BIAFF ფილმი როგორც მეტამორფოზა

მილიონი მიზეზი დისკომფორტისთვის. წყალი ყოველთვის მინის ჭიქიდან არის გემრიელი. დილით საუზმედ უნდა მქონდეს შემწვარი კვერცხი. როცა ჩემი კომფორტის ზონიდან გამოვდივარ ვხვდები რამდენი წესი მაქვს ცხოვრებაში. უცხო სახლში, უცხო ქალაქში და უცხო გარემოში ჩემი წესების შესრულება რთულია. ბინაში სადაც ახლა ვცხოვრობ საერთოდ არ არის მინის ჭიქები და წყალს გემო აღარ აქვს. პირველივე დილა დაიწყო თითქმის იდეალურად. პრესკაფეში შემწვარი კვერცხი არ ქონდათ მენიუში, მაგრამ ეს გამონაკლისი ჩემთვის დაუშვეს, ალბათ ძალიან სასოწარკვეთილი სახე მქონდა. საერთოდ ბევრი აკვიატებული აზრი მაქვს. დღეს პირველად დავფიქრდი, რომ ძალიან ვგავარ მელვინს ფილმიდან “As Good As it Gets“.  მე შემეძლო ვყოფილიყავი ადამიანი, რომელიც თავისი ოთახიდან იშვიათად გამოდის და არასდროს პირადი კომფორტის ზონიდან, ყოველდღე აკეთებს ზუსტად ერთსა და იმავეს, არ უყვარს როცა ეხებიან და სიამოვნებს ის რასაც ეჩვევა. ასე ბევრად კომფორტულად ვიქნებოდი, მაგრამ მე არასდროს მაკმაყოფილებს ჩემი თავი ისეთი, როგორიც ვარ. მე არ მინდა ვიყო უკეთესი, მე მინდა ვიყო ჩვეულებრივი.

Never, never, interrupt me, okay? Not if there’s a fire, not even if you hear the sound of a thud from my home and one week later there’s a smell coming from there that can only be a decaying human body and you have to hold a hanky to your face because the stench is so thick that you think you’re going to faint. Even then, don’t come knocking. Or, if it’s election night, and you’re excited and you wanna celebrate because some fudgepacker that you date has been elected the first queer president of the United States and he’s going to have you down to Camp David, and you want someone to share the moment with. Even then, don’t knock. Not on this door. Not for ANY reason. Do you get me, sweetheart?

ჩვევა #მემილიონე. როცა ფილმს ვუყურებ ვცდილობ გავიხსენო ადამიანი, რომელიც ამ ფილმს მაგონებს. პერსონაჟს არა, ფილმს მთლიანად. ფილმი როგორც ერთი მთლიანი ორგანიზმი, სხეულით, კანით, სახით, გამომეტყველებით, ხასიათით. ფილმი როგორც პიროვნება. ჰოლივუდური ფილმებიდან, მაგალითად ავიღოთ რომელიმე იდეალური მელოდრამა “ჩემი საუკეთესო მეგობრის ქორწილი” ეს ფილმი მაგონებს ბარბის. ის იდეალურია, მაგრამ პლასტმასის. ის ზედმეტად სწორია და ეს ესთეტიკისგან ამიტომაა შორს. არ შეიძლება იდეალურად სწორი იყოს იდეალურად მშვენიერი.

გუშინ ბიაფის გახსნაზე გზაში გავილუმპე და ფილმის ყურებისას გავშრი, უფრო სწორად იმ კონდიციამდე მივედი ნესტიანი ტანსაცმელი რომ გათბობს. როგორ შეიძლება მაღიზიანებდეს არასწორ ჭიქაში დასხმული წყალი და არ მაღიზიანებდეს სველი ტანსაცმელი?

