ებრაელ ბიჭს ეძებს, რომელიც ერთი ნახვით შეუყვარდება. დის სიკვდილის შემდეგ დედა გადაწყვეტს შირა ქვრივ სიძეს მიათხოვოს.

ამ ფილმის ნახვა ისეთივე სიამოვნებაა, როგორც გაიცნო ადამიანი, რომელიც ერთდროულად ლამაზიცაა და ჭკვიანიც. ეს ლამაზი ფილმია მსუბუქი ფოკუსით, რომელიც ზოგ კადრში გეკარგება კიდეც. ეს ვიზუალური გამოსახულებისა და სიუჟეტური ხაზის იდეალური შეხამებაა. გემოვნებით დარღვეული კომპოზიცია და თითქმის ფოკუს გარეშე კადრები ფანტასტიკურად შეეფერება ეპიზოდებს როდესაც კონკრეტული კულტურის, კონკრეტული პრობლემა ხან სიუჟეტის ფოკუსშია და ხანაც უფრო მნიშვნელოვან და ყველასთვის ნაცნობ სიტუაციებზე მიგვანიშნებს.

შირა თვითნაბადი რომანტიკოსია ჩემთვის. შეიძლებოდა თუ არა ის ყოფილიყო ჟანა დარკი ან ჯეინ ოსტინი, ასეთ პრაგმატულ სამყაროში რომ არ დაბადებულიყო? შირა არის გოგონა, რომელიც ოცნებობს სიყვარულზე სოციუმში, სადაც ყველაფერს წყვეტს კაცი, ფული და ღმერთი, ის კი ამ სამიდან არცერთია. ემოციურად ფილმი მძიმეა, კარგად შენიღბული იუმორით და მკვეთრი ფოკუსით, რომ ცოტა ამოისუნთქო და აღიქვა გარემო. ასეთი ეპიზოდები დემონსტრირება იყო წერტილის, აბზაცის ბოლოს. რეჟისორის განაცხადი „დიახ, მე ვიცი როგორ განახოთ კომპოზიციურად იდეალურად სწორი კადრი, მაგრამ არ მინდა, იმიტომ რომ გაიძულებთ იგრძნოთ შირა“.

შირას არჩევანის არარსებობა, მორალური ტერორი და ემოციური ძალადობა, შენიღბული არჩევანის უფლებით, საზოგადოებაში, სადაც არარსებობს რომანტიკა, 18 წლის ებრაელ გოგონას არჩევანის წინაშე აყენებს. იყოს უბედური ან მოიტყუოს თავი რომ ბედნიერია. როდესაც მას კითხავენ როგორი ოჯახი სურს რომ ქონდეს, შირა პასუხობს „ნამდვილი“.

შირა ერთადერთია ვინც არ არის ყალბი ემოციების მატარებელი, რომელიც გულწრფელი და გულახდილია. ერთადერთი, ვინც ნამდვილად განიცდის დის სიკვდილს და გლოვობს მას. მწუხარება გახდება ის ძაფი რომელიც მას ქვრივ სიძესთან შეაკავშირებს და არა ერთი ნახვით შეყვარება. ერთადერთი ადამიანი რომელიც გარდაცვლილ ესთერს გამოიტირებს ფილმში სწორედ ქვრივი იოხაია. ეს არის გარდამტეხი ეპიზოდი. აქ წვეტს შირა გაყვეს მას ცოლად და აღასრულოს მშობლების ნება. ის იოხაიში დაინახავს საკუთარ თავს და ეუბნება

–         დღეს სხვანაირი ხარ იოხაი

–         როგორი?

–         აქამდე საკუთარი თავი არ გეცოდებოდა

შირას საკუთარი თავი ეცოდება სოციუმში სადაც არ იციან რა არის სიყვარული, ეს არის დანებება. ქორწილის ეპიზოდში, შირას სიხარულის ცრემლები ჩვეულებრივი ებრაელი გოგონას ოცნების ახდენას გავს, მაგრამ ის არ არის ჩვეულებრივი ებრაელი გოგონა, ეს არის თავის მოტყუება რომ ის გამარჯვებულია და სწორედ ამიტომ ფინალურ ეპიზოდში შირა მორალურად მარცხდება.

