ექსპერიმენტი “ევოლუცია”

ნეტა ხეებს თუ სძინავთ?

ჩემი ოთახის ფანჯარასთან ცაცხვის ხე ცხოვრობს. სახელი არ ქვია, უბრალოდ ცაცხვის ხე შეგიძლიათ დაუძახოთ, მოფერებითაც. დგას ჩემს ფანჯრებთან ასე გაუნძრევლად და იცის რას ვაკეთებ ღამით როცა არ მეძინება, როცა მარტო ვარ ან როცა კაცთან ვარ, როგორ ვვარჯიშობ, როგორ მდგომარეობაში მიყვარს ტელევიზორის ყურება დილის 5 საათზე, როგორ ვცეკვავ, ან ვუკრავ პიანინოზე როცა მარტო ვარ, ისიც იცის როგორია ჩემი ცარიელი ოთახი, როცა მე იქ არ ვცხოვრობ. იცის ყველაფერი რასაც სხვები ვერ ხედავენ.

იცის როგორი ვიყავი ბავშვობაში და როგორი ვარ ახლა, ისიც ეცოდინება როგორ დავბერდები, ისიც იცის როგორი იყო ამ ოთახის წინ, იმის წინ და კიდევ იმის წინა ბინადარი.

ჩვენ ასეთი წესი გვაქვს, როცა მარტო ვარ ყოველღამე ვიხედები ფანჯრიდან და ვეურთიერთები, ვუზიარებ ჩემს ფიქრებს და ვცდილობ გავიგო რაზე ფიქრობს, ან რას გრძნობს, რა იცის და როგორია სამყარო ასე მაღლიდან.

ერთი წუთით დავუშვათ რომ ხეებს შეუძლიათ ფიქრი, გრძნობა და გამოხატვა, ისე არა როგორც ადამიანებს, თავისებურად, მაგრამ შეუძლიათ.

არგუმენტი მათთვის ვინც ფიქრობს რომ სისულელეა. ადამიანები განვითარების ყველა ეტაპზე უარყოფდნენ იმას რისი ახსნაც არ შეეძლოთ. აღმოჩენამდე ის არ არსებობდა, მაგალითად მრგვალი დედამიწა, გაფრენის შესაძლებლობა, მსხვერპლთშეწირვის არაჰუმანურობა და ა.შ. ადამიანების უმრავლესობისთვის შესაძლებელი მხოლოდ ისაა, რისი ახსნაც მათ შეუძლიათ. თუმცა მე ვაფასებ ადამიანებს რომლებიც უფრო მეტს უშვებენ ვიდრე ახსნადია. დიახ ეს არგუმენტია. გადახედეთ ისტორიას და აღმოაჩენთ, რომ ადამიანები არ იჯერებენ იმას რასაც ცხვირწინ არ უდებენ. ცხვირწინ კი იმიტომ უდებენ, რომ ყოველთვის არსებობენ ადამიანები, რომლებიც უშვებენ შეუძლებელს და რომლებიც ცვლიან ჩვენ მომავალს.

ჰოდა წარმოვიდგინოთ რომ ხეებს აქვთ უნარი იფიქრონ, იგრძნონ და გამოხატონ. ეს მედიტაციასავით არის არ იძვროდე, არ მოგწონდეს და ვერ გარბოდე, იღლებოდე და ვერ ჯდებოდე, გავიწროვებდნენ და ვერ სახლდებოდე. ალბათ ხის ცხოვრებაში პირველი ადამიანების დაკარგვა ბევრად მტკივნეულია ვიდრე მომდევნოების, მერე ეჩვევიან და კანიც უსქელდებათ. შეხედულებებიც ეცვლებათ და თან რაც უფრო ზემოთ ხარ ყველაფერი სხვაგვარად ჩანს.