გახსნის ფილმი გიორგი დანელიას “Ku! Kin-Dza-Dza” იყო. თავისივე ფილმის რიმეიქი. საერთოდ რიმეიქების არ მჯერა. რიმეიქები ცალკე პიროვნებასაც არ გავს. ის იგივე ადამიანია საბანკეტო კაბაში გამოპრანჭული, ზედმეტად სწორად დალაგებული ვარცხნილობით და ბევრი მაკიაჟით. ასე მეგონა დღემდე. გუშინდელი რიმეიქი იყო იგივე პიროვნება, არც ზედმეტად დავარცხნილი, არც კლონირებული და არც პლასტიკური ქირურგიის მეშვეობით განახლებული. ის რეინკარნირებული პიროვნება იყო და ამ ყველაფერში რეჟისორს არ ქონდა ღმერთის როლი, რომელიც კლავს და აცოცხლებს. რეჟისორი იყო საარსებო გარემო. ეს იყო სამყარო, რომელშიც ფილმები, როგორც ადამიანები კვდებიან და გარდაისახებიან. ფილმი როგორც მეტამორფოზა.

პრინციპულად არ ვიტყვი რომ ფილმი სანახავია. თუ უკვე არ ფიქრობთ რომ სანახავია, ამის თქმას აზრიც არ აქვს. მაგრამ ის ვინც არ ნახავს მას, ვერასდროს მოხვდება პირად პლანეტაზე სახელად “ჩემი გულწრფელი მე”. ეს არ არის ის ფილმი, რომელზეც მარტივია თქვა რისი თქმა უნდოდა რეჟისორს, იმიტომ რომ ეს საერთოდ არ არის მთავარი. აქ მნიშვნელოვანია რისი თქმა გინდა შენ, დარბაზის მორალური სტრიპტიზია. კანს გხდის, გატრიალებს და სარკეზე გარტყმევინებს სახეს, ფილმი თავიდან ბოლომდე ალეგორიაა, იუმორის ფერუმარილით. ყველას შეუძლია დაიჭიროს ერთი ფრაზა, რომელიც მისთვის არის გარდამტეხი. ჩემთვის ასეთი ეპიზოდი იყო საჰაერო ბუშტების ველი, როდესაც ტოლიკი ბუშტების გახეთქვას გადაწყვეტს და პაცაკი ეტყვის “Родной, это же последний выдох. Могила. Кладбище”.  ეს იყო მომენტი, როცა აღარ ვფიქრობდი ძეგლების ტრაგიზმზე და საფლავის ქვების ამორალობაზე. ეს იყო მომენტი როცა გავაცნობიერე, ჩვენ ყველა ვინახავთ საკუთარ ბოლო ამოსუნთქვას, როგორც ის ბუშტები უდაბნოში.

მე და ჩემი კოშმარები

მთელი ჩემი ცნობიერი ცხოვრება კოშმარებს ვხედავ. ნუ სიზმრების 100%-დან 99.99% კოშმარები იყო და დანარჩენი ერთი არ მახსოვდა. სხვათაშორის ბოლო რამდენიმე დღეა თუ უკვე ერთი კვირაა მძინავს ჩვილივით და ვხედავ კარგ სიზმრებს. ისეთ კარგებს და ლამაზებს, საყვარლებს და ფუმფულებს, რომ აღარ ვიცი რა ვქნა, რას ვეცე, როგორ გავაზიარო, ვის მოვუყვე. რა კარგი ყოფილა კარგი სიზმრების ნახვა ღმერთო ჩემო, რომ იღვიძებ და ადამიანის სახე გაქვს, მზეს ამჩნევ ცაზე თურმე ამოდის და ანათებს კიდეც და საერთოდ რა კარგი და მშვენიერია ირგვლივ ყველაფერი. როგორ მოქმედებს ადამიანზე თურმე ცუდი სიზმრები. გულში ვფიქრობ ეს დღეები, თურმე რა ბედნიერები არიან ადამიანები და არ იციან.