წერილი მომავლიდან

ზუსტად 10 წელი გავიდა. ვერც კი წარმოიდგენ რამდენი რამე შეიცვალა და რამდენი რამე გადაგხდა თავს, ძირითადად არასასიამოვნო. ნაწილი შენი შეცდომების გამო, ნაწილი იმის გამო რომ ადამიანებს შენი არ ესმით, ნუ ეს ასაკობრივიაო გეუბნებიან, მაგრამ 10 წლის მერეც ასე იქნება 🙂

მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ ძალიან ბევრ შეცდომას დაუშვებ, ბევრ სისულელეს გააკეთებ, ბევრსაც ჭკვიანურ გადაწყვტილებას მიიღებ და სწორად მოიქცევი, მაგრამ მთლიანობაში მინდა მადლობა გადაგიხადო ყველა შენი სისულელისთვის, შეცდომისთვის თუ სწორი ნაბიჯისთვის, რადგან რომ არა ყველაფერი ეს მე არ ვიქნებოდი ასეთი ზუსტად როგორიც ვარ.

მართალი ხარ როცა ამბობ რომ ადამიანები სხვის შეცდომებზე ვერ სწავლობენ. შენ ყოველთვის შენს საკუთარ შეცდომებზე ისწავლი, საკუთარ გადაწყვეტილებას დააყენებ პირველ ადგილას, ვინც რაც არ უნდა გითხრას მაინც ყოველთვის იმას გააკეთებ რაც გენდომება, მაინც ბოლომდე არავის ეტყვი რას აპირებ, სანამ არ გააკეთებ და თავად ფაქტით არ შეიტყობენ შენი გადაყვეტილების შესახებ, იმისთვის რომ რჩევაც კი არ მოგცენ. შენ ჰო ვერ იტან რჩევებს 🙂 ვერც ვერასდროს აიტან.

მართალი ხარ როცა არ გეშინია და მიდიხარ რისკზე, იმაშიც მართალი ხარ შენ ცხოვრებაში ცხვირს რომ არავის აყოფინებ. საბოლოოდ თუ ვინმე დაზარალდება შენი შეცდომებით მხოლოდ შენ იქნები, შენც ჰომ მხოლოდ ამის გეშინოდა ყოველთვის როცა რამე სიგიჟეს აკეთებდი? ჰოდა დამშვიდდი ყველაფერს მხოლოდ საკუთარ ტყავზე გამოცდი.

სამხატვრო აკადემიის ეზოში კონცერტზე გაიცნობ ბიჭს რომელიც გულსაც აგიჩქარებს, აგამჩატებს და ცხოვრების სიყვარულიც იქნება, ერთმანეთი ზუსტად ისე გეყვარებათ როგორი სიყვარულისაც არასდროს არ გჯეროდა.

გექნებათ ძალიან ბევრი სირთულე, მაგრამ ეს არაფერი, მთავარი და ერთადერთი რაც მინდა რომ შეცვალო, რაშიც მინდა რომ დამიჯერო და მომენდო არის ის, რომ როცა 2006 წელს წახვალთ ერთად ამერიკაში, არ ჩამოხვიდეთ!

3 წლის ანა

საერთოდ მიყვარს ადამიანები, ყველა გამოვლინებაში და ფორმაში, როგორი ძნელი დასაჯერებელია ვიცი.

ბავშვობაში როცა ვმედიტირებდი, მიუხედავად იმისა რომ ჯერ ეს არ ვიცოდი რას ნიშნავდა, ვგრძნობდი როგორ მიყვარდა ყველა ადამიანი. არ ვიცი გიგრძვნია თუ არა ეს ოდესმე, საოცარი შეგრძნებაა, როცა გრძნობ ერთდროულად და თან ცალ-ცალკე ყველას სიყვარულს. ძლიერი გრძნობაა, ვიმუხტები მაგ დროს, დადებითად.

რაც უფრო ვიზრდებოდი და რაც უფრო ბევრი ცუდი, განსხვავებული თუ კიდევ რამე სხვა სახის ადამიანები მხვდებოდნენ და ეს ადამიანი იყვნენ ბევრი და მრავალნაირი, სულ ვფიქრობდი პატარა 3 წლის ანაზე, რომელიც იჯდა ბნელ ოთახში საათობით, მედიტირებდა და გრძნობდა როგორ უყვარდა მთელი კაცობრიობა, დიახ არც მეტი არც ნაკლები მთელი კაცობრიობა.

