რატომ არ მჯერა წინასწარმეტყველების

მე მჯერა, რომ სამყაროში არსებობდნენ ადამიანები, რომელთაც შეეძლოთ მომავლის შეგრძნება. მჯერა, იმიტომ რომ მომავლის მოგონებების გამონათებები მეც მქონია. ბავშვობაში ამის ნაკლებად მრცხვენოდა და ხმამაღლა ვამბობდი, ამიტომ ვიყავი ძალიან უცნაური ბავშვი, რომ გავიზარდე საერთოდ აღარ ვსაუბრობდი ამაზე, მაგრამ ჩემი გამონათებებისთვის მდუმარება აბსოლუტურად სულერთი აღმოჩნდა. თავისით აგორდა ასე, ჯერ ერთს ვუთხარი რაღაც, მერე მეორეს და მესამედ უკვე თვითონ მთხოვდნენ პასუხებს. იმის ახსნა, რომ მომავალს ვერ ხედავ უკვე სულერთი იყო. ზოგი ამით ერთობა, გამოწმებს ან გულწრფელად აინტერესებს რა მოხდება. თავიდან ვფიქრობდი, რომ მათი ინტერესის დაკმაყოფილებით, მათ კითხვებს შევწყვეტდი, მაგრამ ამაოდ. არავისთვის მიმიცია იმედი, რომ ის რასაც ვამბობდი ჭეშმარიტებაა, რომ ეს გარდაუვალი მომავალია, ამას ხუმრობაშიც კი ვატარებდი და ჩემს არასერიოზულ დამოკიდებულებას უფრო ხშირად ვიშველიებდი რაც დრო გადიოდა, მაგრამ ადამიანების ინტერესს არაფერი აცხრობს. ყველას აინტერესებს რა მოხდება, თუნდაც ხუმრობით. უკვე დიდი ხანია ყველას უარს ვეუბნები ან ვატყუებ და ამას თავისი მიზეზი აქვს.

მომავლის გამონათებები, წარსულის მოგონებებს გავს. ადამიანების უმეტესობას თავისუფლად შეუძლია უპასუხოს შეკითხვას რას აკეთებდა გუშინ, რამდენიმე დღის წინ. უფრო რთულია გაიხსენო რამდენიმე კვირის წინ მომხდარის დეტალები და ფაქტობრივად შეუძლებელია რამდენიმე წლის წინანდელი მოვლენის დეტალურად აღდგენა, თუ ის ძალიან შთამბეჭდავი არ იყო. ასევეა მომავალიც, ისეთივე სურათებია თავში როგორც წარსულის, უბრალოდ რამდენიმე ალტერნატივით, ან ძალიან ბევრი ალტერნატივით. მაგალითად, თუ დღეს დილით საუზმობის გახსენებისას მხოლოდ ერთი სურათი წარმოგიდგება თვალწინ, ხვალ დილის სურათი არის ერთდროულად ბევრი ვარიაცია და მათი გარჩევა საკმაოდ რთულია. იმიტომ რომ მომავალი არ არის ერთი სწორი ხაზი, ზუსტი თანმიმდევრობით განვითარებული სცენარით. ის ძალიან გავს ნაძვის წიწვიან ტოტს. ადამიანის ყოველი ნაბიჯი, უმნიშვნელოც კი, განსაზღვრავს როგორ განვითარდება მომავალი. ბედისწერა ნამდვილად არსებობს, მაგრამ ის იმდენად მასშტაბურია, რომ ადამიანს თავისუფალი არჩევანის საშუალებასაც უტოვებს.