მე მაინც მგონია რომ ხეებს არ სძინავთ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ სულ მაქვს შეგრძნება რომ ჩემს ფანჯარასთან რომ ცაცხვი ცხოვრობს მაკვირდება. იქნებ ოდესღაც ადამიანებს მართლა შეგვეძლო მათი გაგება და მერე იმედები გავუცრუეთ. დედამიწა გავაუდაბნოეთ და მათი ტერიტორიები შევზღუდეთ. ახლა კი ვაიძულებთ რომ ჩვენს ფანჯრებში იყურონ და ჩვენი ცხოვრებით იცხოვრონ. ტოტებს ვჭრით რომ სახურავები არ გაგვიფუჭოს და ვწვავთ რომ გავთბეთ.

ისინი დედამიწის ნამდვილი შვილები არიან, პირდაპირი შთამომავლები, ყველაზე სუფთა სისხლის მაცხოვრებლები, “კარენოი” დედამიწელები ისინი არიან. იქნებ ამიტომ არ შედგა ჩვენი კონტაქტი უცხოპლანეტელებთან აქამდე. ალბათ მხოლოდ მათთან კონტაქტობენ.

ეს პოპულარული ვერსია ბუნებისდამცველებისთვის, ახლა ღრმად ჩავისუნთქეთ და უფრო ღრმად შევტოპეთ აბსურდში.

არასდროს გიფიქრიათ რომ ჟანგბადი რომელსაც იძლევიან რომ ვისუნთქოთ და ნაყოფი, იმისთვის რომ ვიკვებოდეთ, მათი კეთილი ნებაა და არა ჩვენი შრომის შედეგი? უბრალოდ ქრთამი.

ან უფრო შორს წავიდეთ. წარმოიდგინეთ რომ ჩვენ დედამიწის მაცხოვრებელი ხეების ექსპერიმენტი ვართ. ისინი გვაძლევენ ჰაერს და საკვებს რომ ვიარსებოთ, მერე უფრო მეტს, რომ განვვითარდეთ და იმდენად განვვითარდეთ რომ მათი არსებობა დავივიწყოთ, ისინი შეუმჩნეველები გახდნენ, ჩვენ კი მათ ცხვირწინ ვშიშვლდებოდეთ ყოველ ღამე, ვხლართოთ ინტრიგები, გვიყვარდეს და უბრალოდ დაკვირვების ობიექტებად ვიქცეთ მათთვის. ექსპერიმენტი “ევოლუცია”.

წარმოიდგინეთ რომ დედამიწაზე ყველა ხე ერთმანეთთან კავშირშია, ისინი ინფორმაციას ცვლიან და აგროვებენ დედამიწის ყველა სხვა ბინადარზე და უფრო და უფრო ახლოს არიან ჩვენთან.

ერთ-ერთი მათგანი ჩემი ოთახის წინ მდგარი ცაცხვია, მან სხვა ხეებზე ბევრი იცის დედამიწაზე მცხოვრებ ერთ ადამიანზე. იმიტომ რომ ეს ადამიანი თავის ემოციებზე და ფიქრებზეც ესაუბრება, სხვა ხეები კი ჯერ კიდევ შეუმჩნევლად აკვირდებიან თავისი ადამიანების ცხოვრებებს.

9 სიცოცხლე

სიცოცხლე პირველი – გვიან გავიღვიძე… მაღვიძარამ არ დარეკა… ფეხშიშველი შევედი აბაზანაში სასწრაფოდ გადავივლე… პირსახოცი… სიჩქარეში დამავიწყდა ახლოს გადამეკიდა თითის წვერებზე დავდექი და მთელი ტანით გადავიწიე, თითქმის მივწვდი ფეხი რომ ამისრიალდა და ონკანს თავი პირდაპირ საფეთქელთან დავარტყი… 1 წამში მოვკვდი…