იმის თქმა მინდა, რომ ცხოვრებაში ვინც არ უნდა შემხვედროდა და რაც არ უნდა დაეშავებინა, ეთქვა და ა.შ. ვცდილობდი იმდენად არ დაეშავებინა რომ ის 3 წლის ანა გამქრალიყო. ძალიან ვუფრთხილდები, უდაბნოში ოაზისივთ მყავს, სადღაც შიგნით და ღრმად ისე რომ სხვის თვალს არ დაენახოს, ფაქტიურად მზეთუნახავია, იმდენად არ ვანახებ არავის, რომ ამაზე პირველად ვწერ.

ყოველთვის თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ ადამიანები ასეთებად არ იბადებიან და ამის მართლაც მწამს, ყველა ადამიანი კარგია უფრო მეტად ვიდრე ცუდი და აზრი არ აქვს ვინ რას ფიქრობს მე ასე მჯერა. ადამიანები უფრო კარგები არიან როცა ვინმეს ან ვიღაცეებს სჯერათ რომ ის კარგია. როცა გარშემო ადამიანები გყავს, რომლებსაც შენი სჯერათ გინდა რომ უკეთესი იყო, სადღაც გულის სიღრმეში მაინც.

3 წლის ანა ძალიან მეხმარება იმაში რომ მაშინაც როცა არავის სჯერა ჩემი მე დავრჩე მე. არ ავყვე დროს, გარემოს, ადამიანებმა არ შემცვალონ, არ იმოქმედოს ჩემზე არავინ. იმიტომ რომ მე ვარ 3 წლის ანა, შეხედულებები შემეცვალა და ბევრი სხვა რამ, მაგრამ შეგრძნებებით ვარ იგივე. ამას როგორ ვუფრთხილდები რომ იცოდე.

როგორია 3 წლის ანა? ყველაფერს უკეთებს ადამიანებს, როგორ მომწონს არ იცი როცა ვინმეს უხარია, არასდროს აკეთებს რამეს იმ მიზნით რომ უკან დაუბრუნდება, უბრალოდ აკეთებს რა. ბედნიერი ადამიანია მოკლედ.

ცუდი არავის რომ უნდა უსურვო ხშირად მახსენებს, ვინმე რომ მაწყენინებს იმასაც რომ არ უნდა ვუსურვო ამასაც მახსენებს. როცა ვბრაზობ სინდისი მქენჯნის, 3 წლის ანა ასე არ იზამდა, ასე არ იტყოდა.

ყველაზე მეტად მისი დაკარგვის მეშინია. ცოტავდება, მე ვიზრდები და ის ცოტავდება. არის პერიოდები როცა ბრუნდება კიდეც დიდი ნაწილი, მაგრამ უფრო სტაბილური დაცოტავებაა, ვხარჯავ ყველაფერს ადამიანურს რაც გამაჩნია.

ძნელია არ დახარჯო როცა სათქმელი გაქვს ღამის 3 საათზე, სახლში მარტო ხარ, ყურმილს იღებ და დასარეკი არავისთან გაქვს, იმიტომ რომ ყველა ვისთანაც შეგეძლო დაგერეკა და გული გადაგეშალა შენივე უხასიათობით დაკარგე.

უკიდურესობები მკლავს 3 წლის ანა ძალინა განსხვევბულია, 4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18,19,20,21,22,23,24,25,26 წლის ანებისგან. ბევრია ჰო? და 3 წლის ანა ერთია, ძლიერი, კეთილი, ადამიანური, ყველა უყვარს და საერთოდ საუკეთესო ადამიანია რომელიც ოდესმე შემხვედრია, არ მინდა რომ დავკარგო.

3 წლის ანას ერთი ნაკლი აქვს, როცა ბევრი ბრუნდება და ძალიან ბევრი, იმდენად ბევრია, რომ საკუთარ თავსაც მავიწყებს, მთლიანად სხვებისთვის ვიწყებ ცხოვრებას, საკუთარ თავზე აღარ ვფიქრობ, საკუთარ თავზე აღარ ვზრუნავ, საკუთარ პრობლემებს აღარ ვაგვარებ, საკუთარი დროს აღარ განვკარგავ.

3 წლის ანა იდეალურად კეთილია დიდ დოზებში და ჩემთვის მავნებელი. იმიტომ რომ მერე ისევ რომ ცოტავდება, ყოველთვის მარტო და არაფრის გარეშე ვრჩები. ყოველთვის ნულიდან ვიწყებ, ყოველთვის მარტო, ყოველთვის ახალი ცუდი თვისებებით, ყოველთვის ცოტათი უფრო ცუდი ვიდრე აქამდე, ახალი ეგოიზმებით და ყოველთვის ახალ ადამიანებთან.