ჩემი სიზმრები უკიდურესად კოშმარულია და ეხება ყველა თემას რაც კი ოდესმე მაინტერესებდა ან ვიცოდი. რელიგია, მითოლოგია, რიტუალები და ა.შ. მაგალითად როცა ყველა იხსენებს ბედნიერად სიზმარს, რომელშიც იფრინა და აღფრთოვანებული ყვება იმ განცდებს, რომელსაც ფრენის დროს განიცდიდა. ამ დროს მე, ერთადერთხელ ვიფრინე სიზმარში და ისიც როგორ, მილიონი ფსიქოპათი მე მომსდევდა უკან, მთელი ქალაქი ჩემი ალტერნატიული განსხეულებებით იყო სავსე, ოღონდ ყველა თავისებურად საშინელი იყო და რომ მომიმწყვდიეს რომელიღაც კორპუსის თავზე იქიდან გადმოვხტი და ვინატრე ფრთები, შედეგად ვიფრინე, მაგრამ ეს იყო მტკივნეული, თან მწონდა ღამურას ფრთები. მთელი დღე მტკიოდა ზურგის კუნთები და მას შემდეგ არ მიფრენია.

ერთხელ მოვხვდი ჯოჯოხეთში სადაც კანი გამაძრეს ამოატრიალეს, ისევ ჩამაცვეს და მიმაკერეს. თან ამ ყველაფერს ვგრძნობდი და ისეთი რეალისტური იყო. ვერ ვიხსენებ რომელი გრძნობა უფრო მტკივნეული იყო გატყავების თუ ჩაცმის, მაგრამ ეს იყო ნამდვილი კოშმარი, რომელიც იმდენად კოშმარი იყო, რომ გავიღვიძე ვიგუდებოდი უჰაერობისგან. სხვათაშორის ჯოჯოხეთში კიდე ვიყავი სხვა დროსაც, მაგრამ იქ უკვე სახელგანთქმული კუპრის უდაბნო ფიგურირებდა, რომელზეც დავდიოდი შიშველი ფეხებით და ვერ ვაგნებდი გასასვლელს, თან ვეძებდი ლუციფერის ქამარს, რომელიც საიდანღაც ვიცოდი რომ გამიყვანდა ჯოჯოხეთიდან. ჰოდა ვიპოვნე ქვა, რომელიც მივხვდი რომ ეს იყო ქამარი და რაღაც ღვთაებრივად კი არა, არამედ სამეცნიერო ფანტასტიკებში რომ არის, იმ ტექნოლოგიის მსგავსად გარდაიქმნა ეს ქვა ქამრად. ოღონდ რომ გავიკეთე მე თვითონ გავხდი ლუციფერი და ჯოჯოხეთიდან გამოსვლა აღარ მინდოდა.

კიდე ერთხელ მახსოვს რაღაც შენობაში მოვხვდი რომლის ოთახებიც ფორმას იცვლიდა და თან დროც სხვანაირად მიდიოდა ამ სახლში. მაგალითად ერთ ოთახში რომ შევიდოდი და რომ დაიწყებდა დამრგვალებს უნდა გამესწრო მეორეში, მერე დერეფანი იწყებდა დავიწროვებას და შემდეგი ოთახის კარი მხოლოდ დერეფნის ბოლოს იყო, არადა უნდა მომესწრო შესვლა თორემ გავიჭყლიტებოდი, ჰოდა მერე რომ ვბრუნდებოდი ისევ იმ ოთახში სადაც უკვე ვიყავი იქ ვხედავდი ჩემს თავს, რომელიც მე ვერ მხედავდა და იმ ვითარებას რაც უკვე იყო რამდენიმე წუთის წინ. რამდენჯერაც ვბრუნდებოდი ერთსა და იმვე ოთახში იმდენ დროს ვხედავდი ერთდროულად და იმდენ ჩემს თავს. ანუ ყველა დრო ფენებად იყო ერთმანეთზე დადებული და თითქოს მთელ სახლში ყველაფერი სინამდვილეში ერთდროულად ხდებოდა, უბრალოდ მე სივრცეში გადავაადგილდებოდი და არა დროში.

