პოსტის სათაური უცვლელი დავტოვე. სკოლა რომ დავამთავრე, გულუბრყვილოდ მეგონა ბავშვები ერთმანეთს აღარ ჩაგრავდნენ. დარწმუნებული ვარ ჩემი თაობიდან და არა მარტო, ბევრია ვისაც მსგავსი გამოცდილება აქვს. სტუდენტობისას ახალი მეგობრები შევიძინე, რომლებიც ჩემნაირად ფიქრობდნენ, ბევრი საერთო გვქონდა, მსგავსი ინტერესები, მეტნაკლებად მსგავსი შეხედულებები და ამიტომაც მოვწყდი იმ გარემოს. გარკვეული დროის განმავლობაში ვფიქრობდი, რომ თაობა შეიცვალა და შეხედულებებიცა და დამოკიდებულებებიც განსხვავებული იყო. ვცდებოდი თავისთავად, იმიტომ რომ საზოგადოებაში სადაც სიყვარული სძულთ და ღმერთის სახელით ძალადობენ, სადაც ერთს სქესის გამო ამცირებენ და ხოლო მეორეს ამავე მიზეზით ამართლებენ, არაფრით განსხვავდება 15 წლის წინანდელი საზოგადოებისგან.
მე მინდა მოვყვე რა მოხდა ჩემს თავს, იმიტომ რომ დარწმუნებული ვარ დღეს ეს თემა განსაკუთრებით აქტუალურია. ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი. მუსიკაზე დავდიოდი, კარგად ვსწავლობდი, წესიერად ვიქცეოდი და ზრდილობაც არ მაკლდა. ისე მოხდა, რომ სკოლაში ერთ-ერთ პოპულარულ გოგოდ ვიქეცი, საიდან დაიწყო ეს ყველაფერი არც ვიცი. უბრალოდ ყოველთვის მქონდა ჩემი შეხედულება, არ ვიყავი ტიპური ხუთოსანი მიუხედავად იმისა, რომ კარგი ნიშნები მყავდა, მეგობრული და კომუნიკაბელური ვიყავი. ჩემს სკოლაში კალათბურთი იყო პოპულარული სპორტის სახეობა. ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ ყველაზე სიმპათიურ, კალათბურთელ ბიჭს შევუყვარდი, რომელზეც სკოლაში ყველა გოგო დნებოდა. ჩემი პირველი შეყვარებული იყო სკოლაში. გოგონების ნაწილი მაშინვე ჩამომშორდა. კი, ბევრი მეგობარი მყავდა, ყველა მემეგობრებოდა მანამდე. პრობლემები მაშინ დაიწყო, როცა ჩემმა შეყვარებულმა ყველა ბიჭის ჩაგვრა დაიწყო ვინც შემომხედავდა, ან შემეხებოდა, ან შეეცდებოდა მეგობრობას. რამდენჯერმე გავიგე, რომ ჩემი სახელით ცემა ბიჭი, მაგალითად გამომართმევდა რამე ნივთს ნებისმიერი მიზეზით და მერე ამბობდა რომ აი ანამ მითხრა ეგ ტიპი მომაშორეო. ნელ-ნელა ყველას თვალში წესიერი გოგოდან, მოძალადედ ვიქეცი. ჩემს სიტყვებს არანაირი ფასი არ ქონდა, არც ჩემს შეყვარებულთან არც ჩემს ძველ მეგობრებთან. ამიტომაც გადავწყვიტე გავშორებოდი, მაგრამ გვიანი იყო. ჩემი შეყვარებული თავის საკუთრებად მთვლიდა, რომელიც აუცილებლად მისი ცოლი უნდა გამხდარიყო. ვერაფერს ვაკეთებდი, რომ ასე არ ეფიქრა. ყველა ჩემი ნაბიჯისთვის წინასწარ მზად იყო. უამრავი მეგობრიდან ზუსტად 2 დამრჩა ამ დროისთვის და იმათაც გავურბოდი, გამოვიკეტე, განვმარტოვდი, მაშინ მივხვდი, რომ სერიოზული პრობლემა მაქვს, რომელსაც ჩემს გარდა ვერავინ გადაჭრიდა.