სიცოცხლე მეორე – პირსახოცს მივწვდი და ნახევრად სველმა დავიწყე ჩაცმა, ჩაიდანი ჩავრთე, თან თმას ვიმშრალებდი და თან ვცდილობდი მესაუზმა როცა გადამცდა, რა საშინელებაა ერთი ნაჭერი ცხელი ტოსტი რომ დაგახრჩობს გავიფიქრე და მოვკვდი ))))

სიცოცხლე მესამე – ცრემლები მომდიოდა, მაგრამ ვსუნთქავდი არასოდეს შევჭამ ასეთი სისწრაფით, ამას ვფიქრობდი როცა ფეხზე ვიცვამდი თან ჩანთაში ვალაგებდი ნივთებს და თან კარს ვკეტავდი… კიბეზე ფეხი ამისრიალდა და თერთმეტი საფეხური ისე უმტკივნეულოდ ჩავიფრინე მეთორმეტე მოყინული ბეტონის, რომ არ შემხვედროდა… დაახლოებით თორმეტი მოტეხილობიდან ერთ-ერთი სასიკვდილო აღმოჩნდა, სამაგიეროდ დანარჩენი თერთმეტისგან მიყენებული ტკივილი ვერც კი ვიგრძენი ისე სწრაფად დავლიე სული

სიცოცხლე მეოთხე – წამოვდექი და თოვლი დავიფერთხე, გული შიშისგან სადღაც ყელსა და ნიკაპს შორის მიცემდა ენის ქვეშ. სირბილით და სრიალით ჩავედი ქუჩაზე ეთერში მაგვიანდებოდა, პირველივე ტაქსი გავაჩერე, ძალიან ვთხოვე სწრაფად ევლო, მაგრამ შუქნიშანზე გაჩერება რომ მოვისურვეთ და დამუხრუჭებისას მოგვასრიალა, იმდენი ვიტრიალეთ სანამ მანქანა ჩემს მხარეს საგზაო ნიშნის ბოძმა არ გააჩერა, უფრო სწორად საგზაო ბოძმა რომლის ნაწილიც პირდაპირ გულში მქონდა გაყრილი

სიცოცხლე მეხუთე – საგზაო ნიშნის ბოძი რამდენიმე მილიმეტრით ამცდა, მანქანიდან გადმოსვლა გამიჭირდა, ახლა ნამდვილად ვეღარ მივუსწრებდი ეთერს, მწვანე შუქს არც დაველოდე, გზაზე გადარბენისას მანქანის მუხრუჭის ხმა გავიგე, ზუსტად ჩემს ფეხებთან დაამუხრუჭა “ტყტყ” ბგერები გამოსცა მძღოლმა და ვიფიქრე აი სამშვიდობოს გამოვედითქო, როდესაც გზის მეორე მხარეს პალტოში და ბერეტში გამოწყობილი, მომღიმარი, საშუალო ასაკის ქალბატონის მზერა შევნიშნე. არ გავუღიმე იმიტომ რომ არ მეცნო, მაგრამ დავაკვირდი, რომ მივუახლოვდი ეს მზერა ისეთი კეთილი აღარ მომეჩვენა…

– შენ იცი რომ შეიძლება მომკვდარიყავი??? ვინ არის დამნაშავე ის თუ შენ??? შენ და შენნაირები უნგრევენ უდანაშაულო ადამიანებს ცხოვრებას??? ჩემს შვილს უნდოდა მკვლელი გამხდარიყო??? მაგრამ შენნაირი ალქაჯების გამო ხდებიან მკვლელები და არც მეტი არც ნაკლები პირდაპირ შუბლში მესროლა… უფრო სწორად ხმა გავიგე სროლის…