რატომ არ მჯერა წინასწარმეტყველების. მომავლის არცერთ გამონათებაში, არასდროს არ არის გათვალისწინებული მომვალის ცოდნის ფაქტორი. ადამიანებმა ზოგადად არ იციან რა მოხდება მომვალაში, ამის ცოდნა სხვა ალტერნატიული მომავალია, სხვა მოვლენებით, სხვა სცენარით და სხვა არჩევანით. ეს მომავლის ცოდნის უკუჩვენებაა, როდესაც მომავალს იგებ, ის უკვე აღარასდროს მოხდება, იმიტომ რომ იმ მომავალში შენ არ იცოდი რა მოხდებოდა.  ეს ცოდნა ცვლის ადამიანების არჩევანს, ქმედებებს და გადაწყვეტილებებს. ეს არასწორი ჩარევაა. არავინ, ვინც მართლა ხვდება რამდენად მასშტაბურია ეს ინფორმაცია, რამდენად მნიშვნელოვანია მომავლის გაგების ფაქტი ადამიანისთვის, რამდენის შეცვლა შეუძლია ამ ინფორმაციას, არასდროს ეტყვის მას რა მოხდება. ეს ძალიან არასწორია.  ერთადერთი რითაც შემოვიფარგლები, რის უფლებასაც ვაძლევ საკუთარ თავს, ადამიანის მსუბუქი გაფრთხილებაა, შეფარულად და ყოველგვარი კონკრეტიკის გარეშე. შესაძლოა ესეც არასწორია, მაგრამ მხოლოდ მაშინ როცა სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი დგას, თავს ვაძლევ უფლებას ყოველგვარი წინასწარმეტყველების გარეშე გავაფრთხილო, ვუთხრა რომ ცუდი წინათგრძნობა მაქვს, ან ცუდი სიზმარი ვნახე, გული ცუდს მიგრძნობს და ა.შ. იმედია ამას არასდროს ვინანებ. ხშირად ვფიქრობ იმაზე უნდა იცოდეს თუ არა ადამიანმა დეტალები, თუ ეს მე ვიცი, მას აქვს თუ არა უფლება იცოდეს. ყველაფერს ჰო აქვს თავისი მიზეზი, რატომ არ ვაკეთებ არაფერს ადამიანების დასახმარებლად და მათი ცხოვრების გასამარტივებლად? ან სწორია თუ არა ჩემი არჩევანი არ დავეხმარო მათ ამაში, როცა შემიძლია. იქნებ საქმე მორალურ პრინციპებში არ არის და უბრალოდ მეშინია ან მეც არ მჯერა იმის რაც ჩემს თავშია? ძალიან ბევრი წინააღმდეგობრივი აზრი მაქვს და ხანდახან მგონია რომ ამ კითხვებზე სწორი პასუხი არ არსებობს.

არ მჯერა წინასწარმეტყველების, იმიტომ რომ ჭეშმარიტი წინასწარმეტყველებით ჩვენ წაგვართვეს ის მომავალი, ჩვენ ალტერნატიულ მომავალში ვცხოვრობთ. იქნებ ასეც იყო ჩაფიქრებული, თუ წინასწარმეტყველება იყო ძალიან ცუდი, ის უნდა თქმულიყო რომ შეცვლილიყო, იქნებ ჩემსავით სინდისი დაიმშვიდეს ამის თქმით, ან უბრალოდ გააზრებულად შეცვალეს მომავლის საშინელი სურათი, მაგრამ ყველაფერს ვერ შეცვლი უბრალოდ გაჟღერებით. არსებობს ალბათობა. არის მოვლენები, რომელთანაც რამდენიმე ალტერნატიული მომავლის ან უმეტესობა ალტერნატიულ გადაწყვეტილებებს მაინც მიყავხარ, იმიტომ რომ ის ზედმეტად მნიშვნელოვანია, ძალიან იშვიათად გარდაუვალიც. ამ ალბათობის გამოთვლა არც ვიცი როამდენად არის შესაძლებელი, რეალური არის თუ არა საერთოდ.

იმაზეც ვფიქრობ, რომ ეს ყველაფერი ჩემი წარმოსახვის ნაწილია და მე უბრალოდ მდიდარი ფანტაზია მაქვს, ყველაფერი დანარჩენი დამთხვევებია. პრინციპში ჩემს რეალობაში იმდენი არარეალურია, რომ ეს ვერსია საკმაოდ საფუძვლიანი მეჩვენება. წარმოდგენა არ მაქვს რა ხდება ამ დროს როცა მომავლის გამონათებები მაქვს და არის თუ არა ეს ჩემი ჰალუცინაციების ნაწილი. 50/50 ვარ, ხან ერთი აზრისკენ ვიხრები, ხანაც მეორისკენ. მაგრამ ჩემთვის ეს ყველა შემთხვევაში თანაბრად მძიმეა. იმასაც ვხვდები, რადმენად არარეალურად ჟღერს და ბევრისთვის ეს ცოტა ფსიქიატრია იქნება წაკითხვისას 😀 არ ვიცი, ვერაფრით ვიმართლებ თავს, პრინციპში არც ვცდილობ. მგონი ვიწყებ იმის გაცნობიერებას რაში მჭირდება საერთოდ ბლოგი და ამ ყველაფრის წერა. ეს აზრები რომელიც თავში მაქვს, დაწერამდე და დაწერის შემდეგ ჩემთვისაც კი განსხვავებულად ჟღერს. ჩემი ბლოგი ჩემი ღუზაა რეალობაში.