3 წლის ანა არის ის რაც მკლავს, უკეთესს მხდის და მაბედნიერებს, მაგრამ ყოველთვის მარტო მტოვებს.

ზოგისთვის სიყვარული ერთადერთია,ზოგისთვის ძნელია, ზოგისთვის ბევრია, ზოგისთვის დამთრგუნველი და მშვენიერია.

ჩემი სიყვარული არის ყველაფერი ეს ერთად აღებული და გაერთიანებული ავანწიურით, რომელიც თან გასდევს მთელს ჩემს ცხოვრებას.

მამა

ყველაზე კარგი მამა მყავს. ჩემი თეთრი ნაჭუჭია, როცა ცუდად ვარ გულში მიკრავს. ასე ნაჭუჭშემოკრული დავდივარ შემდეგ გატეხვამდე. ჩემს ყველა დავარდნაზე ჩემი მამიკო იბზარება. ოკეანე რომ არ გვაშორებდეს, ყოველ დილით მოვიდოდი შენთან ჩასახუტებლად.

ჩემი დიდი სიყვარული

ჩემი დიდი სიყვარული იმხელაა რომ დედამიწასაც ჩაყლაპავს. ჩემს დიდ სიყვარულს ორი თვალი, ორი ხელი და ორი ფეხი აქვს, მაგრამ მაინც სხვა ვარსკვლავიდან მოვიდა. ჩემი დიდი სიყვარული სხვა გალაქტიკიდან მოფრინდა, სამყაროში ყველაზე მწვანე პლანეტაზე, რომ ჩემს გვერდით ეცხოვრა. ჩემი დიდი სიყვარული ცეცხლია და ამიტომ მხოლოდ მას შეუძლია ჩემი რკინის ხასიათის დარბილება. ჩემი დიდი სიყვარული ყოველ დილით ჩემს სიყვარულს ჭამს საუზმეთ და ჩემს ვნებას ვახშმად. ჩემი დიდი სიყვარული ყოველ ღამით მთვარეს ანთებს, რომ სიბნელის არ შემეშინდეს. ჩემი დიდი სიყვარული ყოველ დილით მზეს ათბობს რომ მე არ შემცივდეს. ჩემი დიდი სიყვარული 10 000 წელი ელოდა ჩემს დაბადებას და კიდევ 10 000 წელი დაელოდება სანამ თავიდან დავიბადები.

სექსი

გაგაღვიძე ჩემს ვნებაში,

მუცელზე დავიდე შენი ხელი და გავთბი.

შენამდე ასი საუკუნით ადრე გამხადა ტანზე შენმა სურვილმა.

შენამდე ქვიშის ყველა ნამცეცი მაქვს დათვლილი, მაგრამ ყველა ერთად მაინც არ არის ჩემს ვნებაზე ბევრი.

ჩემი სხეული ისე წევს უდაბნოში ცხელ ქვიშაზე, როგორც დამშრალ ოკეანის ფსკერზე მომაკვდავი თევზი.

შენი ერთი წვეთი ვნება ისე მწყურია, როგორც სიკვდილის პირას მისულ უკვდავებას.

არ მავიწყდება შენი ხელი, მუცელზე რომ მადევს და მაცხელებს.

საბანი გადავწიე, რომ უკეთ დაგენახა ჩემი თეთრი მკერდი. ვერასოდეს გაიგებ რამდენჯერ დავიბადე იმისთვის, რომ მეცდუნებინე.

კატასავით გავიზმორე და კუდიც გავპრიხე, რომელიც წინა ცხოვრებაში მქონდა.

შენი ხელი ისევ მუცელზეა და უკვე თავს მაკარგვინებს. კანის ყველა უჯრედზე ვგრძნობ სისველეს და თვალსაც ვერ ვახელ სიმძიმისგან.

ფეხისგულებზე ვგრძნობ ცივ ნიჟარებს და მთელ ტანზე წნევას, რომლითაც მაწვები.

შენ ზღვა ხარ, უთვალავი ტონა წყალი. ოკეანე, რომლიდანაც ამოცურვას არც ვცდილობ.