ერთხელ სიზმარში ვნახე სამყაროს დასასრული. ესეც კოშმარი იყო პრინციპში, მაგრამ ისეთი ლამაზი, რომ სამყაროს დასასრული თუ ასეთი იქნება მინდა რომ რეალურადაც ვნახო. სიზმარში ვნახე რომ მზის სისტემის ყველა პლანეტა ცაზე ჩანდა, იმიტომ რომ დედამიწა იზიდავდა მათ და ვითომ ამას ერქვა პლანეტარული სუიციდი. არც ვიცი საიდან მომივიდა ეს ტერმინი თავში. ჰოდა მოკლედ ყველა პლანეტა დედამიწას უნდა შეჯახებოდა, იმიტომ რომ საერთოდ მთელი სამყარო, ანუ მთელი არსებული კოსმოსური სივრცე იკუმშებოდა და ამ შეკუმშვის ეპიცენტრი იყო დედამიწა. ყველაზე ლამაზი იყო ბოლო რამდენიმე წუთი, როცა პლანეტები შემოიჭრნენ ატმოსფეროში და მათ გარშემო ფეიერვერკივით ალის რგოლები იყო, თვითონ კიდე შავები გახდნენ და მთელი ცა გამწვანდა როგორც ჩრდილოეთის ნათების დროს, ისე ალივლივდა სხვადასხვა გარდამავალ ფერებად და დედამიწაზე უცბად, რამდენიმე წამში მომწვანოდ ნაცრისფერი კვამლი ჩამოწვა, მაგრამ თან ანათებდა ყველაფერი და ისეთი ლამაზი იყო, ისეთი ლამაზი იყო ენითაუწერელიო, რომ იტყვიან.

ერთ სიზმარში ვიყავი სვანეთში, არადა სვანეთში არ ვარ ნამყოფი. ჰოდა ვითომ რაღაც კოშკში ვზივარ და უცბად ხალხი შემოიფანტა ყვირილით სამმა სვანმა გოლიათმა გაიღვიძაო. შემოვიდა ეს სამი სვანი გოლიათი დიდები, თეთრები და როგორც უკვე გაქცეული ხალხი ყვიროდა კაციჭამიები. თუმცა არ შევუჭამივარ, მახსოვს რომ სამივემ რაღაც ძალა მომცა, უფრო სწორად შემპირდა, აი ზუსტად ისე როგორც ზღაპრებშია ხოლმე, ოღონდ რაღაცის სანაცვლოდ. რის სანაცვლოდ არ ვიცი. იმედია სული არ მივყიდე ))))

ერთხელ ერთ სიზმარში სადღაც ცენტრალურ ამერიკაში ვცხოვრობდი, ნუ ეგეთი სახლები იყო და მე შავკანიანი მაღალი, ლამაზი ქალი ვიყავი. პრინციპში მხოლოდ ამის გამო ეს სიზმარი შემიძლია კოშმარების რიცხვში არც გავიყვანო, მაგრამ მე მქონდა რაღაც პატარა მრგვალი მინის კოლბებივით ბოთლები, რომლებშიც ფერადი ფოსფორივით მანათობელი ბლანტი სითხე ესხა. ხოდა ამ ქალაქში დავდიოდი და ყველას ვისაც შევხედავდი და ჩავთვლიდი რომ მისი დრო მოვიდა ვასმევდი ამ სითხეს და ამ კოლბაში ხვდებოდნენ. სიკვდილი ვიყავი ფაქტობრივად. როცა გავავსე ყველა კოლბა მთაზე ავედი სადაც ძველი ქვის სარიტუალო მაგიდასავით იყო, ქვემოდან დიდი ქვის თასივით ქონდა შედგმული. დავწექი, დავლიე ეს ყველა დაგროვილი სითხეები, გავდნი და ამ ქვის ჯამში დავგროვდი. ეგ შეგრძნება მახსოვს თან სითხე რომ ვიყავი. კატასტროფა შეგრძნება იყო, რომელიც ვერ აბალანსებს ჩემს ლამაზ, მაღალ შავ ქალად ყოფნას და ამიტომაც კოშმარია.