სიცოცხლე მეექვსე – ბერეტიანმა ქალბატონმა სათამაშო პისტოლეტით წყალი სახეში შემასხა, ფიზიკურად საკმაოდ სუსტად გამოიყურებოდა, მაგრამ მაინც მთელი ძალით გავრბოდი, 5 წუთში გავჩერდი და სული ძლივს მოვითქვი არც არაფერი დარჩა ფეხით მივედი… ლიფტში რომ შევედი წამებს ვითვლიდი და აი სადღაც მეშვიდესა და მერვე წამს შორის ჩაწყდა, ამჯერად უკვე სიკვდილში გამოცდილს ხმაურიც დამამახსოვრდა, ჩემი ყვირილიც, შეჯანჯღარებაც და სამწუხაროდ ძლიერი დარტყმაც, ლიფტში არა, მაგრამ საავადმყოფოსკენ გზაში კი ნამდვილად მოვკვდი

სიცოცხლე მეშვიდე – ძლივს დავარწმუნე სასწრაფოს ექიმები რომ არაფერი მიჭირდა, იმის გარდა, რომ ეთერში მაგვიანდებოდა და სულ სირენებით მიმიყვანეს სამსახურამდე, რა თქმა უნდა კიბით ავედი, გულამომჯდარი მივეყუდე კედელს და ის იყო სიგარეტისთვის უნდა მომეკიდა, რომ ჩემი მეწყვილეც გამოვიდა

– ძალიან ძალიან გთხოვ ირაკლი ვერ ვსუნთქავ და ერთი ჭიქა წყალი მომიტანე
– ახლავე

ეს ახლავე კი გამიკვირდა, მაგრამ გაკვირვების გამოსახატი ენერგია ჯერ არ მქონდა, სამწუხაროდ მოგვიანებით უკვე დაგვიანებით აღმოჩნდა, რადგან ჩემმა საკუთარმა და ღვიძლმა მეწყვილემ მოწამლული წყალი გამომიწოდა და მეც იქვე მოსაწევში გარდავიცვალე

სიცოცხლე მერვე – წყალი დავლიე და ცოტა გონს რომ მოვეგე გამახსენდა ჩემი ეთერი, საეთეროში პალტოთი და ქუდით შევედი, რამდენიმე წამიც და დავაგვიანებდი, ის იყო უამინდობის ბლოკზე უნდა გადავსულიყავი, რომ კარგად გვარიანად შეგვაზანზარა და მერე მახსოვს რომ იატაკი გამომეცალა ფეხქვეშ. 10 ბალიანმა მიწისძვრამ მიწასთან გაასწორა თბილისი და მეც…

სიცოცხლე მეცხრე – გამოვედი საეთეროდან, გავიხადე პალტო, გავთბი, ლევანმა ყავა მომიდუღა, დავჯექი ირაკლის გვერდით და დავიწყეთ მაფიოზობანას თამაში… წინ თავისუფალი სამი საათი მქონდა, დავხუჭე თვალები, გამეცინა, სულ მეცინება ამ დროს, გავახილე, ყველა მე მიყურებს, დავასახელე, ხმა მივეცი, გავარდა, მაფიოზია, ისევ აბაშმაძე, მაფიის ღამეც დადგა, მაფიოზის გადაწყვეტილებით თამაშს ტოვებს ანა სიდამონიძე

პ.ს. ისევ აბაშმაძე თუ მომკლავს )))))))))))))

სამი წლის ანა

ყველა ადამიანში ცხოვრობს 3 წლის პატარა ადამიანი, უბრალოდ ყველა არ უფრთხილდება ამ პატარა 3 წლის ბავშვს და ისე იზრდება რომ ამას ვერც ამჩნევს. მთელი ჩემი 24 წლის მანძილზე ამ ბავშვს ვუფრთხილდები ჩემში, ვუვლი და ბედნიერი ვარ როცა ისეთ ადამიანს ვხვდები, რომელშიც ეს ბავშვი ჯერ კიდევ ცოცხალია, თუნდაც დავიწყებული და სადღაც შორს გადამალული, მაგრამ ცოცხალი.

უბრალოდ ხანდახან საჭიროა ადამიანებთან ისეთივე გულწრფელი იყო, როგორც 3 წლის ასაკში