შენ ფსკერზე ისე დავდივარ სუნთქვაშეკრული და სრულიად შენით გარემოცული, როგორც საუკუნის წყალმოწყურებული. პირს ვაღებ და პეშვებით გიშვებ ჩემში, რომ ჩემი სიმშრალე დაასველო.

ჩემი სხეულიდან ეს უთვალავი ტონა წყალი აგორებულ წვეთებად ჩამოიწურება და სველ კვალს დატოვებს გახურებულ კანზე.

ქვიშებს პატარა ბურთულებად აქცევს და როგორც პლანეტებს, სამყაროში ისე გაფანტავს.

შენთან ისეთი სრულყოფილი ვარ, რომ თავი სამყაროს შემოქმედი მგონია.

ჩემი სხეული კი ისევ წევს ცხელ ქვიშაზე წყურვილგამაძღარი და ტკბება წუთით, როდესაც საუკუნეების წინ მასში ჩასხმული ლავა ვულკანივით ამოხეთქავს.

სიამოვნებისგან ათრთოლებულ ტანზე მსუბუქად გადაგიცვამ. დილა მშვიდობის…

მადმუაზელ ლავი

ორი ჰორიზონტალური ხაზით დაიწყო დილა. მეზობლის სახლიდან ხმაური და ქვაბში ჩაყრილი ნარჩენების ოხშივარის სუნი, კანში ქონდა გამჯდარი სიცხისგან. ნამიანი ზეწარი ტანზე ეკროდა და მოძრაობაში უშლიდა ხელს. ასეთი სუნიანი დილა უკანასკნელი 5 დღის, საათნახევრისა და 3 წუთის მანძილზე არ ქონია.

3 წუთის წინ გაიღვიძა, გადაბრუნდა, წუხანდელი ნარჩენი კოსმეტიკით, ტუჩების კვალი დაუტოვა შუბლზე, უფორმო, მობორდოსფრო კვალზე დაადო ვალტერის ლულა და ზუსტად იმ დროს გამოკრა სასხლეტს თითი, როდესაც მან თვალი გაახილა.

საათნახევრით ადრე მის წინ სტრიპტიზს ცეკვავდა, მისსავე პატარა, ბინძურ ბინაში და ცივსისხლიანი გამოხედვით უყურებდა, მის სულელურად ბედნიერ გამომეტყველებას.

5 დღით ადრე აფრიკული სინაზით მიაბიჯებდა ესპანურ ქვაფენილზე. დედამიწის ზურგზე მხოლოდ მან იცოდა, რომ მისი იისფერი კაბისთვის საცვალი ზედმეტი იყო.
აფრო-ამერიკელი, ფლორისტი და ნუდისტი მადმუაზელ ლა ვი, ყოველ დილით ზუსტად 8 საათზე აღებდა კუთხის ყვავილების მაღაზიას. ყველაზე მშვენიერი ყვავილები ქონდა მთელს მადრიდში. ყველა მამაკაცი მის გემრიელ და მკვრივ ტანზე გიჟდებოდა. მადმუაზელ ლა ვის ყურადღება და გული კი მხოლოდ ყვავილებს ეკუთვნოდა. ამ დღეს, მასთან მშვენიერი, იმედგაცრუებული და ცოტა სევდიანი გამომეტყველებით, საშუალო ასაკის ქალბატონი შებრძანდა და ქოთნის იების ყიდვა მოისურვა. მადმუაზელ ლა ვიმ მისთვის დამახასიათებელი თავაზიანობით, ქალბატონს ფართო არჩევანი შესთავაზა, ჭიქა ყავაზეც დაპატიჟა და საწყობში სადაც ნერგებს ინახავდა, იებისთვის მიწის ასაფხვიერებელი პატარა სპეციალური ნიჩბით, სევდიანი ქალბატონი სიცოცხლეს გამოასალმა. შემდეგ სკალპელით ვენები გადაუხსნა და მისი სისხლი უკანასკნელ წვეთამდე, ერთ დიდ და ლამაზ, ანტიკვარული ბროლის ლარნაკში მოათავსა.