ერთ დღესაც სკოლაში მივედი და ჩემს შეყვარებულს მოვუყევი, თითქოს დაწყებით კლასებში ვერაზე სწავლის დროს, შეყვარებული მყავდა, რომელსაც ვაკოცე. გულწრფელად ვთვლიდი, რომ უბრალოდ გამშორდებოდა. გამშორდა, მაგრამ შემდეგი 2 წელიც ჯოჯოხეთად მექცა. ყველაფერი დაიწყო იქიდან, რომ სკოლაში ყველას მოუყვა, რომ ბოზი ვარ, იმიტომ რომ 7 წლის ასაკში ბიჭისთვის მქონდა ნაკოცნი. ყველა მე მადანაშაულებდა. დავიწყე აღიარება, ვუთხარი რომ ეს ყველაფერი ტყუილი იყო და უბრალოდ მასთან დაშორების გამო მოვიგონე. მინდოდა, რომ უბრალოდ დავშორებულიყავით. ამის მერე უფრო დარწმუნდა, რომ ნამდვილად ნაკოცნი მქონდა ბიჭისთვის და შეიძლება მეტიც.
პირველი 6 თვე არავინ არ მელაპარაკებოდა სკოლაში, დერეფანში გასვლისას მესმოდა კომენტარები და შეძახილები, საკმარისი იყო მასწავლებელი არ ყოფილიყო, რომ რაც ხელში ქონდათ მესროდნენ. რამდენჯერმე მისი მეგობრები ხელით შემეხნენ. ვაპროტესტებდი, დირექტორთანაც ჩავდიოდი, მაგრამ ბიჭების მშობლებს ყოველთვის ქონდათ არგუმენტი “როგორც იმსახურებს, ისე ექცევიანო.” თანასკოლელები კი ამბობდნენ აუ “ნასეტკაც” ყოფილაო. მე კიდე არ ვიცოდი, როგორ დამეცვა თავი. ჩემმა მშობლებმა სხვა სკოლაში გადასვლა შემომთავაზეს, მაგრამ მე არ დავთანხმდი, მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ პრობლემა უნდა გადამეჭრა. მაშინ 13 წლის ვიყავი და პირველად დავფიქრდი იმაზე, რომ ამ საზოგადოებაში უნდა იყო კაცი, იმისთვის რომ გაგამართლონ. პირველად მაშინ გამიჩნდა პროტესტის გრძნობა, რომ ჩემი სიტყვები ნაკლებ ფასობდა და ჩემთვის არ შეიძლებოდა ის, რაც მათთვის მისაღებად ითვლებოდა. ხანდახან ვფიქრობ, ეს ყველაფერი რომ არა, ნუთუ დღეს ქალზე ძალადობის ფაქტის გაგებისას მეც ვიტყოდი “ოჯახის საქმეა, არავის ეხება” ან “ალბათ დაიმსახურა”.
რამდენიმე თვის იგნორირებამ, თავდაცვამ და დირექტორთან საჩივრებმა არანაირი შედეგი რომ არ გამოიღო, უკვე დანებების პირას ვიყავი მისული. ყოველ ღამე რომ ტირილით იძინებ, იმიტომ რომ მეორე დილა უნდა გათენდეს და სკოლაში უნდა წახვიდე. აღარ მახსოვს რომელიღაც ფილმში მოვისმინე ფრაზა, როცა ფსკერს მიაღწევ ყველაზე მომგებიან მდგომარეობაში მაშინ ხარ, იმიტომ რომ იმის ქვემოთ ვეღარ დაეცემი, ფსკერიდან გზა მხოლოდ ერთი მიმართულებითაა, ზემოთ. ზუსტად ამ ფორმულირებით ვერ, მაგრამ დაახლოებით ამ შინაარსის გამონათება მქონდა ერთ დილას. იმ დილას წითელი კოლგოტი ჩავიცვი, კაბა დავიმოკლე, თმა გავიჩეჩე და მკვეთრი მაკიაჟი გავიკეთე. უკვე მასწავლებლებსაც არ მოვწონდი, მაგრამ მეკიდა. უფრო სწორად არ მეკიდა, მაგრამ ასეთი იმიჯი მქონდა. იგნორირებას დამატებული ფეხებზე დაკიდების დემონსტრირება იყო გამოსავალი, რომელიც ვიპოვნე. ჩემი ჩაცმულობით და ქცევით ჩემს თანასკოლელებს ის მივეცი რასაც მთხოვდნენ. ის ანა მივეცი, რომელიც ვეგონე სინამდვილეში, რომლადაც