 

გენეზისი

ეს პოსტი ჩემი ყველაზე დიდი ქამინგაუთია. დღეს 15 იანვარია, 2014 წელი, მე ვზივარ საკუთარ ოთახში, თავი მისკდება, მგონია რომ ახლა ყიფლიბანდი უნდა გაიხსნას და იქიდან ჩემი მეორე მე ამოვიდეს, ეს არის ახალი მეს დაბადების წინასამშობიარო სპაზმები. უკვე ვეღარ ვუძლებ კოშმარებს, ჩემს არამდგრად ფსიქიკურ მდგომარეობას. სარკეში რომ ვიხედები, ჩემი ინდეფერენტული გამომეტყველების მიღმა ვხედავ როგორ მაქვს ფართედ გაღებული პირი და უხმოდ ვყვირი საშველად. ოდესღაც ჩემი ეს მეორე რეალობა განვაცალკევე. განსხვავებულ პიროვნებად გამოვაცხადე, დავარქვი ჩემი დემონი და ძალიან დიდი ხანი მასთან ერთად ვიცხოვრე. 9 წელი, 7 თვე და 12 დღე გავიდა, იმ დღიდან როცა არაფერი მახსოვდა. თავიდან ეს იყო თანაცხოვრება ჩემს დემონთან, მერე გადაიქცა რთულ თანაცხოვრებად, კოშმარად, აუტანლად. ბოლო თვეები ჩემი დემონი იბრძვის რომ სრულად შემერწყას და ეს საბოლოოდ მანადგურებს, მე, ჩემ მიერ განცალკევებულ პირვანდელ პიროვნებას.

გენეზისი

17 წლის ასაკში დამისვეს ეპილეფსიის დიაგნოზი. იმ ფორმის რომელსაც თან ახლავს ჰალუცინაციები. ეს შეიძლება იყოს ფერების სხვაგვარად აღქმა, პირში გემო რომელიც არაადეკვატურია და საკვებს ან სუნს არ უკავშირდება, ხმა რომელიც შეუძლებელია გესმოდეს, მეხსიერების ჩავარდნები. დეჟავუ, რომელიც უკვე ყოველდღიური და ჩვეულებრივი მოვლენაა, ჟემავუ, შეგრძნება როდესაც იცი რომ იცოდი, მაგრამ არ იცი, რეალობის შეგრძნების დაკარგვა, დამახინჯებული მეხსიერება. რაღაც რაც როგორც ირკვევა არ მომხდარა არასდროს, მაგრამ შენ გახსოვს და შეგიძლია დაიფიცო რომ ეს სიმართლეა და ა.შ. რთულია ყველაფრის აღწერა რითაც მე ყოველდღიურად ვცხოვრობ და რაც შეადგენს ჩემს ცხოვრებას, ჩემს განცალკევებულ დემონს. შუალედებში ის რაც რეალობა და სინამდვილეა, სხვის მიერ დადასტურებული და გადამოწმებული, ვარ მე, პირვანდელი პიროვნება.