ერთხელ ვნახე როგორ ჩადიოდა თბილისი მიწაში, ვითომ მე ვიდექი სადღაც სააკაძის მოედანზე, უცბად დავინახე რომ შენობები ჩადიოდა მიწაში, ინგრეოდა ყველაფერი გარშემო და უკვე გასაქცევიც რომ აღარსად მქონდა ხვრელით მიწაში ჩავედი, თან ვფიქრობდი ამ ხვრელში როგორ ვეტევითქო. ნუ კი კომპაქტური ვარ, მაგრამ მაინც ძალიან ვიწრო ხვრელი იყო. მოვხვდი მიწისქვეშა გამოქვაბულში სადაც ტბა იყო, რომ ჩავიხედე თურმე გველის ტანი მქონდა და დრაკონის თავი. მერე მივხვდი იქ როგორ ჩავედი, მაგრამ მიუხედავად იმისა რომ დრაკონის სახე არ მეუცხოვა, პირიქით ძალიან ბუნებრივად აღვიქვი, მაინც ერთგვარი სტრესი იყო, უცბად რომ აღმოაჩენ ამ ფაქტს. საკმაოდ უსიამოვნო სიზმარი იყო.

ერთი მძაფრსიუჟეტიანი კოშმარიც იყო, რაღაც ლაბირინთში ვიყავი ქვის ლაბირინთი იყო, ოღონდ შენობაში, იმიტომ რომ ცა არ ჩანდა ჭერი ქონდა და იატაკიც ქვის. ვითომ ვიღაც მომსდევდა და მე მეცვა ტყავისა და რკინის ტანსაცმელი ძალიან სექსუალური. სხეულის ის ნაწილები რომელსაც ვხედავდი სულ მოხატული მქონდა. ჰოდა გავრბოდი თან ხელში მეჭირა ხმალივით თუ ხანჯალივით იარაღი. წამომეწია ეს ვისაც გავურბოდი და ისიც მე ვიყავი, ისიც მოხატული იყო, ზუსტად ჩემნაირი და მომკლა, ჰოდა სისხლი როგორცკი წამომივიდა გაქრა. საშინელი გრძნობაა საკუთარი თავი რომ გკლავს. ამ სიზმრის მერე დავრწმუნდი რომ სუიციდი ნოთ მაინ.

და ჩემი ფავორიტი კოშმარული სიზმარი იყო, როცა რეალურ ცხოვრებაში დავიძინე და სიზმარში გავიღვიძე კოსმოსურ ხომალდში, რომელიც დაჯდა პლანეტაზე, რომელზეც მე არალეგალურად ვიმყოფებოდი, საბუთები არ მქონდა და ვცდილობდი სატვირთო ნაწილით დედამიწაზე დაბრუნებას ))))) ეს იყო ყველაზე სასაცილო კოშმარული სიზმარი რაც კი მინახავს.

კიდევ უამრავი კოშმარი მაქვს ნანახი რომელსაც არცერთი პოსტი არ ეყოფა, თითქმის იმდენივეა რამდენი ღამეც იყო ჩემს ცხოვრებაში, ნუ თითქმის. ყველა ძალიან საინტერესოა, მაგრამ ამავე დროს საშინელი. ხანდახან თავსაც ვიმშვიდებდი იმით რომ, აუ მე ისეთი საინტერესო სიზმრები მაქვს, ისეთი არაბანალური, მაგრამ ბულშით. თურმე რა კარგი ყოფილა მათ გარეშე. არ დაბრუნდეთ კოშმარებო, არ მენატრებით.