მთვლიდნენ. ყველა ფეხებზე დავიკიდე, აღარავის ვეკონტაქტებოდი, ისევ კარგად ვსწავლობდი, უფრო კარგადაც. ერთ დღესაც გაკვეთილიდან გამოვედი და ტუალეტში ჩემი თანაკლასელი ბიჭი შემომყვა. მაშინ პირველად და უკანასკნელად ამოვარტყი ყვერებში მუხლი კაცს, ამის გამო დირექტორთან დამიბარეს და საყვედური გამომიცხადეს, მას არაფერი უთხრეს, იმიტომ რომ მე წითელი კოლგოტი მეცვა და ჩემი ბრალი იყო ყველაფერი. სხვა დროს თავს ვიმართლებდი და თვალცრემლიანი გამოვდიოდი ხოლმე კაბინეტიდან. ამჯერადაც მთელი ხმით ვიტირებდი, მაგრამ ინდეფერენტულ სახეს ვინარჩუნებდი და ვიმეორებდი, რომ რადგან არავინ არ მიცავს, საკუთარ თავს დღეიდან მე დავიცავდი. ჩემი ყოფილი შეყვარებული და მისი ძმაკაცები იმავე თვეში გადიყვანეს სხვა სკოლაში, როგორც გავიგე მშობლების ინიციატივით. მომდევნო 2 წლის განმავლობაში კიდევ ბევრ ბიჭს ვუყვარდი, მაგრამ ჩემი შეყვარებული ყველაზე არაპოპულარული ახალგადმოსული გახდა, ჩემს მეგობრებად ის ორადორი ადამიანი დარჩა.
სკოლაში მივხვდი, რომ ადამიანების სჭირდებათ ავტორიტეტი, 90-იანების გაგებით არა, მისაბაძი პიროვნებები და ამ ავტორიტეტს არავინ ანიჭებს, მხოლოდ საკუთარი თავი და თავდაჯერებულობა. ნებისმიერი ადამიანი შეიძლება გახდეს ვინმესთვის მისაბაძი, როგორც ის კალათბურთელი გახდა და შემდეგ უკვე მე. იმიტომ რომ მე არავის არ ვგავდი, ვაკეთებდი, ვიცვამდი და ვიქცეოდი ისე როგორც მსურდა, იმიტომ რომ მე ძალის დემონსტრირებას ვახდენდი. არ ვაღიარებდი წესებს. დიახ, მეათსე კლასიდან როცა უკვე ყველაფერი ჩაწყნარდა და მე აღარ ვიყავი ჩაგვრის ობიექტი, დირექტორის ორი გაკვეთილი დაგვინიშნეს დილაობით და მე ყოველ დილით მის პირველ გაკვეთილს ვაცდენდი და ყოველ დილით ვეუბნებოდი რომ მეძინა, მაგრამ კარგად ვსწავლობდი ისტორიას და ამასთან შეგუება უწევდა. ეს იყო ჩემი სამაგიერო, ან უფრო ძალის, ნების და დაუმორჩილებლობის დემონსტრირება, მისი ავტორიტეტის შესარყევად. მას ყოველ დღე, ბოლო 2 წლის განმავლობაში უწევდა იმასთან გამკლავება, რომ მე მის ავტორიტეტს ვლახავდი კლასის წინაშე, არ ვემორჩილებოდი. გაკვეთილებიდან მივდიოდი როცა მინდოდა, მოვდიოდი როცა მომესურვებოდი. ვსწავლობდი, კონფერენციებზე გავდიოდი და იძულებული იყვნენ შემგუებოდნენ ასეთს. ვერ ვიტყვი, რომ ეს ნამდვილად მე ვიყავი, ეს ჩემი იმიჯი იყო, რომელიც გადარჩენაში დამეხმარა. ჯერ კიდევ მაშინ მივხვდი, რომ ადამიანები ზუსტად ისე გექცევიან, როგორც შენ აძლევ უფლებას მოგექცნენ. ისე აღგიქვამენ, როგორც გინდა რომ აღგიქვან. თუ გინდა იყო ძლიერი, უბრალოდ უნდა იყო. რთულია, მაგრამ შეუძლებელი არ არის. სკოლა რომ დავასრულე დირექტორმა ხუთოსნის ატესტატის გადმოცემისას მითხრა, იმედია აღარასდროს შევხვდებით ერთმანეთსო. იქ დასრულდა დაუმორჩილებელი გოგონას ამბავი და იმიჯი, იმიტომ რომ მე მივიღე მისგან აღიარება.
ჰაგის ბლოგი 