ყველაფერი დაიწყო ბევრად უფრო ადრე 17 წლამდე. როდესაც მე არ შემეძლო ზუსტად მეთქვა რა საგანი მედგა წინ ჭიქის ყურებისას, ვფიქრობდი რომ ვსაუბრობდი, როდესაც ვიყავი სრულიან ჩუმად. ვფიქრობდი რომ არ ვსაუბრობდი და ვფიქრობდი, როდესაც ვესაუბრებოდი მეგობარს. ვიდექი ქუჩაში და რამდენიმე წამით ვერ ვიხსენებდი როგორ მოვხვდი აქ. მერე იყო პანიკა რომ იკარგები, ერთადერთი რასაც აცნობიერებ ამ მომენტში ისაა რომ უნდა იცოდე სად ხარ, რას უყურებ, როგორ მოხვდი აქ და რა ხდება შენს გარშემო, მაგრამ არ გახსოვს არც სახელი, არც დრო, აღარ არსებობს სივრცე და არ ხარ დარწმუნებული არაფერში, მერე არის პანიკა, რომელიც ძლიერდება, მერე დგება აურა, მდგომარეობა როცა ყველაფერს ხვდები, მაგრამ აბსტრაქტულად, სახელს ვერ არქმევ მაგრამ ზუსტად იცი რა ხდება და რა მოხდება ამ წამს. თითოქს შენელებული, ჰაერში გამოკიდებული მდგომარეობაა, წამის მეასედით გამოდიხარ სხეულიდან და შენს თავს ხედავ გვერდიდან, სანამ სივრცეში არ ჩნდება პირველი შავი წერტილი, როგორც ეკრანზე მკვდარი პიქსელი, მერე მეორე შავი წერტილი, სანამ ყველაფერი პატარა შავი წერტილებით არ იფარება და გონებას კარგავ. როცა გონს მოდიხარ ჯერ გესმის ხმები, მერე გიბრუნდება გრძნობა და თვალებს ახელ, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ სუნთქავ. პანიკა გეწყება რომ ვერ სუნთქავ და ახლა უნდა გაიგუდო. თუ ფეხზე ვერ დგები, ხოხვით მიდიხარ გასასვლელისკენ, სრულიად ინსტინქტურად, გადიხარ გარეთ, იხედები მაღლა, რომ დაინახო ცა და აკეთებ პირველ ღრმა შესუნთქვას. მერე გახსენდება რომ როცა გონება გქონდა დაკარგული, სანამ ხმებს გაიგებდი შენთვის ყველაფერი გაგრძელდა. ალტერნატიული გაგრძელება იყო, შავმა წერტილებმა დაფარა ყველაფერი, შენ დაბრუნდი შენს სხეულში რომელსაც გვერდიდან ხედავდი და განაგრძე მოძრაობა სივრცეში სადაც ყველაფერმა დაიწყო აზრის დაბრუნება, ჯერ გაგახსენდა საგნების ფორმის სახელები, რომელსაც ხედავდი, მერე გაიხსენებ ფერები, საგნები, გაიხსენე სად ხარ, ვინ ხარ და როგორ მოხვდი აქ. როდესაც ყველაფერი გაგახსენდა, გაიგონე ხმა, რომელიც ამ ალტერნატიულ რეალობაში იყო ზედმეტი, გაგახსენდა მდგომარეობა – აურა, როდესაც ყველაფერი ეს აბსტრაქტულად შეგრძნების დონეზე გააცნობიერე და მიხვდი რომ ეს რეალური არ იყო, ამიტომ გონებით ჩაეჭიდე ამ ხმას, ჯერ სიტყვებს ვერ არჩევ, მერე გესმის რომ შენ სახელს იძახიან და გთხოვენ გონს მოხვიდე, კიდევ უფრო ეჭიდები ხმას და ისევ სიბნელეა, მერე გრძნობ შეხებას და ხვდები რომ დაბრუნდი, თვალს ახელ, მაგრამ ვერ სუნთქავ, ამიტომ გარბიხარ რომ გათავისუფლდე იმ სივრცისგან რომელიც გაწვება თითქოს უნდა გაგჭყლიტოს, შენ გჭირდება სივრცე რომ ჩაისუნთქო. როცა ამას აცნობიერებ ახლადგონზემოსული, ფაქტობრივად 1 წამში, გაელვებასავით, კუჭი ვერ უძლებს და უახლოესი ტუალეტისკენ გარბიხარ, გული გერევა.