4 დღით ადრე სახლში დაბრუნებისას, ფეხით ჩაუყვა პარკს. ხელში დიდ ქოთანში გადარგული, მაგრამ ჯერ კიდევ პატარა ვარდის ბუჩქით და იმ ფოსტალიონზე ფიქრობდა, გუშინ რომ წერილი მოუტანა. ადამიანის სითბო იგრძნო ზურგიდან, იარაღის სიცივე ხერხემალზე, ჩვეული სიმშვიდით შემობრუნდა, ცივსისხლიანი მზერით შეხედა და ვარდების სასხლავი სეკატორით ხელის მტევანი მოაჭრა. თავში ძლიერი დარტყმით გონება დააკარგვინა. რამდენიმე წუთი დასჭირდა, პარკში, მისი საყვარელი სკამის გვერდით, ვარდები რომ გადაერგა ქოთნიდან. ცარიელი თიხის ქოთანი აავსო მომაკვდავის, მაგრამ ჯერ კიდევ ცოცხალი მამაკაცის სისხლით, აიღო პატარა ზომის ვალტერი, რომელის სიცივესაც რამდენიმე წუთის წინ ხერხემალზე გრძნობდა და კმაყოფილი დაბრუნდა სახლში.

მადმუაზელ ლა ვი, 3 დღით ადრე სახლში ბრუნდებოდა, როდესაც სახლის მესაკუთრემ, ლოთმა და ბინძურმა მოხუცებულმა კარში დაუხვედრა ხელი და ბინის ქირის გადახდა მოსთხოვა. მადმუაზელ ლა ვიმ კარი გაჭირვებით მიხურა, აივნის კარი გამოაღო, რომ მისი ალკოჰოლის სუნი გაენიავებინა, ჩართო მუსიკა, რომ ბინის პატრონის ყვირილი და კარზე მუშტების დარტყმის ხმა გადაეფარა და აბაზანაში შევიდა. რამდენიმე წუთში ყვირილის ხმა მოესმა, მისი აივნიდან კარგად ჩანდა გულაღმა მიწაზე გაკრული ბინის მეპატრონე. მადმუაზელ ლა ვიმ სახანძრო კიბეებით ჩაირბინა უკანა ეზოში და ტილოთი სისხლის მოწმენდა დაიწყო. სახანძრო კიბითვე დაბრუნდა სახლში და სისხლით გაჟღენთილი ტილო ჩაწურა ლამაზ, ანტიკვარულ ბროლის ლარნაკში.

2 დღით ადრე, მადმუაზელ ლა ვი აივანზე იჯდა საქანელა სკამში და პურის ნამცეცებს უყრიდა მტრედებს ცენტრალური მოედნიდან. ამ მტრედებისთვის სახელდახელოდ გამზადებული ხაფანგებიდან, მათ ნაწილ-ნაწილ იღებდა და სისხლს ანტიკვარული ბროლის ლარნაკში ათავსებდა.

იმ დღეს კი დილით ადრიანად ადგა და იმ ვარდის ფურცლების აბაზანა მიიღო, 2 დღის წინ, რომ გადარგო პარკში, საყვარელ სკამთან. კართან მივიდა და მოუთმენლად დაელოდა 5 დღის წინ საკუთარი თავის მისამართით გამოგზავნილ წერილს, რომელსაც სიმპატიური და ათლეტური აღნაგობის ახალგაზრდა ფოსტალიონი მოუტანდა. კარი გააღო, წერილი გამოართვა, შეხვედრაც დაუნიშნა და კარი დახურა.
მადმუაზელ ლა ვი, სასტიკი და გულჩვილი ქალბატონი, მაგრამ ყველაზე გემრიელი მთელს მადრიდში, აფრიკული სინაზით და ესპანური აქცენტით, ყველაზე მეტად იმედგაცრუებული ქალი იმ ღამით.
მისი დილა ფოსტალიონის პატარა და სუნიან ბინაში დაიწყო, ორი ჰორიზონტალური ხაზით. მან პარკში მოკლული მამაკაცის ვალტერით ესროლა და ფოსტალიონის კანის, თმისა და ტვინის ერთმანეთში აზელილი ნაწილაკებით დასვარა ზეწარი, რომელიც ისედაც ეკრობოდა ტანზე.
აფრიკული სინაზით მიაბიჯებდა ესპანურ ქვაფენილზე, იისფერი კაბით, რომელსაც საცვლებს ვერ უხდენდა და ზუსტად 8 საათზე აღებდა კუთხის საყვავილეს.
აფრო-ამერიკელი, ფლორისტი და ნუდისტი, მადმუაზელ ლა ვი, ყოველ დილით, ზუსტად 8:15 წუთზე, რწყავდა ყვავილებს ანტიკვარული ბროლის ლარნაკიდან…