გონების გახშირებული დაკარგვის გამო მიმიყვანეს ექიმთან, ჯერ ეგონათ კისტა ან სიმსივნე, შემდეგ ფსიქიკური აშლილობა, როცა ყველაფერი გამოირიცხა ენცეფოლოგრამა გამიკეთეს და დამისვეს ეპილეფსიის იმ ფორმის დიაგნოზი, რომელსაც თან არ ახლავს კრუნჩხვები, თუმცა ძლიერი ჰალუცინაციები ხანდახან გონების დაკარგვას იწვევს. მე ვიტყოდი არა ძლიერი ჰალუცინაციები, არამედ პანიკა, რომელსაც ეს ძლიერი ჰალუცინაციები იწვევს. დამინიშნეს მკურნალობა – ფინლეპსინი. ამ პრეპარატს 2 წელი და 6 თვე ვსვამდი. თავიდან მეხსიერების ჩავარდნებს ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევდი, მერე უყურადღებოდ ვეღარ ვტოვებდი. ბოლო ერთი წელი კი თითქმის არ მახსოვს თუ არ ჩავთვლით საუზმეს და ვახშამს. თუ გაქვთ ნანახი ფილმი პეპლის ეფექტი, ძალიან გავდა იმას რასაც განვიცდიდი ყოველდღიურად. ეს არ იყო ამნეზია, უბრალოდ ღამით როდესაც მეორე დოზას ვიღებდი მთელი დღე ჩემი თავიდან იშლებოდა რაღაც დროიდან და ეს ორი წერტილი ერთმანეთს ეკვროდა, თითქოს შუაში არაფერი არ იყო და მე მქონდა შეგრძნება თითქოს ტელეპორტაცია განვიცადე დროსა და სირვცეში. მაშინ დავიწყე დღიურის წარმოება, ყველაფერს ვიწერდი რაც ხდებოდა დღის განმავლობაში, საათებით, დღეებით და ყველაზე უმნიშვნელო მოვლენებითაც კი. ერთი წლის სტრესის შემდეგ მივხვდი რომ ვეღარ გავუმკლავდებოდი ასე ცხოვრებას, ან რა აზრი ქონდა ჰალუცინაციების გარეშე ცხოვრებას თუ ეს ცხოვრება არ მემახსოვრებოდა და მარტო დღიურებიდან მომიწევდა მისი კითხვა. ასე ვთქვი უარი ყველანაირ მკურნალობაზე და დახმარებისთვის მივმართე ფსიქოლოგს.

ჩემი თხოვნა ამბიციური აღმოჩნდა. ჩემი ჰალუცინაციების მართვა მინდოდა მესწავლა. მაგრამ შესაძლებელი მხოლოდ ის აღმოჩნდა რომ მისი გარჩევა შემძლებოდა რეალობისგან. ამისთვის საჭირო იყო სქემები. სახლის, ქუჩის, ადამიანის, მცენარის, ცხოველის, მანქანის, საგნების, მოვლენების, რომელიც ყოველდღიურად ჩვენს გარშემოა. ყველა მათგანს აქვს სქემა, ფორმულა რომელიც არის ძირეული და არ იცვლება. თუ ამ სქემებს შექმნი და ყოველდღიუად ივარჯიშებ შეძლებ გაარჩიო ჰალუცინაცია რეალობისგან და აბსოლუტურად ინსტინქტურად დაიწყო მათი აგება, მაშინ როდესაც ყველა ზემოთ ჩამოთვლილის არსის აღქმის უნარს დაკარგავ.

და აი ასე გაჩნდა ჩემი დემონი მე, ადამიანი ალტერნატიული, არარსებული, ჰალუცინაციური რეალობიდან, როცა ის ჩნდება, ჩემი პირვანდელი მე მხოლოდ ამ სქემების იმედადაა. ყველაფერი გარშემო იქცა ფორმულებად, რომლებიც დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო მეტია და მათთან ერთად ჩემი სიზმრებიც კოშმარებად იქცევა, რომლებსაც ვეღარ ვუძლებ. ყოველ დილით გულისრევის მძაფრი შეგრძნება მაღვიძებს და ღამით მომდევნო კოშმარის ნახვის შიში არ მაძლევს დაძინების საშუალებას.

ოდესღაც როცა ჩემი დემონი შევქმენი, ამაზე საუბარი შევწყვიტე გარშემომყოფებთან, იმიტომ რომ ეს უსიამოვნოა, ეს იწვევს ზედმეტ ყურადღებას და განსაკუთრებულ მოპყრობას, ეს იწვევს უნდობლობას ადამიანების გულწრფელობაში და მათი კეთილგანწყობით სარგებლობის ცდუნებას, რომელსაც ძალიან რთულია გაუძლო და მუდამ არ ესაუბრო იმაზე როგორ გრძნობ თავს, იმიტომ რომ ამის ძლიერი დეფიციტი გაქვს. შენი მდგომარეობა აუტანელია და მისი გაზიარება ნარკოტიკივით მოქმედებს, თუნდაც ეს საერთოდ არ გეხმარებოდეს. ამ ცდუნებას ბოლო დროს უფრო და უფრო იშვიათად ვუმკლავდები, მაგრამ მთავარი მიზეზი რატომაც დავწერე ყველაფერი ასე დეტალურად, ისაა რომ უკვე ვეღარ ვუძლებ, მე მჭირდება დახმარება, იმიტომ რომ დავიღალე და მინდა ეს ყველაფერი უბრალოდ დამთავრდეს, რაც დრო გადის უფრო მეტად სულერთია როგორ, იმიტომ რომ საერთოდ აღარ მაქვს ძალა შევეწინააღმდეგო ჩემ დემონს, რომელიც ჩემს პირვანდელ მესთან საბოლოოდ აპირებს შერწყმას. ჩემს წარმოსახვაში ეს განცალკევება ყოველთვის გულისხმობდა გადარჩენას, სანამ ის ჩემგან შორს იყო მე დაცულად ვიყავი. მაშინებს ის, რომ ჩემი დემონი სინამდვილეში მე ვარ, ჩემი განუყოფელი ნაწილი იყო ყოველთვის, ის არასდროს ყოფილა ცალკე მდგომი, მხოლოდ იმიტომ რომ მე მას სხვა სახელი დავარქვი.

BIAFF – ბათუმის ფსიქოდელიური ქრონიკები

როგორ მოვხვდი ბიაფზე მთელი კვირით. შვებულების გატარებას თურქეთში ვაპირებდით. გეგმის მიხედვით 18 სექტემბერს დავბრუნდებოდი და ფესტივალის დახურვას მივუსწრებდი. საბოლოოდ ფესტივალის დახურვაზე ვერ დავრჩი. რა მოხდა ფესტივალის დახურვამდე ერთი კვირით ადრე.

12 სექტემბერს თურქეთში წასვლა გადავიფიქრე, ბილეთები დავიბრუნე, ჯავშანი მოვხსენი და წავედი ბათუმში. პირველი რაც ჯერ კიდევ ბათუმისკენ მიმავალ მატარებელში მოხდა დიტოს დარჩენა იყო, რომლის ცხვირწინაც მატარებლის კარი დაიხურა. მერე იყო გრძელი და მტანჯველი 5 საათიანი მგაზვრობა. რბილ და კომფორტულ მატარებელში, სადაც კონდიცირება,  WiFi და ყავის აპარატია, მაგრამ არ არის მოსაწვი ადგილი. ბათუმში იმდენად კარგი ამინდი იყო, რომ გავიხადე და პლაჟზე გავედი. ზღვაში არ ჩავსულვარ, მაგრამ დიდხანს ვუყურე. მერე იყო ჩემი პირველი ჰალუცინაცია ბათუმში. პლაჟზე ვიწექი. თვალი რომ გავახილე ცაზე იყო ნახატი მზე, რომლიდანაც აბსოლუტურად არანახატი ლავა ჩადიოდა ზღვაში. ასეთ დროს განსაკუთრებულად მინდება ლუდი, იმიტომ რომ ჰალუცინაცია + ლუდი ყოველთვის უდრის დროის შენელებას. დიახ, ზუსტად ისე როგორც ფილმებშია. მერე გავიცანი დათო, მისი ველოსიპედის ბორბლებში კალეიდოსკოპის გამოსახულებები იყო. ოღონდ მხოლოდ ჩემთვის. ეს იყო მეორე ჰალუცინაცია ბათუმში.  მერე უკვე წვიმდა და ზღვისკენ აღარც გამიხედავს, ჩემი ძირითადი მარშრუტი შემოიფარგლებოდა სახლი, კინოთეატრი, პრესკაფე.  ასე აღმოვჩნდი ფესტივალის გახსნაზე.

ბიაფმა შეძლო რომ ახალი ასოციაცია მაქვს ბათუმზე – კინოთეატრის დარბაზში მჯდომი საკუთარი თავი დიდი ეკრანის წინ, ფილმის დაწყების მოლოდინში. ფილმები ბევრი იყო, მაგრამ მათგან მხოლოდ სამს გამოვყოფ, პირველს ძალიან ვგულშემატკივრობდი და გამიხარდა რომ ჟიურის სპეციალური პრიზი აიღო –  Fill the Void, ასევე Lifelong და ფარაჯანოვი. კიდევ იყო ერთი, მეხუთე სეზონი, რომელმაც აიღო პრიზი საუკეთესო სარეჟისორო ნამუშევრისთვის და  რომელიც ნახევრად არ მახსოვს, იმიტომ რომ ნახევარი ფილმი ჰალუცინაციები მქონდა და ალბათ ასიათასჯერ მაინც ვიფიქრე დარბაზიდან გასვლაზე.  ფესტივალის განმავლობაში ვცდილობდი იმ ფილმებზე დამეწერა რომლებმაც ჩემზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება მოახდინეს, მაგრამ კიდევ არის ერთი.

ყველაფერი იყო ისე როგორც ფილმებში. სიუჟეტი ვითარდებოდა ერთი ადამიანის ირგვლივ, რომელიც ყოველ დღე ერთსა და იმავე გზას გადის და ერთსა და იმავე ადამიანებს ხვდება, მაგრამ ამ ადამიანის რეალობა განსხვავდება სხვებისგან.  მისი დილა უარეს შემთხვევაში იწყება ღამით გამოყოლილი კოშმარებით და ძილის ძლიერი მოთხოვნილებით, რომელიც წინა ღამით დალეული ძილის წამლის გამო აქვს. უკეთეს შემთხვევაში ის თვალის გახელისას ხედავს ატომებს, რომლებიც მის ირგვლივ არსებულ ჰაერს შეადგენს. ჩვეულებრივ დღე გადის რეალობისა და ჰალუცინაციების მონაცვლეობაში, რომელსაც უკვე შეეჩვია. ეს არ არის დანებება, ეს საკუთარი პიროვნების მიღებაა. ის არ არის გამარჯვებული, იმიტომ რომ ომი არც ყოფილა. დღის ამოგლეჯილი ეპიზოდები მეხსიერების რამდენიმე წამიანი ჩავარდნების გამო, დროის და სივრცის აღრევა, ილუზია, აბსურდი და მშვიდი მთავარი გმირი. ფილმს ერქვა “Somewhere over the rainbow”, ერთხელ სახლიდან კინოთეატრამდე გრძელ ქუჩაზე ასფალტი გახდა ცისარტყელა. ის არ ფიქრობდა იმაზე რომ ჰალუცინირებდა, არც იმაზე რომ ეს ცისარტყელა სულაც არ იყო ცისარტყელა სინამდვილეში, არც ის უნდოდა რომ ეს შეწყვეტილიყო და არც ის რომ გაგრძელებულიყო, მას გაახსენდა ბავშვობა, როცა ქუჩაში სეირნობისას მხოლოდ ერთის გამოტოვებით უნდა დაედგა ფილაზე ფეხი და კინოთეატრამდე ასე ცისარტყელის მხოლოდ ყვითელ ფერზე იარა. ეს არის ფილმი იძულებით მარტოსულ ადამიანზე, რომელსაც სულაც არ უნდა მარტო გრძნობდეს თავს, მაგრამ არჩევანიც არ აქვს, რადგან ამის გაზიარება სიტყვებით შეუძლებელია. მას კი არ შეუძლია ხატოს ისე როგორც ამას აკეთებს ზურიუსი.

კიდევ იყო რობი, გლინტვეინი და კონიაკიანი ჩაი, იყო ბევრი ეპიზოდი, ნაწილობრივ ბუნდოვანი. ზუსტად მახსოვს რომ დახურვაზე მაინც ვერ დავრჩი. ერთი დიდი გამოუძინებელი დღე იყო 22 სექტემბერი. ყველაფერი ისე იყო როგორც ბათუმში ყოფნის ბოლო დღეს შეიძლებოდა ყოფილიყო. დილა დავიწყე უსიგარეტოდ, უხასიათოდ. მადლობა ნათიას, რომლის დახმარებითაც ის დღე შედგა, თუმცა დარწმუნებული არ ვარ რომ ამას ხვდება. არსებობენ ნეგატიური, პოზიტიური, ინდეფერენტული და სუპერ ადამიანები. ნათია აქედან ბოლოა. უბრალოდ როცა შენი დღეები არასრულია, ისინი ეპიზოდებად გახსოვს და აქედან კიდევ უმეტესობა საერთოდ არარეალურია, აფასებ ადამიანებს რომლებიც ქმნიან შენს მეხსიერებაში დარჩენილ ყოველდღიურობებს, თუმცა წარმოდგენაც არ აქვთ ამის შესახებ.